BV’s in het buitenland

 

Vlieg een bende Vlamingen en Nederlanders naar een ver buitenland, plant ze op een onbewoond eiland of aan de rand van een zwembad, en laat ze allerhande opdrachten uitvoeren. Voeg daar een aangenaam ogende dame aan toe als presentatrice, en je hebt een programma. Zo doorkruiste Roos Van Acker diverse continenten voor Peking Express, logeerde Evi Hanssen op een onherbergzaam eiland voor Expeditie Robinson, trotseerde Lien Van de Kelder de Australische vliegen voor Outback Luke en versloeg Véronique De Kock de ontucht van Temptation Island in Brazilië.

 

Roos: Ja. We hadden een heel strak schema: om de drie dagen legden we een traject af van ongeveer duizend kilometer. Als we ons niet aan dat schema hielden, liep alles in het honderd. Dan moet je vaak improviseren met de middelen die je hebt. Zo moest ik een stand-up doen, maar de geluidsman zat in de file. Toen hebben we de microfoon van de camera afgeprutst en met een kabeltje aan mijn bloes gehangen. De cameraman heeft me dan in beeld gebracht tot net boven mijn tieten, zodat je de microfoon niet kon zien. Dat soort toestanden. Ook ongevallen. Er zijn er verschillende gebeurd, maar gelukkig zijn er geen slachtoffers gevallen. Er hebben zich ook mensen van de crew bezeerd, en we zijn vaak tegengehouden door de politie omdat we filmden in een gebied waar dat blijkbaar niet mocht.

Evi: Vergeet het. De crew logeerde in een resort dat al tien jaar leegstond. Daar was vaak geen stromend water, de kakkerlakken kropen rond in de kamer, het bed bleek beslapen, er lagen sigarettenpeuken in de asbak, mijn deur ging niet op slot, het eten was smakeloos en altijd hetzelfde, het water in het zwembad was vuil... (lacht) Nee, wij zaten niet overdreven luxueus gelogeerd. Maar we hadden wél een dak boven ons hoofd, al is het noodweer op een bepaald moment zo erg geworden dat we zijn geëvacueerd door het leger. Toen werd ik door een stoere soldaat van het productie-eiland geplukt.

Véronique: Ik heb een maand in Brazilië gezeten, en ik mocht mijn zoontje meenemen, dus dat was geweldig. Mijn resort was in Porto Seguro, en de twee resorts van de kandidaten lagen daar ten noorden en ten zuiden van, zodat we telkens wel een beetje moesten reizen. Zo kregen we de kans om iets van het land te zien, wat natuurlijk meegenomen is. Als je op een strand kan staan met een zon boven je, als je die exotische feeling kan hebben, dat is uiteraard veel leuker dan presenteren in een studio zonder ramen, met van die artificiële lampen.

Véronique: Heel vermoeiend. Je leeft echt uit je valies: vliegtuig in, vliegtuig uit. Als ik een paar dagen vrij heb, blijf ik tegenwoordig gewoon thuis.

Lien: Wij sliepen op een cowboyranch, een cattle station. Dat was heel tof, daar zaten cowboys en Aboriginals. Je kan je voorstellen dat die mannen zot werden toen we daar arriveerden met al die mooie meisjes. Elke dag toen ik in Australië opstond, dacht ik: wow, wat gebeurt hier met mij? Wat komt er allemaal op mij af? Het was hemels. Als ik de beelden terugzie, wil ik meteen terug vertrekken. Australië is voor mij warmte en avontuur. En vliegen. (lacht) Het stikte daar van de vliegen.

Roos: Je ziet de armoede wel, maar je vlamt erdoorheen, zodat het pas later tot je doordringt. Pas terug thuis verwerk je wat je allemaal heb gezien. Op het moment zelf moeten we doorgaan. Het is zwaar, je slaapt weinig, je doet veel indrukken op, en je moet constant blijven beseffen dat je een tv-programma aan het maken bent. Het is een race hé. We gaan de miserie en armoede die we onderweg tegenkomen niet wegmoffelen, maar we kunnen er niet lang bij stilstaan. Wij kunnen daar niets aan veranderen.

 

 

Niet alle Vlaamse tv-series spelen zich af in een fictief dorp in de Vlaamse polders. Gelukkig maar. Acteurs worden geregeld op een exotische locatie gedropt voor het verre werk. Vraag dat maar aan Koen De Graeve, die als pas afgestudeerde acteur meteen naar Zimbabwe werd overgevlogen voor een bijrol in de miniserie Kongo. Wie voor Los Zand ook naar Afrika mocht, meer bepaald Namibië, is Matthias Schoenaerts. En eind maart kan je in de bioscoop Axel Daeseleire aan het werk zien op Curaçao in de politiefilm Wolf, die in het najaar op Eén een vervolg krijgt als tv-reeks met als titel Wolven.

 

Koen: Nou en of. Het was maar een klein rolletje, waarvoor ik zelfs twee keer naar Zimbabwe ben gevlogen. De eerste keer mocht ik twee weken blijven voor drie draaidagen. De tweede keer zat ik daar drie weken voor anderhalve draaidag. Dat had te maken met logistiek en de kost van de vluchten en zo. Tja, dat was natuurlijk een fantastische tijd. Vijf weken Afrika, af en toe wat camera-ervaring opdoen, en voor de rest genieten van het leven. (lacht) Veel geld heb ik er niet mee verdiend, maar het was wel een heel fijne uitstap.

Matthias: Dat is natuurlijk wel waar. De grootste troef van een acteur is de verbeelding, die je ontwikkelt aan de hand van zaken die je hebt gezien en ervaren. Een acteur die het enkel en alleen uit zichzelf haalt, is volgens mij een arme acteur. Je moet jezelf proberen te overschrijden. Draaien op een exotische locatie is in dat opzicht een geschenk. Uit zo'n locatie put je inspiratie, en ook emotioneel heeft het een enorme invloed. Puur op praktisch niveau daarentegen is draaien op locatie soms een hel, want er kan altijd wel iets misgaan. In een studio heb je dat allemaal onder controle. Maar het is het waard, want uiteindelijk zal altijd blijken dat die locatie een geschenk is geweest voor het geheel.

Matthias: (diplomatisch ontwijkend) Je zou het misschien niet denken na Los Zand en De Smaak van De Keyser, maar ik probeer tv eigenlijk zoveel mogelijk uit de weg te gaan. Ik koester een absolute voorkeur voor film.

Axel: Dat is zeker. Ik ben een echte zomermens. Ik doe waar ik zin in heb, ook in mijn werk. Als dat bovendien in het buitenland mag gebeuren, des te beter! Ik reis doodgraag. I fucking love it. Eigenlijk wil ik heel de wereld afreizen. Daarom ben ik ook zo blij met mijn rol in Wolven. Ik speel Thomas Verhaeghe, een flik van de federale gerechtelijke politie die financiële delicten opspoort, en die intriges waaieren uit over heel de wereld. Zo zijn we gaan filmen op Curaçao, wat natuurlijk fantastisch was. Voor mijn part hadden ze het bureau van Verhaeghe op Curaçao mogen installeren in plaats van in Antwerpen. Toen ik die locatie zag, dacht ik: wow, het is misschien geen James Bond, maar het scheelt toch niet veel.