Eline Berings

 

 

Eline: Dat valt heel goed mee. Mensen uit de atletiekwereld weten natuurlijk wel wie ik ben, maar ik kan gerust nog naar de Colruyt gaan of in de Gentse Veldstraat lopen zonder handtekeningen te moeten uitdelen. (lacht) Als ik daarentegen met Tia Hellebaut op stap ben, klinkt het overal ‘Tia Hellebaut’, ‘Tia Hellebaut’, ‘Tia Hellebaut’ en dan denk ik wel eens: "Laat haar nu toch gewoon eens een mens zijn". Als we commentaar krijgen, is het gelukkig wel allemaal positief.

Eline: Ik was tien toen mensen van een atletiekclub me aanspraken op een scholencross. Ze waren onder de indruk van mijn prestatie en vroegen of ik eens langs wou komen. Ik zag dat wel zitten en ontdekte zo dat er een atletiekclub lag op nog geen tweehonderd meter van waar ik woonde. Vanaf dan trainde ik meer en meer en liet ik al de andere sporten die ik als kind deed, zoals judo, voetbal, in line skating enzovoort, één voor één vallen om me meer te kunnen focussen op atletiek. Die vonk sloeg trouwens ook over naar mijn ouders en zus, die zich kort na mij in diezelfde club lid maakten. Dat was zeker geen slechte piste, maar ondertussen ben ik qua ondergrond en zo meer gewend en dus train ik enkel in Tessenderlo, waar ik momenteel ook zelf woon. Maar mijn mama en zus zijn daar nog altijd lid en dus loop ik er nu en dan wel nog eens binnen. Het klikt nog altijd met de club, en dat is wel tof natuurlijk.

Eline: Ik weet nog dat ik fel opkeek naar hordenlopers toen ik klein was. Ik moest en zou dat ook kunnen en ontdekte later, op mijn veertiende, dat ik nog beter was in hordenlopen dan in sprinten en verspringen, en dus werd dat mijn discipline. Ondertussen train ik zo’n tien à elf keer per week. Als je weet dat ik wekelijks één rustdag heb, komt dat neer op één of twee trainingen per dag. Waarop ik me focus tijdens die trainingen, hangt ervan af of er wedstrijden aankomen of niet. Grofweg mag je rekenen dat er twee wedstrijdperiodes zijn per jaar. De eerste loopt van begin februari tot en met half maart, met als hoogtepunt het WK indoor atletiek, en de tweede golf van wedstrijden volgt van eind mei tot aan de Memorial Van Damme begin september. In die periodes probeer ik aan zoveel mogelijk wedstrijden deel te nemen, want ik ben ervan overtuigd dat je op wedstrijden altijd net iets meer kan. Toen Tia en Kim hun afscheid hadden genomen van het professionele circuit, miste ik wel een maatje tijdens die reizen.

Eline: Je hoort wel vaak over sporters die telkens dezelfde onderbroek uit de kast halen op een wedstrijddag, maar zo bijgelovig ben ik niet. Ik wil zelf verantwoordelijk zijn voor mijn prestatie. Bovendien heb je dan toch een probleem als die onderbroek net in de was zit? (lacht)

Eline: Dat valt nog wel te combineren hoor, al wordt het er wel almaar moeilijker op. Als je me laat kiezen tussen topsport en studeren, komt atletiek sowieso op de eerste plaats, want een sportcarrière eindigt als je ongeveer dertig bent en dus vind ik dat je er volledig voor moet gaan zolang je kan. Als je uiteindelijk je professionele atletiekcarrière voor bekeken houdt, komt zo’n diploma natuurlijk wel goed van pas, maar dat is niet de reden waarom ik psychologie studeer. Voor mij is studeren iets dat je terug naar de realiteit trekt. Het linkt me aan iets buiten die sportwereld en helpt me mijn gedachten te verzetten. Bovendien interesseert het me ook wel, anders had ik niet voor psychologie gekozen.