Woestijnrace in een Renault R4
Liefst 2400 studenten schreven zich in voor de dertiende editie van 4L Trophy, een woestijnrace waarbij 1200 R4’tjes zuidwaarts trekken, Marokko doorkruisen en vijf dagen en evenveel etappes later hopelijk ongeschonden over de meet scheuren. Het team R4Life, met vier economisten in spe, vertegenwoordigde in twee autootjes als enige team Vlaanderen en deed dat helemaal niet slecht. GUIDO zocht Bert Guenter (23) op vlak na zijn thuiskomst, vond hem onder een berg woestijnzand en reikte hem naast een handdoek ook nog een vragenlijst aan.
“Toen onze voorruit verdwenen was, kroop dat zand overal.”
GUIDO: Hoe kwamen jullie erop om deel te nemen?
Bert: Een vriend van Bram had over de wedstrijd gelezen op internet en zo zijn we er langzaam ingerold. Een jaar geleden hebben we besloten om ons in te schrijven en vanaf dan gingen we op zoek naar sponsors, auto’s, materiaal enzovoort. Ons financieel plan was dankzij hoofdsponsor Deloitte en onder andere onze school de HUB al snel rond, maar om aan een Renault R4 te geraken, hebben we gans België en Noord-Frankrijk een vijftal keer moeten rondrijden, tot we uiteindelijk een geschikt exemplaar vonden in Gent.Afgelopen zomer hebben we die volledig uitgebouwd zodat hij geschikt was voor de woestijnrace. Zo leerden we ook de auto goed kennen, waardoor we hem op reis telkens makkelijk konden herstellen als er iets kapot was.
GUIDO: Welke route hebben jullie precies gevolgd?
Bert: In totaal duurde de wedstrijd maar een vijftal dagen, maar wij zijn vijftien of zestien dagen onderweg geweest. Eerst met onze R4’tjes richting Parijs, waar een groot evenement de start van de race aankondigde, en dan richting Algeciras in het Zuiden van Spanje, waar we de oversteek maakten naar Tanger. Van daaruit doken we de woestijn in, waar we in het beste geval op samengekoekt zand reden - 'pistes' noemden we dat - en in het slechtste geval op losse korreltjes. Vooral toen onze voorruit volledig weg was, was dat ambetant.
GUIDO: Hebben jullie veel pech gehad?
Bert: Nee, in tegenstelling tot veel andere teams zijn wij gespaard gebleven. Hier en daar wat kleine vormen van slijtage, maar grote breuken bleven uit. De enige lekke band die we gereden hebben was dan nog op de autosnelweg.
GUIDO: Hebben jullie een mooie plaats behaald in het klassement?
Bert: Wij zijn ongeveer 200ste geëindigd, maar daar moet je niet veel van geloven, want die rangschikking is er eigenlijk maar voor de show. Het team dat de hele tijd naast de winnaars heeft gereden, is als 800ste over de streep gereden, dat zegt al genoeg. Het gaat veel meer om de ervaring zelf. Je bent bijvoorbeeld ook verplicht om teams met autopech terug op weg te helpen. Bovendien gaat het niet om zo snel mogelijk de vijf etappes af te leggen, maar om in zo weinig mogelijk kilometers van de ene plaats naar de andere te rijden aan de hand van een kompas, een roadbook en een Michelinkaart van Marokko.
GUIDO: Draaide het ook niet om een goed doel?
Bert: Dat klopt. Dankzij onze sponsors verzamelden we een heel pak pennenzakken, balpennen en boeken, die we dan persoonlijk afgegeven hebben aan ‘Les enfants du désert’. Alle autootjes samen brachten bijna 80 ton materiaal mee. Niet slecht hé. Daarnaast hadden we ook een zonnepaneel mee om onze gsm’s en laptop op te laden. Dat zonnepaneel hebben we halverwege de trophy achtergelaten en geïnstalleerd bij een arm gezin in een piepklein huisje. Die waren daar supercontent mee.
GUIDO: Dus jullie hadden wel contact met de plaatselijke bevolking?
Bert: Tijdens het plaatsen van het zonnepaneel konden we thee drinken bij mensen thuis en zo, maar tijd voor sightseeing was er niet.
GUIDO: Waar sliepen jullie?
Bert: ‘s Avonds verzamelden we in een bivak, waar we in een tent sliepen. Niet lang hoor, maximum vijf uurtjes per nacht, maar je bent zodanig met de wedstrijd bezig dat je de vermoeidheid amper voelt. Daar kregen we dagelijks enkele flessen water per dag. Overschot hadden we zelden en dus kwam er van douchen niet veel in huis. Op die kampplaats kregen we ook altijd een avondmaal en een ontbijt voorgeschoteld. Telkens hetzelfde: kip met aardappelen en worteltjes ’s avonds en brood met abrikozenconfituur ’s morgens vroeg. Nu kan ik die gerechten echt eventjes niet meer zien (lacht).
(SVR)