Profbasketter Sam Van Rossom over de glorie en de graten
Na enkele maanden rechten deed Sam Van Rossom (23) de boeken definitief dicht voor een gewaagde sprong richting basket. Een paar jaar, honderden matchen en enkele titels later zette Sam als een van de weinige Belgische spelers uit de geschiedenis de stap naar het buitenland, waardoor hij zich letterlijk en figuurlijk met de groten mag meten. Twee seizoenen verdedigt de spelverdeler de kleuren van het Italiaanse Pesaro, voor hij aan de bak komt bij Europese topper Milaan. Wie is die kerel uit Drongen, en vanwaar die passie? Een gesprek.
“Veel mensen zien enkel de blinkende kant van de medaille.”
GUIDO: Wanneer besefte je dat je talent hebt?
Sam: Toen ik op vijfjarige leeftijd meeging naar de training die mijn vader aan de allerkleinsten gaf, was ik eigenlijk te jong om te starten, maar ik nam een bal op en deed gewoon mee. Voor ik het wist stond ik enkele uren in de week op het plein en sindsdien ben ik altijd bij de betere van de ploeg geweest, waardoor ik ook vaak mocht aantreden bij de ‘grotere’ jongens. Later kwam ik via eersteklassers Bobcat Gent en Gent United bij tweedeklasser De Pinte en nadien als prof bij Oostende terecht. Dat was een groot succes. In het eerste jaar werden we landskampioen in een thriller die pas op de laatste seconde beslecht werd. Ongelooflijk gewoon. Maar hét kippenvelmoment uit mijn carrière tot nu toe kwam er pas een jaar later. Toen werden we opnieuw landskampioen en werd ik door de andere spelers na de match op de basket gezet, zodat ik onder mij het netje van de ring kon knippen. Die zee van mensen, confetti overal… De ultieme beloning na al dat harde werken, een onbeschrijflijk gevoel.
GUIDO: Ondertussen heb je een contract bij het Italiaanse Pesaro beet. Hoe beviel het eerste jaar?
Sam: Zeker in het begin was dat een hele aanpassing! Onder andere de taal was een heikel punt, want vind maar eens een Italiaan die Engels spreekt! (lacht) En daar kwam nog eens bij dat ik me al na een goeie maand blesseerde en drie maanden buiten strijd was. Niet evident dus, maar ik heb er heel veel bijgeleerd. Ondertussen is de ploeg grotendeels door elkaar geschud en staat er een nieuwe coach klaar, dus afwachten wat volgend jaar brengt. Waarschijnlijk zal ik moeten leren koken (lacht), want afgelopen jaar had de club een overeenkomst met een restaurant en mochten we daar allemaal gratis en voor niets gaan eten. Handig!
GUIDO: Vind je rondtoeren met de nationale ploeg leuker?
Sam: Voor de nationale ploeg word je enkel opgeroepen in de zomer, en da’s altijd wel een leuk gegeven. Bovendien kan ik dan eindelijk eens spelen met enkel Belgen op het veld, iets wat in de ‘normale’ competitie niet voorkomt. Jonge Belgen kiezen vaker voor zekerheid en spelen in een lagere reeks om zo basket te kunnen combineren met studies. Bovendien verdienen buitenlanders een veel mooiere som, waardoor opnieuw veel Belgen afhaken. Dat zou toch moeten veranderen.
GUIDO: Kunnen de Belgen eigenlijk meedraaien in het internationale circuit?
Sam: Het niveau in België is absoluut niet slecht, maar we kunnen toch bijlange niet tippen aan landen als Spanje, Italië, Griekenland of Rusland.
GUIDO: Hoeveel keer train je bij Pesaro?
Sam: Dat zal dagelijks gemiddeld drie of vier uur zijn.
GUIDO: En de rest van de dag ben je vrij? Leuk!
GUIDO: Zie je het zelf nog altijd als je hobby, of eerder als een job?
Sam: Hoe verder je gaat, hoe meer je merkt dat het een grote businesswereld is, maar voor mij is het nog altijd grotendeels een hobby. Een passie zelfs.
(SVR)