Verspringster en hink-stap-springster Svetlana Bolshakova
Vorig jaar behaalde ze goud op het Belgisch Kampioenschap, zilver op de Slowaakse indoorkampioenschappen en brons op het Europees Kampioenschap in Barcelona, waar ze bovendien het nationale record overtrof met een hink-stap-sprong van niet minder dan 14,55 meter. Aan het einde van het seizoen werd de blonde Belgische met Russische roots dan ook meer dan verdiend tot beste Belgische atlete gekroond en sindsdien huppelt ze rond in de Gouden Spike. Of het in 2011 nog straffer kan, wordt afwachten, maar dokter GUIDO vond het in elk geval toch eens tijd voor een huisbezoek.
GUIDO: Altijd al een voorliefde gehad voor atletiek of heb je eerst andere sporten geprobeerd?
Svetlana: Ik deed aan kunstschaatsen en dansen, en ook even aan gymnastiek toen ik klein was, maar ik hoorde overal dat ik beter voor atletiek zou kiezen. Toen ik tien was, kwam er een trainer van de topsportschool langs in onze les en ook zij zag in mij enorm veel potentieel, waarop ze me uitnodigde voor een try-out. Die verliep heel vlot en sindsdien draaide ik volop mee in het programma van de topsportschool. Daar kregen we in de voormiddag les en in de namiddag training.
GUIDO: Waarom koos je voor die disciplines?
Svetlana: Daar bestond nooit twijfel over, ik ben echt gebouwd om te kunnen verspringen. Let op, hink-stap-springen is er pas bijkomen toen ik dertien of zelfs veertien was, want als je groeiproces nog volop bezig is, is die sport veel te belastend voor je spieren en gewrichten. Toen ik uiteindelijk hink-stap-springen probeerde, bleek het echt iets voor mij en werd het zelfs mijn voornaamste discipline. Ik begon deel te nemen aan competities en in 2001, op mijn zeventiende, was ik klaargestoomd voor mijn eerste internationale wedstrijd, het wereldkampioenschap voor scholieren in het Hongaarse Debrecen. Ik overtrof alle verwachtingen en nam onmiddellijk de zilveren medaille mee naar huis. Nadien volgden nog de Europese kampioenschappen voor junioren in Finland, waar ik brons behaalde, en dat van de -23-jarigen in het Duitse Erfurt. Daar won ik zilver...
GUIDO: …en leerde je hoogspringer Stijn Stroobants kennen.
Svetlana: (lacht) Inderdaad, en het klikte meteen. In 2005 zat ik al op het vliegtuig richting België en een jaar later, op mijn 22ste, zijn we getrouwd. Ik begrijp dat Stijn niet naar Rusland wou verhuizen, omdat we hier veel meer mogelijkheden hebben, maar voor mij was het toch ook niet zo evident. Ik moest mijn vrienden en familie achterlaten en kende hier maar een paar mensen. En omdat je de taal niet kent, leg je ook moeilijk nieuwe contacten. Weet je, volgens mijn vrienden en familie ben ik zelf ook al veranderd sinds ik verhuisd ben. Ze zeggen dat ik nu meer tussen de lijntjes loop en alles veel nauwkeuriger en meer gestructureerd aanpak. Maar dat moet ook wel. Als je in Rusland een document dringend nodig hebt, volstaat het om wat meer geld in het handje te steken, in België werkt dat zo niet. Hier is iedereen gelijk voor de wet. En maar goed ook. Wat ik wel jammer vind, is dat het Belgische publiek soms zo hard kan zijn voor de topsporters. Zo worden we vaak afgestraft als we net iets minder goed presteren, maar misschien zit daar wel iets achter waar jullie geen weet van hebben? Misschien heeft die net een blessure gehad en heeft die wel zijn uiterste best gedaan? België is zo’n klein land, jullie zouden grote talenten net op handen moeten dragen.
GUIDO: Zelf heb je ondertussen alleszins al heel wat records scherpgezet. Is het een voordeel om samen met je man te kunnen trainen?
Svetlana: Aan de ene kant wel, omdat je elkaar kunt oppeppen en elkaar kunt stuwen naar een hoger niveau, maar aan de andere kant moet je ook je euforie een beetje kunnen temperen als je partner een keer minder goed heeft gepresteerd, zelfs al heb je zelf op dat moment net een medaille binnengerijfd.
GUIDO: Is het leven van een topsporter keihard?
Svetlana: Je moet wel bepaalde opofferingen maken natuurlijk. Ik kan me al niet meer herinneren wanneer ik voor het laatst frietjes heb gegeten, en om negen uur ’s avonds nog naar de film gaan, is gewoonweg te laat voor ons. Maar ik heb voor dit leven gekozen en daar heb ik zeker geen spijt van.
GUIDO: Wat doe je als ontspanning?
Svetlana: Veel rusten, maar ik kan er ook echt van genieten om met de hond te gaan wandelen in het park hier vlakbij. ’t Is een Engelse cockerspaniël.
GUIDO: Hoe heet het beestje?
Svetlana: Kriekske.
GUIDO: Naar het gelijknamige bier?
Svetlana: Nee, naar het fruit. Dat er een bier is dat ook die naam draagt, heb ik pas later ontdekt. (lacht)
(SVR)