Veerle Baetens over 'Code 37 - De Film'

 

En dat terwijl Veerle ook nog eens bezig is met een hoofdrol in The Broken Circle Breakdown, de nieuwe film van Felix van Groeningen. Kortom, ze heeft het razend druk, maar er kon nog net genoeg tijd af voor een praatje met GUIDO.

 

Veerle: Dat denk ik wel. Niet dat er echt een wezenlijk verschil is tussen de film en de reeks, maar ik heb meer scènes gekregen die Hannah duiden en plaatsen in haar privéleven. Ook haar seksualiteit is verder uitgewerkt in de film. Dat vond ik wel een kans, die ik dan ook heb gegrepen. Het dieper ingaan op het personage was zowel goed voor Hannah als voor mij.

Veerle: Ja, maar is het wel echt opgelost? (lacht geheimzinnig) Herinner je je Prison Break? Die mannen kwamen ook altijd weer op een of andere manier in de gevangenis terecht. Daar kon je je ook afvragen hoe het verder moest, en toch kwam er een nieuw seizoen.

Veerle: Dat is het nu ook weer niet. Het is een film hé. We hadden meer tijd om eraan te werken. We hadden vijfentwintig draaidagen. Acht meer dan voor een doorsnee aflevering, maar voor zo'n film eigenlijk nog te weinig. Ik heb er met plezier aan gewerkt, want uiteindelijk was het voor het grote scherm, en dat geeft toch altijd een meerwaarde.

Veerle: Dat kan ik me zeer goed voorstellen, want ik vind het zelf verschrikkelijk om op een set te staan als gastacteur. Echt verschrikkelijk, en beangstigend. Je komt in een crew terecht die al maanden of jaren met elkaar samenwerken. Je 'passeert' ergens, en dat is niet leuk. Ik heb het zelf al een tijdje niet meer gedaan.

Veerle: Goed gezien! Geoffrey Enthoven is een heel goede vriend van mij, en in zijn vorige film Meisjes speelde ik ook een verpleegster. Dat was dus niet meer dan een knipoogje. Een soort running gag. Ik kwam een dag op setbezoek en speelde efkes mee. Gewoon voor de fun.

Veerle: Eigenlijk wel. (duwt haar wijsvinger tussen haar wenkbrauwen) Zie je die denkrimpel hier? Ik vrees dat ik die aan Hannah te danken heb. Zij heeft die rimpel altijd, en ik heb het moeilijk om die weg te krijgen. Toen ik op de set stond bij Felix van Groeningen, heb ik dat dikwijls moeten horen. "Veerle, uw rimpel!" Ik moest in coma liggen, en die rimpel was daar. Dat kan niet, natuurlijk. Dus ja, fysiek draag je wel dingen mee van een rol. Toen ik Sara speelde, liep ik ook soms rond zoals zij dat deed. Maar dat gaat over. Je krijgt dat wel uit je vel, door yoga te doen bijvoorbeeld.

Veerle: Ik kan dat niet. Daar word ik heel kregelig van. Ik kan me maar ten volle op één ding concentreren. Toen we bezig waren met Code 37 - De Film was Felix mij al aan het bestoken voor mijn rol in The Broken Circle Breakdown, maar toen moest ik echt zeggen: "Felix, laat mij gerust!" Zolang de laatste draaidag er niet op zat, kon ik niet op zoek gaan naar een ander personage. Daarna kon ik het wel van me afschudden. En toen ging het goed natuurlijk. Samen met Johan Heldenbergh kreeg ik een maand om mijn personage voor te bereiden. Dat was zalig. Tijd! Voor de eerste keer in mijn leven heb ik tijd gekregen om me een rol eigen te maken! (lacht)

Veerle: Zeker als je een serie draait. Dat is dag in, dag uit, en als de opnames gedaan zijn, stopt het nog niet. Dan komen er interviews en postsync-toestanden, terwijl je al andere dingen aan het voorbereiden bent. Als ik terugkijk op de voorbije drie jaar - of vijf jaar als je Sara en mijn zwangerschap erbij rekent - dat is travakken geweest.

Veerle: Ha, maar dat was juist een gevolg van die zwangerschap. Als je met een dikke buik rondloopt, krijg je uiteraard geen rollen. Mijn laatste rol was in Loft, en toen moest ik me al in dat jurkje wringen, want ik was vier maanden ver. Daarna was het voorlopig gedaan met acteren, en plots had ik tijd om mijn ding te doen, samen met Sandrine Collard. Ik had al jarenlang dingen geschreven, teksten bijgehouden... Toen Billie werd geboren, heb ik het nog drie maanden rustig aan kunnen doen, en zo hebben we dat album van Dallas kunnen maken. Omdat ik in die periode simpelweg niet kón acteren.

Veerle: Nee, dat kan ik niet.

Veerle: Dat is niet waar. Allez, toch niet voor de rollen die ik de laatste drie jaar heb gespeeld. Oké ja, in een film als Zot van A, met die ensemblecast, daar gebeurde het wel eens dat ik twee uur zat te wachten. Maar bij Code 37? Kleedkamer in, kleedkamer uit, scène spelen, langs de schmink passeren, tekst doornemen met de regisseur. (maakt motorgeluid) Vrrrrrr, dat stopt nooit.

Veerle: Ja, dat heb ik soms. En dat voelt raar aan. Met Sara was dat bijvoorbeeld het geval, maar dat kwam misschien door de fysieke transformatie. Bij Hannah heb ik het ook wel enigszins, maar rationeel gezien blijf ik natuurlijk altijd beseffen dat ik het ben. (lacht) Heb je al gemerkt dat ik het leuk vind om in de derde persoon te spreken over Hannah?

Veerle: Misschien wel. Het is in elk geval zo dat de emoties die ik in een personage leg, voor mij echt aanvoelen. Als je een trieste scène moet spelen, en je voelde je al triest, dan ga je gewoon door op dat gevoel. Voelde je je vrolijk, dan moet je dat trieste gevoel eerst oproepen. Dat kan soms moeilijk zijn. Trieste muziek opzetten, kan daarbij helpen.

Veerle: In Sara moest ik constant blèten en in Code 37 ben ik altijd kwaad. Dat is behoorlijk fysiek hoor, je mag dat niet onderschatten. Op de set van The Broken Circle Breakdown had Felix het altijd over mijn 'gat'.

Veerle: (wijst op haar buik) Het gat waar het kind heeft gezeten. In die film verlies ik mijn kind, en dat kan ik niet aan. Felix was altijd bezig over dat gat in mijn buik. Het kan hard klinken, maar telkens als hij dat zei, besefte ik dat ik er inderdaad niet genoeg mee bezig was. Hij verplichtte mij om in die richting te gaan. Daaraan herken je een goede regisseur.

Veerle: Ik denk dat je op den duur minder streng wordt voor jezelf. Dat je ook wel eens iets luchtigers wil spelen. Of minder arbeidsintensief. Van maart tot september ben ik constant bezig geweest hé. Elke dag. Dat kan ik onmogelijk op dit niveau blijven volhouden. Geen wonder dat ik rimpels krijg. (lacht) Nee, ik vind mijn werk vooral ook heel plezant hé, laat dat alsjeblieft duidelijk zijn. Ik héb nu die energie, dus ik doe het op volle kracht. Het is interessant en boeiend, en het maakt van mij wie ik ben. Ik kan er ook iets in kwijt. Geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt om ermee te stoppen.

 

(HDP)