De studententijd van Maaike Cafmeyer
Elke maandagavond kan je Maaike Cafmeyer aan het werk zien in het nieuwe seizoen van Aspe, waar ze de uit zwangerschapsverlof teruggekeerde politievrouw Carine Neels speelt. En als je afgelopen zomer hebt gebabysit op kleine broertjes, zusjes, neefjes of nichtjes, heb je vast haar stem herkend in de Vlaamse versie van de Yogi Bear-dvd. Kortom, Maaike heeft het druk als actrice. Is dat iets waarvoor je hard moet studeren?
"Op het Conservatorium waren de docenten de brossers."
Maaike: Eerst heb ik een jaar geschiedenis gedaan aan de K.U.Leuven. Daarna heb ik twee jaar regentaat geschiedenis-Nederlands-godsdienst gevolgd in Torhout. Ik ben nog aan het derde jaar begonnen, maar daar heb ik de brui aan gegeven omdat ik toen al wist dat ik eigenlijk naar de toneelschool wou. Uiteindelijk doe je toch je eerste goesting. Allez, zo zit ik toch in mekaar. Ik heb dan een jaar gewerkt op de ferryboot van Zeebrugge naar Schotland om geld te verdienen, en daarna ben ik naar het Conservatorium in Gent getrokken.
GUIDO: Vergelijk Leuven en Gent eens als studentenstad?
Maaike: Ik vond Leuven een heel beschermde stad. Ik kom zelf uit een klein stadje in West-Vlaanderen, en ik had in Leuven zeker niet het gevoel dat ik in 'de gevaarlijke grootstad' terechtkwam. Alles was klein en vertrouwd, puur op studenten gericht. In Gent is dat anders. In die stad valt, zodra je een stap zet buiten de zuivere studentenbuurten, veel meer te beleven dan alleen maar het studentenleven. Nu, toen ik in Gent arriveerde, was ik ook al wat ouder dan de meeste studenten. Ik had het studentikoze uitgaansleven al gehad in Leuven, dus in Gent had ik geen behoefte om nog te gaan fuiven in de Overpoort. Dan ging ik liever eens naar een bruin jazzcafé.
GUIDO: Heb je ook een verschil ervaren in mentaliteit tussen de Gentse en Leuvense studenten?
Maaike: Het is louter een gevoel hé, maar ik had de indruk dat de uniefstudenten in Gent vrijer waren dan in Leuven. Op een of andere manier leek Leuven me strenger. In Gent mochten de studenten zelf beslissen om bepaalde dingen te doen of niet te doen. In Leuven werden ze meer beschermd. Iedereen kende daar iedereen.
GUIDO: Je spreekt nu over de Gentse uniefstudenten, maar hoe was het op het Conservatorium?
Maaike: Helemáál anders. De overstap naar het kunstonderwijs was voor mij een sprong in de duisternis. Na die vier jaar was ik vastbeslotener dan ooit dat ik het wou doen, maar ik wist niet wat me overkwam. De helft van de tijd kwamen de docenten gewoon niet opdagen! Daar kon ik met mijn hoofd echt niet bij: niet de studenten brosten op het Conservatorium, maar wel de docenten. (lacht) Vaak wisten we ook niet in welk lokaal we les zouden krijgen... Ach, je leert daar wel mee omgaan. En ik spreek nu over mijn tijd hé. Ondertussen is de structuur van het Conservatorium al veel verbeterd.
GUIDO: Heb je er desondanks iets aan gehad?
Maaike: Natuurlijk wel! Er gebeuren dingen in een mensenleven - met of zonder een bepaalde reden, dat weet ik niet - en daar moet je dan maar mee leren omgaan. Ik was toen ik aan het Conservatorium begon al oud genoeg om niet meer wakker te liggen van persoonlijk commentaar. Als ze mij afbraken, dan dacht ik schouderophalend bij mezelf: "Tja, dat is dan jouw mening hé vriend." Het systeem en de manier van quoteren op die school, daar heb ik me weinig van aangetrokken. Ik was al tweeëntwintig, ik kon dat relativeren. Als achttienjarige zou ik het daar veel moeilijker mee hebben gehad. Ik denk zelfs dat ik het niet zou hebben aangekund.
GUIDO: Was je studententijd de mooiste tijd van je leven?
Maaike: Dat zou ik niet durven zeggen, maar het was alleszins de spannendste tijd van mijn leven. Je wordt verliefd op iemand die je niet kunt krijgen, en je kunt wel iemand krijgen die je eigenlijk niet wil... Alle mogelijkheden liggen nog open, en je doet zoveel indrukken op. In die zin is het een heel prikkelende periode geweest, op alle vlakken. Maar ondertussen ben ik wat rustiger geworden, en dat is ook wel best aangenaam.
(HDP)