Jill Boon: Topscorer van het vrouwelijke nationale hockeyteam
Ze werd geboren met een stick in haar handen en heeft hem nooit meer neergelegd. Hockeyspeelster Jill Boon (25) groeide op in een Brussels nest vol sporttalent dat ze duidelijk heeft geërfd. Momenteel is ze met de Red Panthers druk aan het trainen voor de Olympische Spelen. GUIDO nam haar mee naar een gezellig terrasje voor een verdiende rustpauze en een babbel.
“Wij spelen uit pure passie, dat is zo mooi aan wat we doen.”
GUIDO: Had je op voorhand gedacht dat jullie kans maakten op een selectie voor de Olympische Spelen?
Jill: Als je deelneemt aan zo’n toernooi, hoop je natuurlijk dat je ver kan geraken. Om dan de finale te spelen en echt te winnen, dat is iets speciaals. Van een medaille op de Spelen moeten we wel nog niet dromen, daar gaan we pas voor in 2016. Op dit moment is een podiumplaats een mooi toekomstbeeld, maar we moeten realistisch blijven. Top-acht zou een superresultaat zijn.
GUIDO: Hockey is niet zo populair in België. Hoe heb je het leren kennen?
Jill: Heel mijn familie speelt hockey, dus ben ik er ook mee begonnen. Vijfentwintig jaar geleden was dat de manier om in de sport te rollen, tegenwoordig zijn er meer en meer mensen die lid worden omdat ze het leren kennen en het leuk vinden. Bij de kwalificatie van de heren in 2008 was er een enorme boom van het aantal leden. Ik hoop dat onze deelname daar ook voor zorgt.
GUIDO: Hockey is geen sport voor seuten, lijkt mij. Hoe hard gaat het eraan toe op het veld?
Jill: Ik speel vooraan en we wisselen om de zes minuten. Dat is zes minuten volle bak gaan. Het is lichamelijk zwaar, maar er zijn weinig blessures. Hoe beter je speelt, hoe beter je omgaat met je stick en dan ga je minder jezelf of anderen verwonden. Onze competitie is ook intenser dan bij andere sporten zoals voetbal, waar ze slechts om de drie tot vijf dagen een wedstrijd hebben. Als wij spelen op internationaal niveau, staan we bijna elke dag op het veld, vijf tot zes keer per week. Op een jaar, met de stages erbij, spelen we zeker meer dan veertig matchen.
GUIDO: Met zo’n drukke agenda komt er van studeren zeker niet veel meer in huis?
Jill: Na onze kwalificatie heb ik mijn studies een beetje opzij geschoven, maar ik geef ze niet op. Ik studeer taal en literatuur op de ULB en ik vind dat even belangrijk als mijn sport. Ooit zal ik dat diploma ook nodig hebben, want we worden niet betaald voor onze sport.
GUIDO: Serieus? Dus dan kan je geen hockey spelen als beroep?
Jill: Momenteel is dat niet mogelijk in de vrouwencompetitie. De heren kunnen wel professioneel spelen, maar het is niet zo dat ze na tien jaar kunnen stoppen om van hun geld te leven. Voor de nationale ploeg krijgen we een kleine vergoeding, vergelijkbaar met zakgeld. Dat is ook het mooie aan wat we doen, we spelen uit pure passie. De Olympische Spelen zijn een goede motivatie om te blijven spelen. Als je zulke resultaten haalt, geeft dat extra energie. Ik doe het ook echt graag, ik denk dat je anders geen topsporter wordt. Het is een levenskeuze. Ik heb ook geluk met de ploeg. Het zijn hele leuke mensen en dat maakt het veel gemakkelijker om ervoor te gaan.
GUIDO: Een ploeg vol vrouwen, is dat niet vragen om problemen?
Jill: Veel mensen stellen die vraag. (lacht) We zijn met achttien en het is niet altijd gemakkelijk, maar we komen goed overeen. We zijn een groep vriendinnen, we zien elkaar buiten de hockey en gaan soms samen op vakantie. Als je een gemeenschappelijk doel hebt dat zo groot is als de Olympische Spelen, dan is er geen plaats voor ruzie, zeker meisjesruzie. Dat de groep bestaat uit een mix van Franstaligen en Nederlandstaligen is ook geen probleem. Onze coaches zijn perfect tweetalig en onderling hangt het ervan af wat het gemakkelijkste is voor beide speelsters die met elkaar willen praten. We stellen er ons geen vragen bij. We babbelen veel. Onze coach begrijpt niet altijd waarom we zoveel praten, maar hij ziet dat we ons amuseren en dat zorgt voor een goede sfeer. Het maakt ook een verschil op het veld. Als je moet vechten om een match te winnen, helpt het dat er een vriendin naast je staat om je te helpen.
(JVR)