06/06/2011
De festivalzomer van SELAH SUE
Selah Sue, het kleine meisje uit Leuven met het grote kapsel en de nog veel grotere stem, staat op de rand van een internationale doorbraak. Haar titelloze debuut-cd ving al na twee maanden drie keer goud, en daar zal het wellicht niet bij blijven. Voordat Selah Sue een zomer lang de festivalpodiums bestormt, vond ze nog even de tijd om met GUIDO te praten.
"Soms gedraag ik me backstage als een echte starfucker. Gênant!"
GUIDO: Wat was je eerste festivalervaring?
Selah Sue: Uit mijn prille kindertijd herinner ik me een optreden van de Dinky Toys, ergens in een feesttent. Ik moet toen een jaar of zes geweest zijn. Maar het eerste echte festival waar ik naartoe ging, was Marktrock in Leuven. Dat was het dichtst bij huis, dus dat mocht nog net. Ik heb daar een paar interessante dingen leren kennen, zoals de Nederlandse rapper Pete Philly.
GUIDO: Wanneer stond je voor het eerst zelf op een festivalpodium?
Selah Sue: Dat was op Rootstock, een gratis festival aan het bos van Haasrode, ook in de buurt van Leuven. Veel reggae, een podium waar de planken aan elkaar gebonden waren, kun je je de sfeer voorstellen?
GUIDO: Is live spelen het ultieme wat een muzikant kan doen?
Selah Sue: Ik vind het begrip 'live' een beetje overrated. Ik ben ook heel erg into dubstep en elektronische muziek. Waarom zouden bijvoorbeeld drums altijd live moeten zijn? Als een drum uit de computer vetter klinkt, waarom zou je die dan niet gebruiken op het podium? Je mag daar niet fundamentalistisch in worden. Niet alles hoeft per se altijd helemaal live te zijn voor mij.
GUIDO: Maar spelen voor een publiek, daar doe je het toch voor?
Selah Sue: Ja, dat klopt wel. Alleen moet je er vaak zo lang voor wachten. Ik heb net een tour achter de rug. Je komt dan rond twaalf uur toe op de locatie, dan moet je wachten tot vier uur om te soundchecken, en dan nog eens wachten tot acht uur om te kunnen beginnen. Maar dat is draaglijk, juist omdat je weet dat je daarna mag spelen. Want optreden voor de mensen, dat blijft een ongelooflijk gevoel.
Paraplu's open
GUIDO: Speel je graag in openlucht, of liever in een zaal?
Selah Sue: (twijfelt) Het heeft alletwee wel iets. In een club spelen is intiemer. De zaal zit vol, de temperatuur stijgt... Ik hou wel van die sfeer, dat valt eigenlijk niet te overtreffen. Maar festivals zijn dan weer zo zomers. Die zonnige vakantiesfeer, dat overweldigende gevoel van vrijheid...
GUIDO: Clubconcerten worden wel eens vergeleken met een speciaalzaak, en festivals met een supermarkt.
Selah Sue: Dat is het helemaal. Het publiek op een festival komt meestal niet speciaal voor jou, terwijl dat op een clubconcert wel zo is. Het voordeel is dat je op festivals minder druk ervaart, juist door het feit dat je maar een van de velen op het podium bent. Het is vrijer. Chiller.
GUIDO: Op een festival kan je de mensen die niet voor jou zijn gekomen, misschien wel voor jou winnen.
Selah Sue: Dat is promodenken, daar hou ik me niet mee bezig. 'Als ze daar staat, zal ze die mensen kunnen bereiken; als ze nu een corporate doet, zullen nog meer bedrijven haar zien...' Zo denkt mijn manager, dat is zijn taak. Zelf denk ik daar nooit over na. Voor mij telt de muziek.
GUIDO: Vind je festivals ook leuk als het regent en waait?
Selah Sue: Toen ik de eerste keer op Marktrock speelde, op de Vismarkt, begon het keihard te gieten. Gelukkig zat ik al aan mijn laatste nummer. En wat gebeurde er? De paraplu's gingen open, maar iedereen bleef wel staan. Toen voelde ik dat ze echt voor mij waren gekomen, en dat gaf een 'waauw'-gevoel. Een soort overwinning.
GUIDO: Je staat deze zomer geprogrammeerd op een aantal topfestivals. Waar kijk je het meest naar uit?
Selah Sue: Werchter natuurlijk. Ik ben er nog niet geweest, dus ik kan er weinig over vertellen, maar dat maakt het juist extra spannend. North Sea Jazz in Nederland vind ik ook ongelooflijk.
GUIDO: Ha, daar kan je Prince nog eens ontmoeten. Toen je vorig jaar in extremis zijn voorprogramma mocht spelen, dacht je toen: als ik dit kan, kan ik alles aan?
Selah Sue: Het was iets bijzonders. Over het algemeen ben ik rustig en cool voor een optreden, maar toen liep ik toch wel gestrest rond. Er was tijdsdruk, er was prestatiedruk, er was Prince die op mij kwam afgestapt om een praatje te maken... Er gebeurde toen zoveel. Overwhelming gewoon! Ik denk daar soms wel nog aan, als ik een beetje nerveus ben omdat ik met iemand moet samenwerken. Dan denk ik: Sanne, je hebt al met Prince gebabbeld, dus dit zal ook wel lukken zeker?
GUIDO: Ben jij starstruck als je mensen tegen het lijf loopt die je bewondert?
Selah Sue: (glimlacht) Nog geen klein beetje. Extreem zelfs. Onlangs heb ik het meegemaakt bij James Blake. Ik ben daar een onwaarschijnlijke fan van. Ik zat in dezelfde backstage en ik had de kans om op zijn deur te gaan kloppen en te zeggen dat ik zijn optreden goed vond. Zo ver-schrik-ke-lijk nerveus dat ik was! Ik moest eerst iets drinken, anders durfde ik het niet. Hij deed de deur open, keek me aan, en ik voelde me ineenschrompelen tot een klein meisje. Toen heb ik me echt gedragen als een starfucker, het was gênant.
GUIDO: Is dat hele backstage-gebeuren niet een beetje overroepen?
Selah Sue: Ze vertellen me dat de backstage in Werchter onwaarschijnlijk is. Er zou zelfs een zwembad zijn! Als dat waar is, dan wordt het cool. Je hebt wel gelijk in die zin dat in de backstage van festivals iedereen meestal op zichzelf blijft. Maar ik vind de sfeer wel tof. Backstage ben je in het hart van het festival, je hoort het rumoer van het podium en het publiek, en toch zit je in een oase van rust. Artiesten liggen een dutje te doen in de tourbus. Niet erg glamour en glitter, maar wel op 't gemak. Behalve als je laat mag spelen, dan is het een ander verhaal. Zodra het donker wordt, durven sommige groepen backstage wel eens loos gaan. (lacht)
Stoppen met studeren
GUIDO: Wat verwacht jij van je publiek?
Selah Sue: Ik hoop dat ze met mij meevoelen, dat ze meegaan in het verhaal dat ik breng op het podium. Toen ik begon, was ik op zoek naar het soort artiest dat ik wou zijn. Een beetje unreachable, iemand die weinig praat, of juist een extrovert iemand die "Hallo iedereen!" en "Klap in die handen!" roept. Dat laatste heb ik een paar keer geprobeerd, maar het is totaal mislukt. Het voelde zo fake dat ik struikelde over mijn woorden, zodat niemand begreep wat ik eigenlijk wou zeggen. Nu doe ik het gewoon niet meer.
GUIDO: Klopt het dat je psychologie studeert aan de K.U.Leuven?
Selah Sue: Ik ben gestopt met studeren. Na twee jaar heb ik er de brui aan gegeven. Het viel echt niet te combineren met mijn zangcarrière. Ik zat altijd met herexamens, en die vielen dan tijdens de festivals. Het ging niet meer, ik moest een keuze maken. En die lag voor de hand. Het was zo logisch dat ik voor mijn muziek zou kiezen.
GUIDO: Je bent pas 22 geworden en je hebt al heel wat muzikale dromen bereikt. Waar zou je binnen 10 jaar willen staan?
Selah Sue: Ik ben vandaag toevallig bij Axelle Red thuis geweest. Een mooi en comfortabel huis, groot maar niet erover, in het groen, een beetje afgelegen, drie prachtige kindjes die alle aandacht krijgen... En daarnaast maakt ze muziek, als vaste waarde. Dat zou ik wel cool vinden: een vaste waarde worden als artiest, en ondertussen ook tijd vinden voor een gezin. Maar dat hoeft niet direct. Momenteel heb ik nog geen verantwoordelijkheden. Ik heb nog geen huis gekocht, geen vaste partner, geen kinderen... Ik kan nog doen wat ik wil en er de eerstkomende tien jaar echt voor gaan. Wat daarna gebeurt, zien we dan wel weer. Als ik tegen dan vind dat het tijd wordt om me te settelen in een huisje in het groen, dan doe ik dat gewoon.
(HDP)
Foto: Cédric Viollet