PLASTIC PLANET: regisseur Werner Boote versus de kunststofindustrie

 

De rondbuikige Boote is een vrolijke kerel die een sappig soort Nederlands spreekt. Dat heeft hij opgepikt in de jaren negentig, toen hij in Amsterdam woonde en werkte. De toon van zijn uitstekende documentaire - nu in de bioscoop - is ondanks de ernstige problematiek al even luchtig en humoristisch. Ja, Boote doet ons denken aan...

 

Boote: (lacht) Je bent niet de eerste die dit zegt en ik vind de vergelijking wel leuk, maar het klopt niet echt. Moore verkondigt in zijn documentaires op een entertainende manier zijn mening, terwijl ik een gelijkaardige soort van entertainment gebruik om mijn persoonlijk onderzoek naar de gevaren van plastic naar voor te brengen. Da's toch een verschil, vind ik. Maar Michael Moore is er wel voor verantwoordelijk dat documentaires in de mainstream zijn beland, en daar pluk ik nu mee de vruchten van.

Boote: Het is begonnen in 1999 met een piepklein stukje in een Nederlandse krant. Ik werkte toen in Nederland, waar ik vooral videoclips maakte (onder meer voor Anouk - HDP). Het artikel ging over vissen die massaal stierven ten gevolge van plasticvervuiling. Ik ben dat gaan onderzoeken en heb een tv-script geschreven dat ik aan de VPRO wou aanbieden, maar het was niet goed genoeg. Er zat toen nog geen echte film in, maar het onderwerp is me blijven interesseren. Ik heb de juiste invalshoek gevonden toen ik eraan dacht dat mijn grootvader zijn leven lang in de plasticindustrie had gewerkt. Ik kreeg van hem altijd het laatste nieuwe glimmende plastic speelgoed cadeau.

Boote: Dat mensen gaan nadenken voor ze allerlei kunststoffen in huis halen. Pas op, ik ben geen fundamentalist. Ik gebruik nog altijd mijn plastic gsm en mijn plastic tandenborstel. Maar je moet beseffen dat de kunststofindustrie een miljardenbusiness is die zo lucratief is dat er veel onder de mat wordt geschoven. In supermarkten is iedereen bezorgd over wat er in het voedsel en de dranken zit, maar je zou even bezorgd moeten zijn over de plastic verpakkingen, waaruit mogelijk schadelijke stoffen in het voedsel lekken. De film heeft al zeer concrete effecten gehad. Een bepaald soort fopspenen van schadelijk plastic mag niet meer geproduceerd en ingevoerd worden in de hele EU, toch wel een overwinning. En wat ik persoonlijk heel leuk vind: er is in Oostenrijk een groep mensen opgestaan die sinds de film bewust proberen om geheel plasticloos door het leven te gaan. Niet gemakkelijk hoor! Als je Duits verstaat, moet je maar eens kijken hoe ze dat doen op www.keinheimfuerplastik.at.

Boote: Ik was eind vorig jaar te gast op het filmfestival van Abu Dhabi. Na afloop komt een sjeik naar me toe en nodigt me uit om bij hem te komen dineren. Nou, daar zei ik geen nee tegen natuurlijk. Hoe vaak gebeurt het dat je bij een sjeik mag gaan eten? (lacht) Die man zegt: "Oké, je hebt ons overtuigd. Hoe moeten we beginnen?" Ik stond een beetje perplex, maar gelukkig herinnerde ik me een studie over kamelen die in de Arabische woestijn sterven door de schuld van rondwaaiende plastic zakjes. Dus ik zeg: "Misschien moeten jullie iets doen aan het probleem van de plastic zakjes?" Twee weken later lees ik in de krant dat de Verenigde Arabische Emiraten vanaf 2013 een algeheel verbod op plastic zakjes gaan invoeren.