Lynn Verlayne

 

 

Lynn: Ik heb alles op me laten afkomen zoals het kwam. Er gebeurt altijd wel iets. Je hebt daar geen tijd om in een gat te vallen, de energie stopt er niet. Je leert mensen kennen, je bouwt er je leven op. Op zich vond ik daar niets beangstigends aan. Ik had ook een goed gevoel bij die stad. In mijn hoofd kon het gewoon niet misgaan, en toen ik daar stond wist ik meteen dat ik gelijk had. Voor mij het was het een ticket naar de vrijheid. Je moet eerst je plekje vinden, overleven, een sociaal netwerk opbouwen, de muziekscene wat leren kennen. Ik woonde toen rond Times Square, in Hell’s Kitchen, nog steeds de meest sketchy buurt in downtown Manhattan. De meeste kakkerlakken ook! Ik was op mijn hoede, muzikaal dan. Na de eerste drie maanden leerde ik iemand kennen die voor Warner werkte en meteen de studio in wou voor een proefopname. Het was te vlug en het maakte me wat bang. Ik wilde liever de hele weg afleggen, er op mijn manier geraken. Ik ben toen gewoon niet gegaan op de dag dat ik had afgesproken. Het zou de hele muzikale reis - mijn reis - niet geweest zijn. Het is hoe je groeit als mens, hoe je een ervaren ziel wordt en daardoor een ervaren muzikante.

Lynn: New York barst van de clubs. Ook de grote sterren spelen in clubs van honderd man. Je wil in die clubs spelen omdat die plaatsen zo’n ongelooflijke muziekgeschiedenis hebben. Ik heb nog in CBGB’s kunnen spelen! Alleen al dat ik dat kan zeggen, vind ik fantastisch.

Lynn: Daar heb je een stoel, een speaker en een bar die stinkt naar bier van dertig jaar geleden. En dan heb ik het over de fantastische club The Bitter End. Ik vind het hier een stuk professioneler, zo goed als altijd een goeie PA. In NY heb ik vaak genoeg gespeeld voor de barman en die ene dronkaard die er elke avond is, maar wel na elk nummer dolenthousiast in de handen staat te klappen. (lacht) Hier komen de mensen echt naar me luisteren, daar moet je ze eerst overtuigen. Wel een goede leerschool.

Lynn: Absoluut! (lacht) Maar er is iets dat me zegt dat ik moet volhouden. De gigs waar er wel volk is en waar mensen nadien een cd komen vragen en me zeggen dat ze het heel mooi vonden, daar doe je het voor, daar haal je motivatie uit. Het gaat bij mijn muziek ook echt om de liveconcerten, de klik die ik krijg met mijn publiek. Mijn muziek snap je pas als je ze live hebt gehoord. Zelfs als die zatlap begint te dansen, die mens mag zich ook eens amuseren!

Lynn: Dat is het eerste nummer dat ik ooit geschreven heb. Ze zeggen dat je eerste song automatisch slecht is en je honderden songs moet schrijven voor er een goeie uitkomt, maar ik ben eigenlijk nog steeds blij met die song. Dat jij me dat vraagt, bewijst dat ze ongelijk hebben. Je snapt die song of niet. Het gaat over een flatgenote die zwaar aan de coke zat. Ze feestte en leefde ’s nachts, kwam om zeven uur ’s morgens thuis en vegeteerde dan de hele dag in haar bed, compleet depressief. ’s Nachts is ze de prinses, maar overdag bleef daar maar weinig van over. Een donker sprookje. Ik doe dat vaak. Het lijkt een leuk sprookje, maar ze moeten écht luisteren. ‘Sweet Cinderella’ is een hoertje, het is niet zomaar romantische pop. Het is vaak veel droeviger dan ze denken. Laten we maar zien wie dat snapt.

Lynn: We zullen zien. Voor altijd? No way!