Despicable Me
Dat Pixar kwalitatief niet te kloppen valt in de animatiefilmbranche, bewezen ze dit jaar nog maar eens met hun superieure Toy Story 3. Maar de jongens uit Emeryville zullen met argusogen naar Despicable Me hebben gekeken, want wat ons betreft is dit de beste niet-Pixar computeranimatiefilm die we ooit hebben gezien.
Despicable Me (de Nederlandse titel is zo foeilelijk dat we het bij deze vertikken 'm te vermelden) vertelt het verhaal van de gepatenteerde slechterik Gru - er ligt een pandatapijtje op zijn parket en zijn sofa is een uitgeholde neushoorn - die concurrentie krijgt van de jonge, ambitieuze nerd-villain Vector. De rivaliteit tussen de twee booswichten loopt zodanig uit de hand dat Gru een krimpstraal ontwikkelt waarmee hij de maan wil verkleinen om ze te kunnen stelen, maar ondertussen wordt zijn eigen hart veroverd door drie kleine weesmeisjes. Misschien klinkt dat niet echt opwindend, maar de batterij visuele gags die met een rotvaart in overweldigend 3D op je worden afgevuurd, is schier eindeloos. Nu eens herbeleef je de dolle sfeer van The Incredibles, dan weer krijg je hilarisch hyperbolisch cartoongeweld à la Tex Avery op je boterham, en ondertussen word je verwend met onweerstaanbare onderbroekenlol die doet denken aan de stripreeks 'De Kleine Robbe'. Die laatste vergelijking is minder vergezocht dan je zou denken, want Despicable Me werd geregisseerd door de Franse filmmakers Chris Renaud en Pierre Coffin, ex-studenten van de befaamde Parijse Gobelins-animatieschool en beiden kerels met een stripverleden. Dat is volgens ons meteen het geheim waarom deze film zo geslaagd is: Despicable Me is een sprankelend huwelijk tussen Europese creativiteit en Amerikaanse middelen. Poets alvast je 3D-brilletje.
(HDP)
bekijk de trailer