De studententijd van Koen De Graeve

 

 

"Als tiener was ik in de Chiro al een soort podiumspringer, maar geen haar op mijn hoofd dacht eraan dat ik daar ooit professioneel iets mee kon doen," herinnert Koen zich. Hij grijnst: "Toen het middelbaar erop zat, heb ik eerst een jaar Slavische filologie gestudeerd, in Gent. Tenminste, dat beweerde ik..."

 

Koen:Ik ben de jongste van zes, en mijn broers en zussen hadden universiteit gedaan, dus er rustte een onuitgesproken druk op mij om dat ook te doen. Achteraf gezien denk ik dat ik geen enkele opleiding aan de universiteit zou hebben afgewerkt. Ik ben aan Slavische talen begonnen omdat ik wist dat die richting het minste aantal uren had: 13,5 uur les per week. Ik heb drie weken college gevolgd, en toen wist ik al dat het niets voor mij was. Na die drie weken heb ik een fijn liederlijk leven geleid. Het is zelfs zover gekomen dat ik een tijdje in de villa van de ouders van een vriend heb gewoond, toen die op reis waren. Dat heb ik volgehouden tot Pasen ongeveer. Toen hoorde ik op de radio dat er in september audities werden gehouden voor Studio Herman Teirlinck. Dat sprak me wel aan, maar ik vond dat ik thuis niet kon afkomen met de mededeling dat ik een jaar lang geen zak had uitgevreten. Toen ben ik wat cursussen gaan halen bij jaargenoten en heb ik alsnog de vakken filosofie en Russisch gestudeerd. Na die examens heb ik dan mijn vader opgebeld om eerlijk op te biechten dat er van mij als ambassadeur in Moskou niets in huis zou komen. (lacht) Toen was ik er al van overtuigd dat ik toneelschool moest gaan doen, en dat bleek een juiste overtuiging te zijn.

GUIDO: Waar kwam die overtuiging plots vandaan?

Koen:Het was misschien plots, maar het kwam niet onverwachts. Ik zat in de Latijn-Griekse, en daar schreven we gedichten en organiseerden we poëzie-avonden voor heel de school. We hebben toen ook een soort verregaande Shakespeare-bewerking geschreven: Moord in de Feestzaal. De rollen die het meest in the picture liepen, kwamen bij mij terecht. Er zat toen al een speler in mij. Na dat mislukte jaar op de universiteit dacht ik bij mezelf: stel je eens voor dat je acteur wordt! Dat leek me wel een boeiend leven.

GUIDO: Hoe heb je de toneelschool ervaren?

Koen:Ik herinner me nog levendig dat ik in het Centraal Station in Antwerpen van de trein stapte en de weg vroeg naar Studio Herman Teirlinck. "Dat is aan den andere kant van 't stad manneke!" (lacht) Ik was al een halfuur te laat, dus ik arriveerde daar flink zenuwachtig. In tegenstelling tot op de universiteit kun je op de toneelschool geen seconde anoniem blijven. Dat zorgt bij een prille toneelstudent voor een grote onrust. De meeste mensen die daar toekomen zijn tieners of jonge twintigers die nog worstelen met wat ze eigenlijk willen. De speldocenten focussen daarop. Aan die school word je constant van kop tot teen gevorst en doorprikt. Je wordt dagelijks geconfronteerd met je grenzen, fouten en tics. Je wordt constant met je neus op je eigen feiten gedrukt. "Wat doe je daar met je tong? Haal je handen eens uit je broekzakken! Waarom sta je daar met een kromme rug? Tegen wie zeg je dit nu? Waarom spreek je als een oude vent?"

GUIDO: Heb je dan geen zin om te zeggen: laat me met rust?

Koen:Constant! Maar dat verwerk je dan onderling, met je medestudenten, en daardoor smeed je diepe banden. Na twee weken op de toneelschool voelt het alsof je al drie jaar met die mensen bent opgetrokken. Nee, zeker de eerste twee jaar op Studio Herman Teirlinck waren hard, en ik had dat niet verwacht. Ik was met een romantisch beeld naar de toneelschool gestapt. Mijn vrienden hadden me altijd gezegd dat ik een grappige kerel was, dus ik kwam daar toe en wou een beetje de grapjurk uithangen. Nou, dat heeft niet lang geduurd. Je valt daar redelijk snel door de mand. Op alle gebied.

(HDP)