De angstaanjagende metamorfose van MATTHIAS SCHOENAERTS

 

 

"Pittig, pittig..." grijnst Matthias wanneer hij samen met ons terugblikt op de fysieke transformatie die hij heeft doorgemaakt toen hij zich voorbereidde op zijn glansrol. "Ik heb een jaar aan een stuk geleefd als een bodybuilder. Echt letterlijk: eten, slapen, trainen; eten, slapen, trainen..."

 

Matthias: Elf maanden. Maar ik was eigenlijk al vijf jaar op dit project aan het wachten, en ik was zo hongerig naar die rol dat ik echt in een soort trance ben terechtgekomen. Zodra Michaël me zei dat het doorging, dat we een begindatum hadden, ben ik er compleet ingevlogen. Alright, let's go! Ik kon nauwelijks wachten om te beginnen. Ik ben er al die tijd 24/7 mee bezig geweest. Heftige maanden. Maar het eigenaardige is: op een of andere manier heeft het me geen enkele moeite gekost om het vol te houden.

 

 

Matthias: Nou en of. Het heeft een enorme impact op me gehad. Op mijn fysiek uiteraard, dat spreekt voor zich, maar ook op mijn denken en voelen. Ik was mezelf nog wel, maar in een veranderde vorm. Ik kon het niet loslaten als ik de set verliet. Dat was pittig hoor. 's Nachts droomde ik erover, of ik schrok wakker, kon niet meer slapen... Dat komt ook doordat ik vijf jaar naar deze film had toegeleefd. Ik was er gek op. De rijkdom van het script, de gelaagdheid van de vertelling, het filmische ervan. Toen ik het script las, voelde ik echt cinema. Het was meer dan gewoon maar een film. Grote, epische cinema. En ik wist ook dat Michaël het talent heeft om het visueel waar te maken, dus ik voelde meteen dat Rundskop iets bijzonders zou worden. Ik vond het een groot geschenk dat ik eraan mocht meewerken, en daarom wou ik Michaël een nog grotere cadeau teruggeven. Ik wist dat het heel veel van me zou vergen, maar ik ben er voluit voor gegaan.

Matthias: Daar geloof ik niet in. Zo zou ik het niet gedaan hebben. No way. Voor deze rol was dat geen optie. Ik wilde het voelen, de dierlijkheid van het personage ervaren, er heel dichtbij komen. Het fysieke kan veel invloed hebben op de innerlijke motoriek van een personage. Die dingen staan niet los van elkaar. Het instinctieve, de lichamelijkheid, die moesten van mij zijn. Anders is het een leugen. Deze film verdraagt geen leugen.

Matthias: Nee. Dat is een grote misvatting, vind ik. Always tell the truth, even when you lie. Kijk, het is natuurlijk fictie, dat weet ik ook, maar binnen een fictief gegeven kan je wel heel eerlijk zijn. Het gevoel moet authentiek zijn, oprecht en eerlijk. Het gevoel mag geen leugen zijn. Film is per definitie artificieel, een constructie, maar als de emotie die de constructie oproept een leugen is, dan is het een waardeloze film.

Matthias: Wel, ik heb familie in Limburg...

Matthias: Nee, maar het maakt wel dat ik vertrouwd ben met de Limburgse tongval. Het voelde niet aan alsof ik Chinees moest leren of zo. (lacht) Maar ik heb er hard aan gewerkt, want Truiens is nog wat anders dan Hasselts. Daar heb ik ook veel tijd in geïnvesteerd, dat klopt.

 

 

Matthias: Dat maakt me niet uit, als ze maar gaan kijken. Zodra ze in de zaal zitten, krijgen ze een ijzersterke film voorgeschoteld, die hen nog lang zal bijblijven. Ik had op voorhand nog niets van de film gezien. Ik ben zelf pas eergisteren voor het eerst gaan kijken, en ik ben er nog altijd ondersteboven van.

Matthias: Ik heb mezelf niet gezien, nee. Ik heb echt de film gezien en ik ben er nog niet helemaal van hersteld. Ik ben diep onder de indruk van het werk van Michaël. Hij is de mastermind van het hele project, en de maturiteit waarmee hij alles heeft doen samenvloeien, vind ik grote klasse.

Matthias: Tijdens het bekijken van de film?

Matthias: Nee, dat niet. Toen ik de film bekeek, waren er wel momenten dat ik dacht van: Jezus, wat een beest van een man. Maar dat angstaanjagende is voor mij nooit het uitgangspunt geweest toen ik Jacky speelde. Het is zijn kwetsbaarheid die me heeft gevoed, eerder dan zijn intimiderend postuur. Pas op, dat postuur was uiteraard belangrijk, maar voor mij is dat niet de essentie van Jacky. Zijn kwetsbaarheid is veel belangrijker.

Matthias: Juist. Hij is wel een stier, maar er zit van alles achter.

Matthias: Ik ken die films wel, maar in de voorbereiding van deze rol heb ik daar niets aan gehad. Het was een weg die ik zelf moest afleggen, zonder me te gaan baseren op de voorbeelden die je noemt. Helemaal niet zelfs. Die rollen van De Niro waren fantastisch, maar dit is een andere film.

Matthias: Alles op z'n tijd hé. Ik loop al heel lang met een langspeelfilm in mijn achterhoofd, en ik ben ook aan het schrijven voor kortfilms. Maar wat ondertussen wel concreet is geworden: ik ga een documentaire maken. Ik wil er nog niet te veel over vertellen, maar het wordt een portret van een vriend van mij die een hoogst ongewone levenswandel achter de rug heeft. Het zal een werk van lange adem worden, maar als het wordt wat ik in mijn hoofd heb, zal het mindblowing & heartbreaking zijn. Heel heftig, heel intens, maar wel diep menselijk. Het toeval heeft me dit onderwerp aangereikt, want ik had die vriend vijftien jaar niet meer gezien. Toen ik hem terugzag, werd me onmiddellijk duidelijk dat ik iets met zijn verhaal moest doen. Ik ben naar huis gegaan, heb direct een aantal dingen opgeschreven, heb een dossier naar het VAF gestuurd, en zij hebben me scenariosteun gegeven. Ik heb ook al wat dingen gedraaid, en het wordt alleen maar rijker en rijker. Complexer ook, dus ik zal er veel tijd voor nodig hebben. Met plezier, want ik moet me aanpassen aan zijn ritme, en niet omgekeerd. It's gonna be one helluva ride! (lacht)