Stephen Frears over 'Tamara Drewe'

 

Men had ons op voorhand gewaarschuwd dat Stephen Frears, 69 inmiddels, geen prater is, en ook niet de hartelijkste mens te wereld. Wij houden echter wel van een uitdaging, dus we gingen hem aan de tand voelen. Toen we hem meldden dat we schrijven voor een magazine voor studenten, vroeg hij grijnzend: "Voor de slimmeriken of voor de idioten?" De toon was gezet.

 

GUIDO: Je hebt wel vaker een roman verfilmd, maar nog nooit een strip. Heeft het feit dat een strip visuele informatie bevat je manier van filmmaken beïnvloed?

Frears:Ik wil eerst en vooral zeggen dat Posy Simmonds een echte intellectueel is, en ik vond het heerlijk om aan de slag te gaan met haar werk. Haar strip was zo goed dat ik het een puur plezier vond die tot leven te brengen.

GUIDO: Heb je het nodig gevonden om ook Far from the Madding Crowd te raadplegen, de roman van Thomas Hardy waarop Simmonds zich losjes heeft gebaseerd?

Frears:Het oeuvre van Thomas Hardy heeft me nooit geboeid, maar als je in Dorset komt, waar we de film hebben opgenomen, valt er nauwelijks aan te ontsnappen. Maar hij interesseert me niet zo. In Posy's strip sterft een van de personages op een nogal idiote manier. Ik begreep niet waarom die per se dood moest, en Posy legde me uit dat het was omdat het spiegelpersonage in Far from the Madding Crowd ook sterft, in het kraambed of zo. Nou, van dat argument was ik niet onder de indruk. Toen de scenarist dat overlijden eruithaalde, heb ik me daar niet tegen verzet.

GUIDO: De film speelt zich af in en rond een landhuis waar schrijvers zich afzonderen om zich op hun werk te concentreren. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat je dat belachelijk vindt.

Frears:(glimlacht zowaar) Is er een aangenamer tijdverdrijf denkbaar dan de draak steken met schrijvers? Dat soort schrijverskolonies bestaan echt in Engeland, en ik vind het inderdaad een lachwekkend fenomeen. Schrijvers trekken erheen om 'het' te vinden. Het geheim der inspiratie. Maar 'het' bestaat niet, en het is komisch dat zoveel schrijvers er op zo'n artificiële manier naar op zoek gaan.

GUIDO: Jij hebt geen afzondering op het platteland nodig om inspiratie te vinden?

Frears:(haalt zijn schouders op) Ik ben geen schrijver.

GUIDO: Wie jouw films bekijkt, ziet een heleboel sterke vrouwelijke personages. Is dat toeval?

Frears:Nee. Mijn moeder was een sterke vrouw. Mijn eerste echtgenote was een sterke vrouw. Mijn tweede echtgenote is een sterke vrouw. Mijn dochter is een sterke vrouw. Ik word al heel mijn leven omringd door sterke vrouwen.

GUIDO: De titelrol in Tamara Drewe wordt vertolkt door Gemma Arterton. Zag je in haar ook zo'n sterke vrouw?

Frears:Gemma is lovely, maar tegelijk heeft ze haar op haar tanden. Ze weet van zich af te bijten.

GUIDO: Dat zie je wel vaker bij Engelse meisjes: schattig op het eerste gezicht, maar zelden op hun mondje gevallen.

Frears:Dat komt door de opvoeding. Ik geloof dat Gemma naar een nonnenschool is geweest. Dat zegt genoeg zeker?

GUIDO: Understood. Je hebt er een carrière van meer dan veertig jaar opzitten als filmmaker. Wat is de rode draad in je werk?

Frears:Vertel jij het me maar. Jij bent de filmjournalist. Ik denk echter dat het je niet zal lukken, daarvoor is mijn carrière te grillig verlopen. Er heeft een Spanjaard een boek over mijn werk geschreven, en zelfs hij is er niet in geslaagd een lijn te trekken in mijn oeuvre. Weet je waarom? Omdat ik sterk geloof in het onderbewustzijn. Ik laat mijn pad uitstippelen door mijn onderbewustzijn, vandaar dat het zo moeilijk te volgen is. (grinnikt) Good luck with that.