Jimmy Jump: 'Pitch invader' nummer één
“Ik ben 35 jaar en very happy to jump around the world.” Zo stelde Jaume Marquet Cot zich voor toen GUIDO hem contacteerde. Als Jimmy Jump loopt de man ondertussen al bijna vijftien jaar in de kijker als pitch invader tijdens historische momenten uit onder meer voetbal, tennis en rugby. Wanneer Jaume de volgende keer zal toeslaan, weet geen kat, maar voor de rest is hij een open boek. Dat bleek ook uit ons gesprek.
GUIDO: Wat vond je zelf tot nu toe je leukste stunt?
Jimmy Jump: ‘t Is heel moeilijk om er eentje uit te kiezen, dus geef ik je onmiddellijk mijn top-vier. Dat ik tijdens de finale van het Europese Kampioenschap voetbal in 2004 de vlag van FC Barça naar Louís Figo heb gegooid, verdient sowieso een medaille. (lacht) Ook de finale van Roland Garros 2009 was memorabel, toen heb ik toptennisser Roger Federer een rood hoedje opgezet. Daarnaast vond ik het best wel eens leuk om op het podium te kruipen tijdens het optreden van Spanje op het Eurovisiesongfestival in Oslo, en de Wereldbeker in Zuid-Afrika van een mutsje voorzien, dat was ook onvergetelijk.
GUIDO: Wanneer heeft Jimmy Jump voor het eerst toegeslagen?
Jimmy Jump: Mijn eerste optreden vond plaats in Camp Nou, het gigantische voetbalstadion van FC Barcelona waarin wel 100.000 toeschouwers kunnen zitten. In 1997 had de legendarische speler Abelardo Fernández Antuña oftewel “Pitu” Abelardo zijn T-shirt in het publiek geworpen, en toen hij precies vijf jaar later met zijn ploeg Alavés een uitwedstrijd speelde in Camp Nou, besloot ik hem ter plekke te eren. En hoe kun je dat beter doen door dat T-shirt aan te trekken met daarbij het opschrift ‘Pitu voor altijd’ en zo het veld op te lopen? Als ik eraan terugdenk, voel ik nog altijd mijn hart kloppen in mijn keel. Doodzenuwachtig was ik. Dat ben ik trouwens nog altijd vlak voor ik het veld oploop. Dat is wel normaal denk ik, want de hele wereld kijkt mee.
GUIDO: Sindsdien had je de smaak te pakken?
Jimmy Jump: Dat kan je wel zeggen, ja. Eigenlijk wou ik graag professioneel voetballer worden. Toen ik die droom moest opbergen, trok ik naar de universiteit, maar daar skipte ik voortdurend lessen om rond te hangen in het sportcentrum. Die eerste stunt bleef maar in mijn hoofd spoken, en daarom heb ik me sinds 2004 volop gestort op het jumpen. Ik maakte een website en doopte mezelf internationale jumper.
GUIDO: Hoe reageren de mensen op je?
Jimmy Jump: Geen idee. Ik heb geen tijd om daarop te letten. Ik heb op dat moment een duidelijk doel voor ogen en loop me dan ook de benen van onder het lijf.
GUIDO: Eigenlijk haal je atleten volledig uit concentratie. Vinden ze dat niet irritant?
Jimmy Jump: Dat zou je aan hen moeten vragen. Maar ik doe eigenlijk toch geen vlieg kwaad? Ik wil enkel de wereld groeten en legendarische sporters eren.
GUIDO: Laat je vrouwen bewust links liggen?
Jimmy Jump: Oei, lijkt dat zo? Dat is mijn bedoeling niet. Ik kies er gewoon de grootste evenementen uit. De volgende keer ga ik voor een vrouw, geen probleem. (lacht)
GUIDO: Bestaat er ondertussen nog geen document à la ‘Wanted: Jimmy Jump’?
Jimmy Jump: Het scheelt niet veel, want op elk event vragen agenten rond of iemand ‘Jimmy Jump’ al heeft gespot. Niet dat ik dat erg vind. Integendeel, dat maakt het juist nog leuker.
GUIDO: Ik las dat je niet zo lang geleden een boete kreeg van een dikke 60.000 euro. Hoe betaal je dat?
Jimmy Jump: Was het dat maar. In totaal moet ik nog ongeveer 200.000 euro neertellen! Zo’n som kan ik nooit betalen, dus geen idee hoe dat verhaaltje afloopt. (lacht) Ik kan trouwens sowieso niet veel sparen, want ik steek heel wat centen in praktische onkosten zoals vliegreizen, hotels, toegangstickets enzovoort.
GUIDO: Dus je blijft maar lekker verder jumpen?
Jimmy Jump: Ik blijf altijd uitkijken naar het volgende grote event, dus ik zie me nog niet gauw stoppen. Morgen neem ik trouwens het vliegtuig naar Compostela Galicia Xacobeo om mijn heilige naamgenoot, San Jaume alias Saint Jump, in de bloemetjes te zetten.
(SVR)