De studententijd van MATTHIAS SCHOENAERTS
Dat Matthias Schoenaerts vroeg of laat voor de camera zou belanden, stond in de sterren geschreven. Zijn in 2006 overleden vader Julien was misschien wel de meest invloedrijke acteur van zijn generatie, al moet je onderhand minstens een paar grijze haren hebben om je dat nog te herinneren. Toch was Matthias, die momenteel op de set staat van Rundskop, een film noir over de hormonenmaffia, er niet meteen van overtuigd dat hij zelf ook acteur wou worden.
"Toen ik van mijn docenten niet in een film van Jan Verheyen mocht spelen, was ik stiekem blij."
"Ik weet eerlijk gezegd niet meer waarom ik voor dit vak heb gekozen," zegt hij. "Niet omwille van mijn vader in elk geval. Er moet ergens op een bepaald moment een trigger geweest zijn, maar ik zou er nog eens diep over moeten nadenken om te pakken te krijgen wat dat was. Dat die trigger er is geweest, dat weet ik wel zeker. Een heel plotse omschakeling, toen ik een jaar of 21 was. Plots wist ik heel zeker dat ik acteur wou worden."
GUIDO: Wat heb je dan tussen je 18 en je 21 gedaan?
Matthias: Ik heb een jaar op de filmschool gezeten in Gent. Daar ben ik weggegaan, of ze hebben me buitengegooid, dat weet ik niet meer. (lacht) Dan ben ik een jaar gaan werken als technieker in het theater. Dat laatste was vooral om me te bezinnen, en om te kijken welke behoefte zich zou openbaren. Ik had ook onmiddellijk iets anders kunnen gaan studeren, maar dat leek me zinloos, want ik wist nog niet wat ik wou. Uiteindelijk kwam ik tot het inzicht dat toneelschool het beste zou zijn voor mij. En toen ik ingeschreven was op het conservatorium in Antwerpen, kreeg ik een gevoel van thuiskomst. Het was achteraf bekeken een bijzondere periode, die ik op een heel intense manier heb beleefd. Ik denk er met veel plezier aan terug.
GUIDO: Hoe was de sfeer op het conservatorium? Ik veronderstel dat die mijlenver afstond van het doorsnee studentenleven.
Matthias: In dit soort opleidingen wordt gewerkt met gevoel. Dat maakt dat je je als student kwetsbaar moet opstellen, en dat brengt wel eens extremen met zich mee. Tijdens je studententijd aan het conservatorium komt een wervelwind van emoties en gebeurtenissen op je af... Zit je nu naar wilde verhalen te hengelen?
GUIDO: Graag!
Matthias: Je moet je daar niet al te veel dramatische toestanden bij voorstellen, maar in een acteursopleiding word je in principe gedepersonaliseerd. Je wordt ontdaan van allerlei al dan niet artificiële vormen die je als adolescent door de jaren heen hebt opgebouwd. Dat moet eerst allemaal worden afgebroken.
GUIDO: Het klinkt bijna als psychoanalyse.
Matthias: Voor een gedeelte is het dat ook wel een beetje. Je wordt teruggebracht tot je eigen essentie, zodat je zelf de kans krijgt de kern van je wezen te ontdekken. Juist die klare kijk op jezelf heb je nodig om onbevangen naar de wereld te kijken.
GUIDO: Kom je als een gelouterd mens uit zo'n studie? Of gewoon als acteur?
Matthias: Ik denk niet dat je noodzakelijkerwijs als acteur uit een toneelopleiding komt. Ik denk dat toneelstudenten soms ook heel andere dingen in zichzelf ontdekken. Maar ik wil hier geen absolute waarheden verkondigen over toneelscholen en het wezen van acteur zijn, want uiteindelijk blijft het een onophoudelijke zoektocht. Uiteindelijk draait alles om authenticiteit.
GUIDO: Nog tijdens je studie werd aangekondigd dat je de hoofdrol zou spelen in Alias van Jan Verheyen. Die rol is uiteindelijk naar Geert Hunaerts gegaan. Klopt het dat de school je heeft verboden om in die film te spelen?
Matthias: Ja, daar kwam het ongeveer wel op neer. Maar ik kan je nu wel verklappen dat ik toen stiekem blij was met die beslissing. Ik zat met mijn hoofd zodanig in die opleiding, dat zo'n filmrol me alleen maar zou hebben afgeleid. Ik was dus blij dat ik niet mocht meespelen in die film van Jan Verheyen. Conservatorium Antwerpen, dankuwel! (lacht)
(HDP)