Mogwai: Happy songs for happy people
We konden niet wachten. Mogwai is een van die groepen die we in de stroom der duizenden bands even langs ons oor hadden laten glippen. Sindsdien zijn we nieuwsgierig geworden, door de ongelooflijke toewijding van Mogwai-fans, de gloed die rond die naam hangt, het onbestemde gevoel van Mogwai. En eindelijk dus, bij hun vierde plaat, zijn we erbij en meteen devoot fan.
Mogwai maakt muziek volgeladen met onbestemdheid en ijlte. Veel woorden maken ze nergens aan vuil, ze laten de instrumenten spreken en glippen er zuinig eens wat vervormde stemmetjes tussen. Happy songs for happy people neem je met songs als ‘Kids will be skeletons’ en ’Hunted by a freak’ toch beter niet al te letterlijk, verwacht dus geen happy happy joy joy maar eerder de flarden weemoed van My Bloody Valentine, de open hemel van Air of de eenzame highways van Trans Am. Mogwai is ijzersterk in het uit het niets opbouwen van donderende gitaarpartijen, razende muziek van ‘Killing all the flies’, muziek die even vlug in de duisternis wegglijdt maar nooit om pijn te doen.
Mogwai klinkt nergens ‘dark’, maar wel zinderend donkerig. Zij zijn die jongetjes die op school altijd in stilte bezig waren en de wereld in hun hoofd heruitvonden. Niet echt de meest populaire, maar toch intrigerend, en eens je ze leerde kennen verrassend en helemaal niet zo grauw of kwaad als ze er soms wilden uitzien. Mogwais muziek klinkt precies zo op deze vierde; we zijn wel eventjes te rade gegaan bij hun vorige meesterwerken. Een stuk duidelijker, geheler, de allesomvattende muzieksleutel zit in het slot en ze kennen de kamer die erachter ligt. Er schuilt in heel wat songs een ongelooflijke warmte, de warmte van een knuffelpartij na een diep gesprek, de intensiteit van iemand echt te leren kennen. De klassieke strijkers cello, altviool en viool die door de hele plaat de kop opsteken zijn een zwaar pluspunt en versterken het machtige gevoel dat Mogwai je geeft tijdens een luisterbeurt met de hoofdtelefoon strak op je oren geklemd, geen licht in de kamer; puur luisteren moet je met deze muziek wel, anders vind je het vast oeverloos gezwets.
Het blijft een zotte bedoening. We kunnen duizend keer proberen uit te leggen waarom we iets machtig, ongelooflijk, fenomenaal vinden, uiteindelijk moeten we onszelf betichten van emotionele inmenging. Maar als er een groep is waar emotionele inmenging gewoon moét, dan is het wel Mogwai. Mogwai is rock, is pastorale leemtes gloeiend van klankmacht, is muziekvelden vol zachte blaadjes en bovenal immens mooi. Laat dat woord voor één keer voldoende zijn.
(LAD)