De festivalzomer van BENT VAN LOOY

 

De blondgekuifde zanger weet de hype rond zijn persoon met de glimlach te relativeren wanneer we hem aan de tand voelen op een zonnig terrasje in zijn woonplaats Parijs. "Ik dacht dat het Slimste Mens-effect ondertussen wel uitgewerkt zou zijn, maar het blijft duren," grijnst hij. "Blijkbaar hebben mensen het nodig om ergens een gezicht op te kunnen plakken. Bij Das Pop merken we nu dat ze zeggen: laten we de groep van die jongen van tv eens gaan uitchecken."

 

Bent: Dat moet Graspop in Dessel geweest zijn. Toen was ik een jaar of vijftien, zestien. Uitstappen bij het verkeerde station, uren wandelen op zoek naar de wei... (lacht) Charles et les Lulus speelde toen, dat weet ik nog. Een fijne dag, maar de eerste keer Werchter vond ik toch leuker. Dat was zeer indrukwekkend, al was het achteraf bekeken een van de allerslechtste edities ooit. Extreme speelde toen een walgelijke show. Ken je Extreme nog? Van de hit 'More than Words'.

Bent: Yep, en alsof dat nog niet erg genoeg was, stond Bryan Adams ook op de affiche. Maar hey, dat maakte niet uit, want het was Werchter.

Bent: Net na de Rock Rally werden we uitgenodigd om te komen spelen op een festival dat Limrock heette. Dat had plaats op een gigantische weide waarop twee man stond.

Bent: Nee, letterlijk twee man publiek, de hele dag door. Er was plaats voor twaalfduizend man, en er waren er twee. Echt waar, helemaal leeg, op mensen van het Rode Kruis na, en bemande broodjesstands en zo. Er was niemand komen opdagen! Toen hebben de groepen afwisselend voor het podium naar elkaar geluisterd. Het zal je niet verwonderen dat dat festival ondertussen niet meer bestaat. (lacht)

 

 

Bent: Eigenlijk wel. Als je live speelt, hou je in het beste geval op met muzikant zijn. Dan vergeet je jezelf, en dat zijn de mooiste momenten. Als publiek en groep samenkomen om zichzelf te verliezen in de muziek, dat is het allerhoogste. En dat gebeurt verbazend vaak.

Bent: Dat is ook geweldig, maar op een andere manier. Dan creëer je iets wat nog niet bestond. Dat is erg spannend, want je trekt 's morgens de studio in, en misschien staat er 's avonds wel een wereldhit op tape. Al kan het natuurlijk ook dat de dag helemaal niets heeft opgeleverd, en dat de tape gewoon wordt gewist.

Bent: Dat hebben we allemaal gedaan. Eigenlijk maakt het niet zoveel uit. Donker of licht, in een zaal of buiten... Wat telt, is het moment zelf. Ik heb al magische momenten meegemaakt in de regen om twee uur 's middags, net zo goed als ik kutmomenten heb beleefd om tien uur 's avonds met een grote lichtshow.

Bent: Ieder concert is een arena waarin het publiek moet worden veroverd, weliswaar met de grootst mogelijke liefde. Je mag nooit denken dat je gearriveerd bent, dat het publiek er speciaal voor jou staat en je dus het onderste niet meer uit de kan hoeft te halen. Nooit! Een goed festival biedt ook dingen aan die je niet kent, wat er een soort ontdekkingstocht van maakt. Maar dat wil niet zeggen dat we daar een ander soort show gaan brengen dan bij een zaalconcert. Er is voor ons niets heerlijkers dan mensen op een festival net zo hard uit de bol te zien gaan als op een concert met louter Das Pop-fans.

Bent: Voilà. Dat moet het uitgangspunt van elk concert zijn.

Bent: Ja! (lacht hard)

 

 

Bent: Nee. Vroeger vond ik festivals geweldig, met het kamperen erbij, maar ondertussen spelen we met Das Pop zo vaak op festivals dat ik er niet meer uit mezelf naartoe ga. Pas op, ik kijk enorm uit naar de festivalzomer. Binnenkort is het weer zover! Maar tegen half juli begint de geur van platgestampt gras, hamburgers en bier er al voor te zorgen dat ik zo snel mogelijk terug de bus in wil. En tegen het einde van de zomer kan ik niet wachten om weer de clubs in te duiken.

Bent: Ach, dat hele backstagegedoe klinkt altijd veel spannender dan het is. Mensen zien er op het podium zeer groot uit. Dat is ook de bedoeling: op een podium moet alles uitvergroot en versterkt worden. Maar dan kom je backstage en zie je bijvoorbeeld Beck voor zijn trailer zitten. Een geniale muzikant, maar in de praktijk blijkt dat een schriel kereltje te zijn met een kopje kamillethee en een koptelefoon. Tja, dan sta ik niet opgewonden op en neer te springen van: fuuuuuck, Beck zit daar!!

Bent: Op zich zou dat best kunnen, maar je doet het natuurlijk niet. Wij zijn daar om te werken hé. Al kan je de ene backstage niet met de andere vergelijken. Op het festival van Benicassim in Spanje hebben ze backstage bijvoorbeeld een zwembad voor de artiesten. Geen opblaasbaar prul, maar een echt zwembad van steen. Voeg daar de gratis cocktails aan toe, en je kan je voorstellen dat er stevig wordt gefeest. Als je in een popgroep speelt, is het iedere avond zaterdagavond. Je kan na een show niet direct naar je hotel of naar huis om te gaan slapen. Je bent dan zo opgeladen dat je automatisch nog wil doorgaan.

Bent: Dat ze openstaan voor wat wij brengen, en dat ze bereid zijn om zich te laten gaan. Grappig dat ik dat zeg natuurlijk, want ik ben zelf de meest houterige en saaie concertbezoeker ter wereld. (lacht) Ik sta altijd ergens op de achterste rij over mijn kin te wrijven.