GUIDO's zinderende festivalspecial

De festivals hebben het meer dan ooit op jullie gemunt, dus een snelcursus festival en al kan niet ontbreken. De Brusselse rappers van CNN199, Ayco Duyster van Stu Bru, hiphopper Krewcial uit Gent, Bones van Janez Detd., de bekendste Bavikhovenaar Wim Opbrouck en Els Pynoo en Danny Mommens van Vive La Fête nemen jullie bij het handje en gooien jullie face first van het festivalpodium af.

CNN199

 

"On fait la fête, quoi!"

 

GUIDO: Mag je een jointje roken op de festivalweide?

Rival: Natuurlijk. Alcohol richt in mijn ogen meer schade aan dan een jointje. Het dient ook nergens toe om een struisvogelpolitiek te voeren en dat te verbieden. In Nederland roken ze wiet op de festivals en daarom zijn er zeker niet meer problemen dan elders.

GUIDO: Hiphoppers steken natuurlijk al vlugger eens een jointje op.

Rival: Ik vind het in de hiphopscene nogal eens uit de hand lopen met al dat smoren. Vroeger kwamen de mensen naar ons concert en was er een warme sfeer, hing er ambiance in de lucht en straalde het publiek een enorme energie uit. Maar nu, na een jointje of twee, staan die gasten te luisteren naar ons en zitten ze weg, soms nogal diep, in hun wereldje. Het is best wel ‘cool’, maar als ‘cool’ plantaardig futloos wordt, hoeft het voor mij niet.

GUIDO: Waar kunnen we jullie deze zomer zien?

Djamel Le Rif: We staan zeker op Dour en hopelijk ook op Pukkelpop. En de tour met onze nieuwe plaat natuurlijk.

GUIDO: Wat vinden jullie een goed Belgisch festival?

Rival: Wij houden ervan om in goede handen te zijn. Alles relax, alles loopt vlotjes, zo’n scenario. Treffelijke loges, handdoek op het podium, iets om te eten. L’université du hiphop in Straatsburg was daar een perfect voorbeeld van. Er waren graffitikunstenaars, hiphopgroepen, breakers, rappers en veel volk, c’etait vraiment trop fort. Hier in België hebben we iets gelijkaardigs georganiseerd met kunsten/festival/des arts: hiphop samen met Zulu Nation, wijzelf met Souterrain, maar voor een tweede editie is er blijkbaar opeens geen geld meer. Ondanks het eerste succes. Dat is jammer.

GUIDO: Gaat het altijd zo?

Rival: Vaak krijg je met technici te maken die er zich liever niets van aantrekken en geen enkel respect tonen.

Djamel Le Rif: Slecht geluid op hiphopconcerten, da’s al tien jaar zo. (lacht) Voor mij is Dour beslist een topper. Ze geven echt een kans aan jonge groepen, maken plaats voor dj’s en groepen uit binnen- en buitenland. Wij zijn ook begonnen op Dour om elf uur ’s morgens, maar we stonden er toch. En een jaar later mochten we terugkomen. Dour is gewoon puur je amuseren en uit de bol gaan, on fait la fête quoi!

 

Ayco Duyster

 

"Een curryworst kopen komt er niet meer van."

 

GUIDO: Wanneer ging jij de eerste keer naar een festival?

Ayco: Dat moet Pukkelpop geweest zijn, in ’88. Pukkelpop was nog klein, maar voor mij was het groot omdat het ver was. Ik heb altijd in Brussel gewoond en Pukkelpop was toen in Leopoldsburg, dus dat was een hele onderneming. De reden waarom ik toen ben gegaan, waren The Ramones. Dat was dan ook het topmoment van de dag voor mij.

GUIDO: Zijn festivals nu anders?

Ayco: De basisgedachte is dezelfde, iedereen komt ergens samen om muziek te zien, veel muziek. Het is groter natuurlijk. Er zijn steeds meer festivals. Als je de kalenders bekijkt, ben ik zelf verbaasd over het grote aanbod. Mocht ik nu zestien zijn en ik wil naar een festival gaan, zou ik ten eerste al heel wat geld moeten verzamelen om een ticket te kopen. Er komen dan wel grotere namen en steeds meer groepen. Of dat altijd goed is, weet ik niet, want bij Dour of Pukkelpop moet je natuurlijk heel wat keuzes gaan maken op zo’n dag.

GUIDO: Kies je vooraf je concerten uit?

Ayco: Ik heb vooraf wel een lijstje. Vaak overlappen twee groepen, en dan is het hollen van het ene podium naar het volgende. Maar ik probeer toch ook van de gelegenheid te profiteren om groepen te zien die ik niet ken of waarvan ik iets gelezen heb, dus ongeplande concerten zijn er zeker ook bij. Sinds ik bij Studio Brussel ben, zijn we natuurlijk al op veel festivals om verslag uit te brengen en heb ik eigenlijk nog weinig kans om er zelf te gaan rondlopen.

GUIDO: Dan ben je waarschijnlijk meer backstage dan voor het podium?

Ayco: Op de grote festivals zoals Werchter, Pinkpop, Pukkelpop hebben we een zware werkverdeling. We doen elk een presentatieblok van drie of vier uur in de studio die we backstage hebben opgebouwd. Van daaruit hebben we wel een monitor met zicht op het podium, doen we veel interviews en vertellen we de luisteraars wat er op het festival leeft. Op de wei rondlopen en in de modder gaan zitten en een curryworst kopen komt er meestal niet van. Zo verlies je wel het festivalgevoel een beetje natuurlijk. Het voordeel is dan wel dat wij de artiesten van dichtbij meemaken.

GUIDO: Is de backstage wat je je er ooit van had voorgesteld?

Ayco: Ik vroeg me niet echt af of de zanger van die groep nu echt gezellig zat te keuvelen met de drummer van een andere groep. Eigenlijk is de backstage een geoliede machine. Metallica bijvoorbeeld, die zijn daar niet van ‘s morgens vroeg. Die komen aan, hun bussen parkeren zich, de crew heeft alle materiaal opgesteld, ze doen een interview, het concert en dan zijn die weer weg. Zo’n groepen maken dus geen deel uit van het festival. Altijd leuk om te zien zijn de kleinere groepen, en dan zeker de Belgische. Zij profiteren echt van begin tot eind van het feit dat ze overal kunnen rondlopen, lekker eten krijgen en dat ze inderdaad eens dichter bij hun helden kunnen komen. (lacht)

GUIDO: Krijg jij nog een wow-gevoel tijdens concerten?

Ayco: Nog geregeld, en dat moet je ook houden, want anders wordt het gewoon werk. Soms is het puur muzikaal dat iets me overrompelt, maar ik kan ook genieten van heel melige momenten waarbij een hele wei staat mee te doen op Faithless. Faithless is nu niet onmiddellijk mijn groep, maar dat was een van de weinige momenten dat de wei van vooraan tot achteraan stond mee te doen, daar kreeg ik echt wel kippenvel van.

GUIDO: Heb je bij Studio Brussel al helden kunnen ontmoeten?

Ayco: Soms ga ik dat bewust uit de weg. Op Marktrock heb ik Beck kunnen interviewen, da’s een artiest waar ik alles van in huis heb. Tegelijk is het ook moeilijk, want je wil het dan heel goed doen voor jezelf en uit respect voor die artiest. Dat zijn echt wel dagen dat je drie keer naar de wc loopt voor die artiest er dan eindelijk is. Ik kon ook Dave Grohl van de Foo Fighters interviewen, maar dat heb ik uiteindelijk afgewimpeld. Beetje angst misschien om toch ontgoocheld te worden. Voor ’t zelfde geld was dat een heel sympathieke mens natuurlijk. (lacht)

GUIDO: Welke festivals staan er op jouw programma voor de zomer?

Ayco: Pinkpop, Werchter en Pukkelpop om te werken, en ik denk zelf naar Rock Herk te gaan en zeker ook één dag Dour, voor de rest zie ik wel. Gentse Feesten, Lokerse Feesten, als het die dag goed weer is en ik moet niet werken, ben ik zeker weg. Pukkelpop steekt er voor mij bovenuit. Ze laten veel nieuwe bands hun ding doen, brengen een heel gevarieerd programma en spelen qua groepen echt kort op de bal.

 

Krewcial

 

"Festivals? Te veel daglicht!"

 

GUIDO: Is het moeilijker om met een hiphopact op een festival te spelen?

Krewcial: Dat is de laatste jaren alleen maar makkelijker geworden. De meeste festivals zijn zich ruimer gaan opstellen dan vroeger. Hiphop doet het overal goed, er is een veel groter publiek voor. Onze live-band is ook zo meegegroeid, we zijn niet opeens meer live gaan doen om beter te scoren. Het ziet er wel leuker uit dan twee draaitafels, een dj en een rapper.

GUIDO: Ga je zelf veel naar festivals?

Krewcial: Nee, niet echt. Hiphop is ook voor een groot stuk meer club- of dansmuziek. Ik wil ook echt wel een goeie ‘sound’ en op festivals is dat een probleem. Het kan wel eens leuk zijn natuurlijk, de sfeer is er helemaal anders, het publiek komt niet alleen voor één groep. Dour heeft bijvoorbeeld een massaal aanbod en één dag een volledig hiphoppodium.

GUIDO: Wat is een van jouw beste festivalmomenten?

Krewcial: Fishbone, heel wat jaren terug ergens op een festival ver in Limburg. Maar qua hiphop op festivals heb ik de laatste jaren niet veel toffe dingen gezien. D’Angelo op Beach Rock was wel goed, maar miste toch die intimiteit van een club, er was nog te veel daglicht toen. Alles rond soul en hiphop komt gewoon heel goed tot zijn recht ’s avonds, als je je volledig kan focussen op het podium en de artiesten.

GUIDO: Is de backstage zo’n speciale plek?

Krewcial: Dat valt best mee, afhankelijk van het festival. Op Cactus is dat echt heel gemoedelijk, bij Dour heb je je kleedkamer voor een uur omdat er daarna alweer een andere groep in moet. Op festivals kan je ook meestal geen treffelijke soundcheck doen, hoogstens een line-check.

GUIDO: Wat wil jij deze zomer gaan beluisteren?

Krewcial: Bilal, die zag ik al in Paradiso en in de AB, maar ik heb hem vorig jaar op Dour gemist. Die wil ik opnieuw zien omdat ik de indruk heb dat hij echt nog volop aan het evolueren is in zijn muziek en het een volledig andere show zal zijn.

 

Janez detd.

 

"Oh shit, we spelen op hetzelfde podium als Metallica!"

 

GUIDO: Loop je zelf rond op de festivalweide als jullie er spelen?

Bones: Dikwijls zijn er bevriende bands, en da’s leuk om die te horen en er dan achteraf ook wat mee te eten en een pint te drinken in de backstage. Maar zeker op grote festivals is het altijd de moeite om nieuwe bands te ontdekken. Doorheen het jaar heb ik daar toch wel minder tijd voor.

GUIDO: Zijn er groepen waar je deze zomer naar uitkijkt?

Bones: Waar bijna iedereen van onze band ongelooflijk naar uitkijkt, is dat we samen, op dezelfde dag en hetzelfde podium staan met Metallica. ’t Was voor ons heel belangrijk dat we de zaterdag konden spelen, omdat dat de dag van Metallica was. Onze drummer en onze gitarist zijn mega-Metallica-fans en zij kijken er natuurlijk heel erg naar uit om eens de backstage te mogen delen met hun grote helden. Maar ook voor kleinere bands. Ik heb bijvoorbeeld in de AB Saïan Supa Crew gemist en dan merk ik dat we op Werchter in dezelfde tent staan en zij eigenlijk vlak na ons spelen. Een echte luxepositie, ik krijg daar een van mijn favoriete bands gewoon in de schoot geworpen.

GUIDO: En Metallica vanuit de coulissen bezig zien!

Bones: Een superpositie om ze aan het werk te zien. Als je een beetje gemakzuchtig bent, kan je op een festival op één dag bijna het hele jaar inhalen. Want je kan heel veel concerten meepikken op een paar dagen tijd, een echte ‘crashcourse’ concerten.

GUIDO: Wip jij van concert naar concert?

Bones: Meestal probeer ik het toch wel te plannen. Als ik dit zie, mis ik dat, maar dan kan ik daarna wel weer nog iets anders meepikken. Maar ik consumeer echt tegen 300 per uur muziek en probeer er zoveel mogelijk uit te halen.

GUIDO: Ken jij het festivalgevoel?

Bones: Op een festival te spelen is op zich al helemaal iets anders dan in een club. In een club komen de fans, terwijl je op een festival heel wat nieuwe harten kan gaan veroveren. Het festivalgevoel begint bij mij eens de zomer goed begonnen is. Met een aantal vrienden van me is er de traditie om ieder jaar een aantal festivals samen te doen. Couleur Cafe of Pole Pole, dat doen we steevast. De Lokerse Feesten bijna iedere dag. Dan maken we er echt verschillende dagen puur met de vrienden van, die festivals zijn een hele goede reden om samen af te spreken.

GUIDO: Hoe ben je zelf als publiek?

Bones: Bij sommige bands kan ik volledig uit mijn dak gaan en volop mee de pit in. Bij andere bands wil ik genieten van de muziek op zich. Ik ben met mijn vriendin naar Coldplay gaan kijken, en dan ben je blij dat je van de muziek kan genieten in plaats dat je verpletterd wordt tussen de anderen vooraan. Vroeger genoot ik van die concerten op een andere manier, toen wou ik per se op de eerste tien rijen gaan staan en het van daaruit ondergaan. Ik let ook veel meer op al de technische kantjes, hoe doen ze dat, welke versterker is dat, wat voor een gitaar gebruiken ze nu… Beetje gaan pikken met de ogen. (lacht)

GUIDO: Heb je een paar survivaltips?

Bones: Ik denk niet dat ze tips nodig hebben. De diehards zijn tussen de 15 en de 22, dan kan je drie dagen overleven op vier hamburgers en vier flesjes water. Toen wij vroeger naar Pukkelpop gingen, sliepen wij praktisch drie dagen niet, aten we weinig en dronken we wat cola’s minder, zodat we het T-shirt van onze favoriete band konden kopen. Op die leeftijd kan je heel wat incasseren. Het hoort er bij om eens goed in het rood te gaan, volledig uitgeput thuis te komen en dan 24 uur non-stop te slapen.

GUIDO: Ben je klaar voor het podium van Werchter?

Bones: Na de tour gaan we rond de tafel zitten om af te spreken en te brainstormen over wat we op Werchter gaan spelen. Voorlopig zijn we er nog niet klaar voor. We dromen er wel al van ’s nachts. Dromen in de aard van: Metallica heeft gecanceled en Janez Detd. moet toch het hoofdpodium afsluiten. (lacht)

 

Wim Opbrouck

 

"Naakt in de modder wentelen was er voor mij niet bij. Dat kwam later pas."

 

GUIDO: Kan je je eerste festival nog goed herinneren?

Wim: Absoluut. Ik verlangde al van kleinsaf om naar T/W te mogen gaan. Ik ging al naar het Seaside Festival in De Panne en deed vooral ook de alternatieve festivals zoals Futurama in Deinze. Daar speelden groepen als Killing Joke en The Cure of Einstürzende Neubauten, de zwaardere newwave en punk.

GUIDO: Wat betekent dat voor jou, een festival?

Wim: Ik ging nooit naar dancings of naar het café, maar wel naar concerten en festivals. Die hele bohémien-sfeer, het sfeertje van een enorm scoutskamp. In het gras zitten, van de groepen genieten, absoluut van de groepen genieten. Een soort survivaltocht waar je dan ook altijd goed kon genieten van de mensen die goed voorbereid waren. Die frigoboxen aansleepten, shelters bouwden en plastieken zeilen mee hadden. Het Woodstock-fenomeen van gasten die compleet naakt in de modder liggen te wentelen is mij wel vreemd.

GUIDO: Zo ver ging het niet?

Wim: Ik was toen nogal anti-alcohol. Compleet zat rondstrompelen was er niet bij, dat is pas later gekomen. Maar ik was al als kind enorm geïnteresseerd en gefascineerd door de film Woodstock, door Studio Brussel, door live-concerten. De impact van muziek is nergens mee te vergelijken. De energie die je krijgt van een goed optreden is ongelooflijk, en zeker op een festival waar je dat met allemaal gelijkgestemden samen luistert en beleeft. Ik vond dat een toffe tijd. Ook het ernaartoe gaan, met de trein, al eens met een auto of liften, de tent mee…

GUIDO: Je gaat op zoek naar een wow-gevoel, iets overweldigends?

Wim: Je kan door die muziek overweldigd worden, maar er is vooral dat gevoel van jonge mensen die samen zijn. Het is bijna religieus, dat samenkomen omdat Dire Straits of Talking Heads of Elvis Costello op de affiche staan. Ik ging ook van mijn 14de naar het North Sea Jazz Festival in Den Haag, waar ik James Brown gezien heb, Miles Davis, Dizzy Gillespie… alle grote jazznamen. Drie dagen aan een stuk met een nacht hotel en dan buiten in de slaapzak.

GUIDO: Kom je nog op festivals?

Wim: Als we met De Dolfijntjes spelen. Het is vervelend omdat ik overal herkend word. Dat lijkt misschien pretentieus, maar het is echt moeilijk. Je kunt nergens nog incognito naartoe. Onlangs ben ik nog eens naar een festival geweest met Jan Steen, een goede vriend van me. Die is twee meter lang, en we werden bekogeld met blikjes omdat de mensen achter ons niets konden zien. (lacht) En ik háát het om op een festivalterrein naar een toilet te moeten gaan. Met mijn vrouw en de kinderen zijn we naar Cactusfestival geweest, de kinderen werden dan geschminkt en zo, dat was uiteindelijk ook een heel leuke dag.

GUIDO: Er is een festival voor iedereen?

Wim: Zeker. Met De Dolfijntjes hebben we onlangs in het pittoreske Dudzele op Dudstock gespeeld. Da’s misschien 2500 man, en daar staan wat tentjes, een heel leuk mini-festivalletje met een fijne affiche: Admiral Freebee, Zita Swoon en wijzelf, dat was fantastisch. Dranouter hebben we ook gedaan, dit jaar opnieuw maar we hebben een huisje gehuurd in de buurt om uit te blazen en even weg te kunnen, want we spelen twee keer. Ik mijd liever zo’n hele dag rondslenteren en strompelen, daar krijg ik braderijbenen van.

GUIDO: Is het voor jou hetzelfde om als acteur of muzikant op het podium te staan?

Wim: Nee, totaal niet. Er gaat eigenlijk niets boven Dudstock! (lacht) Er gaat niets boven een groep muzikanten op een podium en dan de boel platspelen. Je hebt met geen enkele andere kunstvorm zoveel interactie als met muziek, dat mensen echt meezingen en dansen dat is fantastisch!

 

Vive La Fête

 

"Is een optreden goed, dan blijf ik. Is het slecht, dan ga ik een biefstukske eten."

 

GUIDO: Wat was je eerste festival ooit?

Els: Pukkelpop. Ik vond dat heel indrukwekkend, al dat volk op zo’n groot veld, een beetje benauwend zelfs. Pukkelpop vond ik tof, dat was gezellig op die weide en die bomen errond. De drukte van T/W vond ik verschrikkelijk.

GUIDO: Maar je kan je wel inleven in een festival?

Els: Het is net of je naar een grote barbecue gaat, maar als het regent versta ik toch niet dat er mensen zijn die dat zo lang volhouden. Sinds we zelf vaak optreden, gaan Danny en ik ook nog naar festivals, maar meestal hou ik het net één dag uit. Festivals gaan nu tot drie dagen door, dat is echt lang. Op die festivals zie je bijna het podium niet, die ‘peetietjes’ zijn piepklein.

GUIDO: Heb je in de backstage al een held ontmoet?

Els: Op Beach Rock wilde ik David Bowie zien, maar toen hij daar was moest iedereen gewoon weg uit de backstage omdat hij moest passeren. Ik vind het jammer dat er dit jaar geen Beach Rock is.

GUIDO: Wat doen jullie om het publiek mee te krijgen?

Danny: De mensen laten meezingen, de micro aan het publiek doorgeven.

Els: Ons smijten, nergens aan denken en opgaan in de muziek. We hebben al drie keer op Beach Rock gestaan, en dat was heel tof. Iedereen staat vol bewondering naar je te kijken. Dat geeft een enorme kick en dan beginnen we en doen we goed ons ding. Het geeft me ook een heel goed gevoel dat we nu die erkenning krijgen, al ons werk en het leven voor die muziek heeft resultaat.

GUIDO: Krijg je die kick ook als je zelf naar een concert gaat?

Els: Toen ik twee jaar geleden Iggy Pop heb gezien in de AB, de energie die hij uitstraalt, nog altijd, daar was ik echt van overdonderd.

Danny: Ik heb twee jaar geleden The Cure gezien, die speelden heel wat oudere nummers. Heel sterk. Ze zijn altijd zichzelf gebleven, anders dan de meesten, en dat spreekt me aan.

GUIDO: Jullie stonden ook op Eurorock?

Els: Ik was echt verwonderd van het publiek, iedereen was daar in het zwart, volop newwave en punk met rookmachines alles erop en eraan. Wij hebben daar ook heel wat volk voor ons concert gekregen. Terwijl we de meest happy newwave zijn die er is.

Danny: We waren er ook zowat de enige groep die live speelde. De meesten stonden er met tapes. En dat scheelt als je live gaat, de mensen waarderen echt veel meer een volledige live-set. Het is ook logisch, je kan veel meer die energie doorgeven.

Els: Ik kan me ook niet voorstellen dat ik zo elke week optreed met een tape. Dan wordt het saai, en ik wil dat niet. We moeten echt iedere keer kunnen ‘sajette geven’.

GUIDO: Wat is jouw ideale festival?

Els: Een mooie locatie in de Ardennen, of een weide met een bos en een gróte barbecue. Mooi weer. Elvis Presley mag zeker komen! En één podium, zodat iedereen op zijn gemak is. Zelf laat ik me op een festival ook gewoon door mijn gemoed leiden. Is een optreden goed, dan blijf ik wel. Is het slecht, dan ga ik efkes een biefstukske eten.

GUIDO: Heb je als klein meisje in Marke ooit gedacht te staan waar je nu staat?

Els: Ik vond mezelf heel lelijk, en ik had ‘snelle’ zusters en broers waar ik naar opkeek, en alles ging hen goed. Ik dacht dat ik het lelijke eendje was en later wel nog een mooie zwaan zou worden. Dan maak je dat allemaal mee met die modewereld, Karl Lagerfeld, onze groep en al die optredens, en toen dacht ik van: "Voila, ’t is gelukt, ’t eendje is een zwaan geworden".

 

(LAD)