'De Helaasheid' op dvd: JOHAN HELDENBERGH blikt terug

 

Wij wilden graag weten hoe de acteurs vandaag terugkijken op de opnames. We gingen het vragen aan Johan Heldenbergh, alias Nonkel Breejen.

 

Heldenbergh: We hebben daar aardig wat tijd voor uitgetrokken. Niet aan één stuk door, maar als je alle dagen optelt zijn we daar toch een dikke maand mee bezig geweest. Repeteren houdt meer in dan scènes oefenen. Je leert elkaar kennen, je babbelt over de film, je zoekt je personage. We speelden vier broers, en we wilden ervoor zorgen dat die alle vier verschillend waren. We hebben van Felix een soort karaktertekening gekregen die we mochten inkleuren. Sommige van die karaktertrekken zijn tijdens het werkproces van het ene op het andere personage overgesprongen. Ik wist al van in het begin dat Nonkel Breejen een fiere gast was met een klein hartje. Maar dat hij gokverslaafd was, dat is er pas heel laat bijgekomen. Ook de rivaliteit met Nonkel Koen zat er in het begin nog niet in.

Heldenbergh: Waar ik even een traantje wegpink? Juist! Jammer dat dat de film niet heeft gehaald. Voor de film als geheel was het een juiste beslissing om die scène te knippen, maar voor mijn personage iets minder. Als acteur heb je daar geen inspraak in. Wij zijn maar dagloners. (lacht) Nee, uiteraard is het aan de regisseur om daarover te beslissen, dat is evident. Zijn job is een goeie film af te leveren, en dat is De Helaasheid absoluut geworden.

Heldenbergh: (zonder nadenken) Wanneer Celle en zijn zoon gaan lopen met hun nieuwe sportschoenen, en Guntherke zegt tegen zijn vader dat hij toch liever op internaat zou blijven. Koen De Graeve speelt schitterend hoe moeilijk Celle het daarmee heeft... Hij heeft zin om zijn zoon in frieten te slaan, maar de liefde overwint. Hij snapt het, en hij beheerst zich. Dat vind ik een prachtige scène.

Heldenbergh: Correct. Dat is het leven zelve. Op begrafenissen wordt ook gelachen. Als je op die manier omgaat met pijn en verdriet, kan je het beter plaatsen. Onlangs nog heeft een gast mij zijn leven verteld op café, en we zaten wel te lachen, maar uiteindelijk overheerste de schouderklop die we elkaar gaven op het einde van de avond. C'est la vie.

Heldenbergh: Ik voelde aan dat we bezig waren met een van de beste Vlaamse films aller tijden. Dat wist ik gewoon. Ik dacht ook wel dat hij het potentieel had om veel toeschouwers naar de cinema te lokken, maar dat hij steengoed zou worden, dat wist ik al toen ik op de repetities voor het eerst de magie tussen de acteurs zag.

Heldenbergh: Naar mijn smaak wel. Ik was veel meer ontroerd door de film dan door het boek. Met het boek heb ik dan weer harder gelachen, maar ontroering vind ik toch nog net iets belangrijker.