Zdeněk Štybar, Wereldkampioen veldrijden
De Tsjechische Kalmthoutenaar en professioneel veldrijder Zdeněk Štybar (24) kon amper zelf geloven dat hij op 31 januari van dit jaar wereldkampioen werd in zijn sportdiscipline. Hij kroop die avond zelfs niet alleen met zijn vriendin, maar ook met de regenboogtrui onder de lakens. Ondertussen zijn de zware trainingen tijdens de zomermaanden gepasseerd en is het nieuwe cyclocross-seizoen alweer gestart. Hoe heeft Stybie zich voorbereid? Hoe blaast hij stoom af? En zijn de relaties met Nys en co even ijzig en kil als de temperaturen op de wedstrijdparcours of gaat het er vooral vriendschappelijk aan toe? Drie uur ‘s middags, twee sportliefhebbers, een hartverwarmend gesprek.
GUIDO: Je speelde een thuismatch bij het wereldkampioenschap veldrijden in het Tsjechische Tabor. Heeft dat geholpen?
Štybar:Het voordeel is misschien wel dat het Tsjechisch kampioenschap daar ook plaatsvond. De weersomstandigheden waren wel anders, maar het parcours kende ik dus al. Ik voelde ook wel wat druk op mijn schouders, omdat veel mensen mij als wereldkampioen tipten, maar ik heb er echt van genoten. En het publiek ook. Zo’n titel pakken voor een thuispubliek, mooier kan toch niet?
GUIDO: Wat gaat er eigenlijk door je hoofd als je als eerste over die eindstreep rijdt?
Štybar:Enkele meters ervoor flitsen nog een paar beelden door mijn hoofd van de race, maar eens ik over de streep ben, denk ik aan niets meer. Dan bol ik leeggereden uit tussen al de journalisten. Het duurde wel even voor ik kon geloven dat ik wereldkampioen was hoor. Die nacht sliep ik zelfs in mijn regenboogshirt, omdat ik anders ’s anderendaags zou denken dat ik het allemaal had gedroomd. (lacht)
GUIDO: Wanneer besefte je dat je goed bent in veldrijden?
Štybar:Geen idee, want het ging een beetje met ups en downs. Het ene moment heb je het ritme volop te pakken en een ander moment kan je er precies niets meer van. Ik heb van kleins af aan trouwens ook op de weg en zelfs op de wielerpiste gereden, en in de bergen met een mountainbike. Pas toen het Telenet-Fideateam mij een contract aanbood, besloot ik me volledig te focussen op cyclocross.
GUIDO: Wat is het moeilijkste aan veldrijden?
Štybar:Ik denk de voorbereiding, omdat we tijdens het seizoen van half september tot eind februari elke week moeten pieken. Er zijn namelijk drie klassementen waarvoor we goede resultaten proberen te boeken, en daartussen nemen we ook nog deel aan enkele losstaande races. Dat wil zeggen dat we er niet één bepaalde cross kunnen uitpikken waarvoor we alles geven, wat bijvoorbeeld bij wielrennen wel kan. Veldrijders moeten het hele seizoen sterk zijn en keer op keer goed scoren. Je moet ook behoorlijk veel opgeven om je volop te kunnen concentreren op je sport en ’t is ook heel belangrijk dat je omgeving je steunt - zeker in het begin van je carrière - anders geraak je nergens. Maar of ik het gevoel heb dat ik iets mis? Nee. Ik kies hiervoor en kiezen is een beetje verliezen. Bovendien maak ik ook prachtige momenten mee, die anderen nooit zullen ervaren.
GUIDO: Hoe laat ga je slapen de avond voor een race?
Štybar:Dat hangt ervan af. Er is geen regel of zo, ik luister gewoon naar mijn lichaam en dan voel ik wel wanneer het tijd is om in mijn bed te kruipen. De ene keer is dat om halftien of tien uur en op een andere keer blijf ik liever in de zetel plakken tot één uur ’s nachts. Soms probeer ik zelfs nog wat wakker te blijven als ik al doodmoe ben, omdat mijn benen altijd wat luier zijn na een lange nachtrust.
GUIDO: Ben je bijgelovig?
Štybar:Ik start altijd op dezelfde manier en geef iedereen ook altijd een hand voor het startsignaal klinkt, maar het is niet zo dat ik een roze geluksonderbroek heb.
Naar de discotheek
GUIDO: Heb je een diploma?
Štybar:In Tsjechië zit het onderwijssysteem anders in elkaar. Kinderen gaan er bijvoorbeeld naar de basisschool tot hun vijftiende. Ik volgde wel nog een voorbereidende opleiding voor de studie rechten, maar besloot dan toch school op te geven om voltijds te gaan veldrijden. Let op, ik vind een diploma wel belangrijk, want zo heb je toch een geweldige back-up op zak.
GUIDO: Ging je vaak uit tijdens je schooltijd?
Štybar:Nee, dat kon niet, want ik woonde dan in Zwitserland en in Italië en deed alles via zelfstudie, en daar kroop behoorlijk veel tijd in. Ik reisde toen ook veel, per auto, om perfecte weersomstandigheden op te zoeken voor mijn trainingen. Enkel voor de examens ging ik terug naar huis. Mijn vrienden woonden dan trouwens ook allemaal nog in Tsjechië, en zo’n duizend kilometer rijden om een avondje uit te gaan, was ook wat overdreven. (lacht)
GUIDO: Heb je nu nog tijd voor een sociaal leven?
Štybar:’t Is moeilijk, maar ik probeer er wel nu en dan tijd voor te maken. We gaan dan bijvoorbeeld eens op restaurant of gaan een glaasje drinken. En een paar keer per jaar gaan we met de mannen allemaal uit, naar een discotheek.
GUIDO: De mannen?
Štybar:Ja, de andere renners. We komen elkaar geregeld tegen, kunnen het wel goed vinden en zo beschouwen we onze groep automatisch als een kleine familie.
GUIDO: Ah, en naar waar trekt de karavaan dan?
Štybar:We gaan dan naar de Carré, naar de Versuz of naar de Noxx. Die avonden zijn altijd supertof. (lacht) Mijn verjaardag, op 11 december, hebben we vorig jaar ook samen gevierd. We zaten dan juist met het team in het vliegtuig richting België en de mannen hebben dan een grote fles champagne besteld. Die dag lag wel al in de aanloop naar de wereldbeker, dus is het bij één glaasje gebleven.
GUIDO: Herkennen de mensen je in België?
Štybar:Net na het wereldkampioenschap werd ik wel opvallend meer opgemerkt dan ervoor. Meestal vind ik dat niet zo erg, maar als ik wat privacy wil, kan het soms ook wel echt storen. Als ze een handtekening of een foto komen vragen terwijl ik met mijn vriendin op restaurant zit bijvoorbeeld. Maar ik probeer wel altijd vriendelijk te blijven.
GUIDO: Wat is je grootste ontgoocheling tot nu toe?
Štybar:Het is natuurlijk altijd balen als je uitkijkt naar één speciale race om dan te merken dat je net die dag geen goede benen hebt. Maar het pijnlijkste moment dat ik tot nu toe heb meegemaakt, heeft niet rechtstreeks iets met mijn sportcarrière te maken. Dat was toen de familie waarbij ik al anderhalf jaar woonde me van dag op dag op straat zette. Dat kwam voor mij als een complete verrassing en ik wist ook niet onmiddellijk waar naartoe.
Gure weersomstandigheden
GUIDO: Verdien je veel geld met cyclocross?
Štybar:Je kan wel wat verdienen ja, maar enkel als je bij de top fietst.
GUIDO: Van mij mogen jullie in elk geval nog wat opslag krijgen, want veldrijders zitten vaak in de modder te ploeteren en moeten ook in de meest gure weersomstandigheden aan het werk. Wij liggen dan thuis lekker onder een dekentje voor tv.
Štybar:Da’s waar, het is soms echt wel een vuile boel. Je mag gerust eens onze sportzak komen kuisen na een race. (lacht)
GUIDO: Word je ’t nooit beu?
Štybar:Soms heb ik echt totaal geen zin om weer maar eens vijf of zes uur op die fiets te kruipen, maar het is mijn job. Zulke dagen komen natuurlijk ook niet heel vaak voor, anders zou ik dit zeker niet blijven doen. Trouwens, als je gaat werken, sta je toch ook niet altijd met een glimlach op? Ik hoop nog tot mijn 35ste of 36ste professioneel te kunnen veldrijden. Wat ik daarna ga doen, weet ik niet. Veldrijden voor senioren misschien? (lacht)
GUIDO: Wat is het eerste dat je doet als je thuiskomt na een zware training of een race?
Štybar:Dan plof ik in de zetel met een warme kop thee. Of placeer ik me in de tuin met een frisse pint.
GUIDO: Welk bier verkies je?
Štybar:Duvel is zonder twijfel het beste bier.
GUIDO: Dat is niet van de lichtste.
Štybar:Ik weet het, maar ik drink liever één Duvel dan twee pinten. (lacht)
(SVR)