De Australische zweefspacepoprock van TAME IMPALA
Laat het duidelijk zijn: Kevin Parker is Tame Impala, bezieler en brein achter de heerlijke plaat Innerspeaker, officieel het debuut. Parker is bezeten van zijn muziek, bezeten van effectpedalen en bovendien een weirdo zoals we ze graag hebben.
"Ik besta voor 90% uit muziek."
GUIDO: Pukkelpop was jullie kennismaking met België?
Kevin: Er is veel volk komen luisteren. We hebben ook The Flaming Lips ontmoet. Wayne Coyne had ons blijkbaar vernoemd via zijn Twitter en nadien heb ik het met hem nog een hele tijd over effectpedalen gehad. Heel fascinerend. We hebben goed gespeeld op Pukkelpop, vonden we zelf. De vorige show in Europa, de allereerste, was in Londen en die was minder dan een dag nadat we uit Australië waren aangekomen. Dank u management, dat leek nergens naar. Ik hou ervan om tijdens een optreden te kunnen anticiperen, want ik doe heel veel. Pedalen, visuals die ik link aan mijn gitaren en pedalen, een oscilloscoop die ik gebruik voor de visuals. Op die show was ik twee stappen achter. Mentaal zat het volledig verkeerd.
GUIDO: Waren jullie thuis al lang bezig?
Kevin: Bezig wel, maar nog maar weinig live gespeeld. Zelf ben ik al jaren van alles aan het spelen en opnemen in mijn garage. Binnen Impala spelen we allemaal in verschillende bands, maar Impala is mijn ding. Ik maak de songs en als we toeren zijn de anderen mee als gastmuzikanten. Maar in Perth is dat nogal de gewoonte. Er zijn veel meer bands die al drie platen uit hebben en waar nog niemand van heeft gehoord, dan af en toe eens een band die het kan maken buiten Australië. Als we samen touren, voelen we ons zeker een band, een geoliede machine, maar thuis doen we vooral ons eigen ding. Door al die shows te spelen, ben ik wel al een veel betere gitarist geworden.
GUIDO: Ben jij geobsedeerd door effectpedalen?
Kevin: Yep, ik heb er altijd tussen de twintig en dertig mee op het podium en ben constant op zoek naar nieuwe, andere. Als het maar geluid maakt. Geluid en muziek is zowat het enige waar ik een kick van krijg. Het wordt alleen maar erger. Vroeger nam muziek 70% voor zijn rekening in mijn hoofd, nu zit ik toch al ergens in de negentig denk ik. Ik heb nog een half jaar astronomie gestudeerd, maar dat heeft niks te zien met het genre dat ik speel. De ruimte en wat er buiten de aarde is, heeft me altijd al geboeid. Daarvoor heb ik ook nog even ingenieur gestudeerd. Mijn vader vond dat een goed idee. Ik speelde vroeger altijd de begeleiding toen mijn vader gitaar speelde, en zo heb ik mijn eerste akkoorden geleerd. Maar eigenlijk heeft hij altijd gewild dat ik ging studeren, omdat hij me de ontgoocheling wilde besparen van nergens te geraken met mijn muziek. Tegelijk wilde hij ook niet dat ik de magie van muziek zou verliezen door muziek als werk te zien. Hij is vorig jaar gestorven aan kanker, en net toen kregen we ons platencontract. Hij heeft het nog meegemaakt en hij was eigenlijk heel blij.
GUIDO: Hoe ben je bij de sound van Tame Impala uitgekomen?
Kevin: Ik hou van veel delay, die groeiende openbarstende klank en veel pedalen natuurlijk! (lacht) Ze zeggen me vaak dat mijn pedalenbord net een ruimteschip is, het weegt dertig kilo. Dan heb ik nog een eighttrack waar ik dingen mee doe en die oscilloscoop. Misschien moet ik sommige dingen uit handen durven geven. Maar ik ben bezeten door prutsen, ik moet altijd iets doen, met iets bezig zijn. Ik ben nu ook al bijna een halfuur met dit citroenschilletje aan het spelen. Het heeft met onzekerheid te maken zeker? Ik wil constant alles veranderen, nog een beetje meer zo, iets anders. Ik geloof dat goeie muziek heel gedisciplineerd is, en repetitief, en daarna komen mijn pedalen dan in actie! De songs op Innerspeaker waren al opgenomen voor ze ooit ook maar één keer live hebben geklonken. We zijn nog nooit met ons vier samen in een opnamestudio geweest.
GUIDO: Mocht je alles alleen kunnen doen, zou je dat liever hebben?
Kevin: Ja, heel zeker. De opnames doe ik nu al zo goed als alleen. Ik ben nu wel een paar songs aan het schrijven samen met Jay (ook van Tame Impala - LAD) en dat is wennen. Ik heb al muziek geschreven met anderen, maar nooit voor Impala, en die band is voor mij het belangrijkste, dus het moet heel goed zijn. Dat samen schrijven is een andere ervaring. Je moet muzikaal echt op dezelfde golflengte zitten, anders werkt het voor mij niet. Ik hou van muziek die uit verschillende hoofden ontstaat, maar het is niet echt mijn manier van werken. Ik voel me soms wel schuldig en misschien is het zielig dat ik de muziek alleen maak en de anderen het maar te spelen hebben, maar tegelijkertijd vind ik het een elegante oplossing. Het idee van een band blijft me vaak te romantisch. Een clubje muzikanten die de beste maatjes zijn, ik geloof er niet echt in.
(LAD)