Mud Stories: De zomerfestivals komen eraan!

Eigen Teelt in Maasmechelen, Merret Swingt in Meerhout en Sleutelrock in Oeselgem: toegegeven, er bestaan festivalnamen met meer zin voor avontuur. Maar ach, overal zijn er biertenten en komt er op één of andere manier geluid uit de boxen. Het startschot van het festivalseizoen is dan ook al een tijdje geleden gelost. Maar nu de buurvrouw zegt dat het weer wat beter wordt, begint de mensheid almaar meer te verlangen naar de geur van de weide, het betere kruidenrookwaar en Vietnamese loempia’s. O ja, en ‘a lot of muziek’ natuurlijk.

"Het festivalterrein werd afgesloten omdat er niemand meer bij kon. Onovertroffen!"

 

En dat er muziek is nondedekke! Of niet soms, beste festivalhabitué? "Zeker en vast," zegt Wannes Verhoogen (20). Qua programma zal Rock Werchter er wel bovenuit blijven steken, dit jaar komt zowat de hele top van de alternatieve muziekscene naar Werchter. Misschien heeft de macht van Clear Channel daar wel iets mee te maken, maar dan nog hebben ze dit jaar uitstekend werk geleverd." En toch is volgens Wannes Pukkelpop elk jaar weer het hoogtepunt. "Ik ga daar nu al een jaar of vijf naartoe en sindsdien heb ik nog geen enkele editie gemist. Het fijne aan Pukkelpop is dat er massa's groepen zijn en veel nieuwe dingen te ontdekken vallen. Ook de randanimatie is er elke keer schitterend om te zien, en de campingsfeer overtreft die van alle andere festivals met gemak. Maar ook Beach Rock, een paar dansfestivals en de kleinere gezellige festivals vind ik heel plezant. Ik probeer dan ook elk jaar zeker een paar festivals mee te pikken. Alleen een tweede zit, kampen en vakanties steken er soms ook een stokje voor." Maar Pukkelpop is intussen duidelijk een blijver geworden. "Er zijn twee momenten op Pukkelpop die ik qua sfeer én muziek niet gauw zal vergeten. Ik denk dat het in 2000 was: Underworld sloot toen de Dance Hall af. De zon begon zo stilaan onder te gaan en het plein rond de Dance Hall en Boiler Room zat al volgepakt met een uitzinnige menigte. En het optreden moest nog beginnen. De Dance Hall was die dag veel te klein, en de toegang tot dat deel van het festivalterrein werd afgesloten omdat er gewoon niemand meer bij kon. De sfeer die er toen hing, was onovertrefbaar. Iedereen ging uit de bol, het optreden was gewoon schitterend en er waren massa's kippenvelmomenten. Maar toegegeven, het feestje van Manu Chao twee jaar geleden in Werchter kon ook wel tellen."

 

"Na een tijdje zagen we zelfs stoelen en frigoboxen door de lucht vliegen."

 

Van feesten krijg je honger en dorst. Hoe zit het met de voedingswaren naast de podia? "Op de wei eet ik meestal de typische festivaldingen, zoals frieten en aanverwanten, stukken pizza of pita, afgewisseld met iets gezonders, zoals broodjes. Maar dat is dan meer een tussendoortje. Financieel zorgt een festival dan ook vaak voor een kater, zeker als je kijkt naar de prijzen van de eet- en drankbonnen. Daarom nemen we altijd massa's eten mee op de camping en proberen we daar, behalve het ontbijt, toch nog één keer per dag te gaan eten, omdat het gewoon véél goedkoper is!" Aha, meneer kampeert! "Zeker. Ik blijf altijd op de campings slapen. Daar beleef je de helft van de fun. Een paar jaar geleden bijvoorbeeld zaten we in een uithoek van de camping aan de tent nog een beetje na te praten over de festivaldag. Op een bepaald moment hoorden we iemand in de buurt roepen. We waren nieuwsgierig en toen we rechtstonden, zagen we aan de fameuze beek, die door de camping loopt, flessen water door de lucht vliegen. De ene kant van de beek was tegen de andere aan het vechten. Natuurlijk breidde dat gevecht zich al snel uit, want niemand liet zijn tent zomaar raken. Het duurde dus niet lang voor er zo ongeveer met alles gegooid werd dat enigszins bruikbaar was. Na een tijdje zagen we zelfs stoelen en frigoboxen door de lucht vliegen. Projectielen genoeg natuurlijk, op zo'n camping! De security, die té verbaasd was, kon of wilde niet tussenkomen. De hele nacht is het toen rumoerig geweest op de camping. Op forums op het internet komen mensen nu nog steeds terug op die legendarische trash fight. De jaren erna zijn er natuurlijk altijd wel een paar mensen geweest die het opnieuw in gang wilden steken, maar nu is de security erop voorbereid. Wie nog gooit, zet men na een verwittiging onmiddellijk van de camping. En het water is 's nachts ook al niet meer aangesloten."

 

"Vooral Hollanders steken hun tent in brand. Een soort vreugdevuur."

 

Een mens maakt wat mee in zijn leven. Maar leve de campings, want voor wie - om maar iets te noemen - uit het vredige Dudzele komt, is de festivalweide van pakweg Werchter niet bij de deur. En er moet toch een paar uur geslapen worden. Aha! Dank de medewerkers van de festivalcampings dan maar op de blote knieën, de vriendelijke Audrey Verstraeten (22) bijvoorbeeld. Zij en haar chiromakkers zorgen elk jaar in Werchter dat de kampeerders niets tekort komen. "De camping vraagt elk jaar opnieuw heel wat organisatie," zegt Audrey. "Om faciliteiten voor 5000 man te voorzien is er echt wel veel voorbereidingswerk nodig. Maar elk jaar kunnen we het hele gezelschap zonder al te veel brokken ontvangen, mede dankzij een heel netwerk van vrijwilligers, ouders en familie. Wij, de Werchterse chiro dus, zouden het nooit alleen kunnen." Rock Werchter krijgt dan ook iedere keer opnieuw een bijzonder allegaartje over de vloer… euh weide. "Het publiek is echt heel verschillend. Je krijgt er de gekste tattoo's en haarkapsels te zien.  Ook Schotse rokjes en combats zijn een vast onderdeel van het bonte publiek geworden.  Op onze camping komen eigenlijk vooral Belgen en Hollanders, maar bijvoorbeeld ook Duitsers en Engelsen. Dat geeft soms wel problemen bij het betalen aan de ingang, we moeten soms overschakelen op gebarentaal om de mensen duidelijk te maken dat ze niet zomaar gratis het plein op mogen. Aan de ingang van de camping hebben we grote borden opgehangen met alle praktische details op. Maar ik betwijfel of die vaak gelezen worden. Vorig jaar was een van de boodschappen: geen caravans toegelaten. En wat zien we? Mensen met caravans die ons plein komen opgereden! En het is daar éénrichtingsverkeer! Alle andere wagens moeten dan achteruitrijden, met uiteraard het nodige gevloek en geroep erbij." Maar van echt zware incidenten zijn ze op camping C3 voorlopig gespaard gebleven.  "Wel zijn er één jaartje verschillende auto’s in de modder blijven steken bij het vertrek, die hebben we eruit moeten takelen. Tentbrandjes komen ook elk jaar voor, meestal op de vertrekdag. Vooral Hollanders steken hun tent in brand. Volgens mij is het een soort vreugdevuur. Maar heb je ooit al eens een brandende tent geroken?  Ik kan je verzekeren dat het stinkt. Natuurlijk hebben we een goed security-team, zij werken met walkie-talkies. Zo’n brandje is dus snel ontdekt én snel geblust."

 

"Iedereen was in een mum van tijd doorweekt. Maar mensen, wat een sfeer!"

 

"Het is vooral de rommel waar ze na het festival op de camping mee blijven zitten. Mensen laten echt de gekste dingen achter. Eén jaar zaten we zelfs met twee caravans en een mobilhome opgescheept. Elk jaar vinden we ook altijd een stuk of tien tenten, barbecues, eetgerief, tuinstoelen, piketten, zetels, en een heleboel ongeopende blikjes of flesjes bier." Goed voor de ‘uitzet’ later. Maar laten we het daar nog niet over hebben. Als chirolid annex campingspecialist, heb je dan wel tijd om zelf naar de groten der aarde te gaan kijken? "Tuurlijk, ik sta elk jaar op de wei. En het Mechelse Maanrock en Marktrock in Leuven behoren stilaan ook tot de jaarlijkse feestelijkheden. De sfeer is daar heel anders dan op een grote wei. Alhoewel, Marktrock is ook niet zo klein meer. Dat barst stilaan uit zijn voegen." Voor Rock Werchter houdt Audrey het dit jaar maar bij één dag. "Ik ga alleen zondag, voor R.E.M. en Coldplay. De prijs voor een combiticket is mij veel te hoog, mijn studentenbudget kan dat niet aan." Drie jaar geleden was het trouwens R.E.M. dat Audrey kippenvel bezorgde. "R.E.M. sloot toen af op zondagavond. Tijdens het optreden ervoor begon het opeens te gieten, de regen viel toen met bakken uit de lucht. In een mum van tijd waren we kletsnat. Schuilen kan je immers nergens op de wei en mijn K-way is al snel doorweekt. Maar mensen, wat een sfeer! Iedereen zong mee. Al was het maar om het onweer te overstemmen. Nog nooit heb ik zo graag in de regen gestaan. Ook na het optreden bleef het volk zingen. Op weg naar de campings en de ondergelopen tenten klonk het unaniem: ‘It’s the end of the world as we know it!’"

 

"Vier jaar geleden hebben we een hoogzwangere vrouw van de wei moeten evacueren. Bijna een festivalbaby!"

 

Woepsie, dat was blijkbaar even te ver gesprongen! Ah, zo zien de benen van Björk er in het echte leven uit. Op een festival zijn altijd wel hevige muziekliefhebbers, dromerige genieters en vurige fans te vinden. Vooral die vurige fans gaan dus soms tot het uiterste. Geen nood, dan zijn er nog altijd de stoere binken alias ‘de security’. Erik Van den Branden is er zo eentje. In het dagelijkse leven is hij leraar, na zijn uren speelt hij bas bij het trio Speedway King en daarnaast is hij vooral muziekliefhebber. "Ik ga al sinds mijn vijftien jaarlijks naar festivals," vertelt Erik. Mijn eerste festival was Sea-side in Veurne, een newwave- en punkfestival. De jaren daarna ging ik onder andere naar Graspop, Eurorock, Beach Rock en de Gentse Feesten. Nu zit ik sinds een zestal jaar in het security-team van Rock Werchter en Pukkelpop, frontstage is dat. Mijn taak is zorgen dat er geen fans het podium bestijgen, crowdsurfers opvangen en gekwetste mensen uit het publiek halen." Tien jaar geleden was er een tekort aan security-mensen op de weide van Rock Werchter. Erik liet die kans niet liggen en bood zich aan. "Een paar jaar later kwam ik die mensen nog eens tegen, en zo ben ik in de vaste kern terechtgekomen. Eigenlijk was ik de megafestivals een beetje ontgroeid en zag ik het niet meer zitten om tussen 70.000 toeschouwers te gaan staan. Maar als security beleef je het festival op een hele andere manier, nu kan je ook eens achter de schermen kijken. Dat boeit me wel. Bij sommige populaire muziekgroepen is het wel hard werken omdat er dan altijd tienduizenden fans volledig uit de bol gaan en zo dicht mogelijk bij hun idolen proberen te geraken." Volgens Erik zie je dan ook vaak dezelfde mensen terugkeren. "Een viertal jaar geleden hebben wij dringend een vrouw op het terrein moeten evacueren, omdat haar water gebroken was en ze elk moment kon bevallen. Bijna een festivalbaby! Gelukkig waren wij er op tijd bij en is zij tijdig in het ziekenhuis beland. Het jaar daarop was ze weer van de partij en is ze ons komen bedanken voor de goede samenwerking. Zulke dingen onthoud je wel."

 

 

 

 

(RE)