Regisseur William Friedkin over 'KILLER JOE'

Als je naar Killer Joe gaat kijken, de nieuwe film van de oscarwinnende Hollywoodveteraan William Friedkin (The French Connection, The Exorcist), verwacht je dan aan een stomp in de maag.

Killer Joe is een hondsbrutale, compromisloze en tegelijk sardonisch grappige brok cinema over een marginale familie die een huurmoordenaar inschakelt, hem niet kan betalen en dan maar een dochter als onderpand geeft. Meer verklappen zou zonde zijn, maar neem dit van ons aan: Killer Joe is gemeen en geniaal tegelijk. Je móet 'm zien!

"Killer Joe is in feite een moderne versie van Assepoester," aldus Friedkin. "Elk jong meisje droomt ervan op een dag haar droomprins te ontmoeten. In deze film is dat niet anders, alleen blijkt de prins in dit geval een huurmoordenaar te zijn." De killer in kwestie wordt trouwens briljant gespeeld door Matthew McConaughey, die op spectaculaire wijze zijn imago van ideale schoonzoon aan scherven gooit.

Friedkin: Ik herinner me dat de meisjes bij mij op school er allemaal van droomden om later met een miljonair te trouwen. Bij sommigen is dat effectief gelukt, en zij kwamen in een gouden kooi terecht. Pas op voor wat je wenst in het leven, want je wens zou wel eens kunnen uitkomen! (lacht)

GUIDO: De film is gebaseerd op een toneelstuk uit 1998, maar je zegt dat de tijd nu pas rijp was voor een filmversie. Waarom?

Friedkin: Omdat de filmindustrie er vandaag zo lamentabel aan toe is. Wat speelt er in de bioscoop? Onzin gebaseerd op videogames en comics. Het publiek kan die rotzooi niet blijven slikken, en als dan een film als Killer Joe uitkomt, die fel buiten de lijntjes kleurt, dan is dat een verademing.

GUIDO: Killer Joe is brutaal en gewelddadig, en toch moest ik er hard om lachen.

Friedkin: Je lacht omdat wat je te zien kreeg, herkenbaar is.

GUIDO: Euh... ik ben blij te kunnen melden dat ik de film niet echt herkenbaar vond in relatie tot mijn eigen leven...

Friedkin: Fijn voor jou, dat wil zeggen dat je niet zo fucked up bent als de personages. Maar fucked up ben je wel degelijk. Gegarandeerd. Ik ben fucked up, jij bent fucked up, iedereen is fucked up, de ene al wat meer dan de andere. Ik zweer het: je hebt gelachen om de herkenbaarheid. Ik zal een voorbeeld geven uit mijn film The French Connection. In een bepaalde scène zegt Gene Hackman tegen Roy Scheider: "Never trust a nigger." Zwarte mensen in het publiek barsten op dat moment steevast in lachen uit. Waarom? Omdat het grappig is iemand een nigger te noemen? Nee, omdat het echt is. Omdat flikken écht zo spreken over zwarten. En die herkenbaarheid brengt je aan het lachen.

GUIDO: De acteurs moesten behoorlijk extreme dingen doen in Killer Joe. "Actors should be treated like cattle", zei Hitchcock ooit.

Friedkin: Die uitspraak van Hitchcock wordt nog altijd fout geïnterpreteerd. Hij bedoelde niet dat je acteurs moet behandelen als beesten, wel dat je hen, net als vee, in de juiste richting moet leiden en voortdurend dient te zeggen wat ze moeten doen. Maar daar ben ik het niet mee eens. Helemaal niet zelfs. Ik heb het grootste respect voor acteurs, want zij bezitten een talent dat de meesten van ons niet hebben, namelijk het vermogen om in de huid van iemand anders te kruipen. In plaats van acteurs te leiden als een kudde vee, laat ik liever hun talent de vrije loop.

GUIDO: Vandaar jouw beruchte 'two takes only'-regel?

Friedkin: Dat is geen echte regel, maar het is waar dat ik niet het soort regisseur ben die alle scènes twintig keer opnieuw laat spelen. Uiteindelijk heb ik maar één take nodig. Ik hecht meer waarde aan spontaneïteit dan aan perfectie. Ik vind het een beetje belachelijk om een scène over en over te doen, in de hoop dat er ergens ter hoogte van de tweeëndertigste take een mirakel gebeurt. Al Pacino is zo iemand. Die begint pas op te warmen na de vijftiende take. Eerlijk gezegd vind ik dat bullshit, zoals trouwens zoveel theorieën over film bullshit zijn. Kijk naar het theater: daar moet het in één keer goed zijn. En dat lukt toch ook?

 

(HDP)