Interieurarchitect FILIP DESLEE

Als kind kende Filip Deslee het verschil al tussen een mooi en een lelijk tapijt, en dat durfde hij zonder enige schaamte verkondigen. Vandaag runt hij een architectenbureau in hartje Antwerpen en neemt hij als interieurmessias in Huizenjacht nog altijd geen blad voor de mond. Ook niet tijdens een gezellige babbel met GUIDO.

“Ik ben altijd gepassioneerd geweest door mooie dingen.”

GUIDO: Vanwaar die kriebel om interieurarchitect te worden?

Filip: Ik ben opgegroeid in een gezin waarin interieurarchitectuur een grote rol speelt en ben altijd gepassioneerd geweest door mooie dingen. En ik heb ook een talent, omdat ik zie wat goed en wat verkeerd is in een interieur. Mijn moeder vertelde mij dat ik als kind meeging naar de klanten van mijn ouders thuis, en daar mijn mening al durfde verkondigen. Zij kreeg natuurlijk het schaamrood op de wangen bij uitspraken als: “Oei, dat is toch echt wel een lelijk tapijt!” (lacht) Maar tegelijkertijd moest ze toegeven dat ik toen al gevoel had voor interieur.

GUIDO: In welke branche werkten je ouders?

Filip: Het verhaal start eigenlijk bij mijn overgrootvader, die doodskisten maakte. Na een tijdje groeide hij uit tot timmerman en dat heeft hij doorgegeven aan mijn grootvader. Die werd al eens gevraagd om een badkamermeubeltje te maken. Let wel, we spreken hier over de jaren dertig, waarin de badkamer van buitenshuis – de wc op de koer – naar binnen kwam. Mijn vader ging nog een stap verder en knutselde volledige keukens in elkaar. Ikzelf heb in het secundair en hoger onderwijs interieurarchitectuur gevolgd, ben afgestudeerd als primus van de stad Gent en kreeg daardoor onmiddellijk werkaanbiedingen bij grote architecten. Wat ik doe, het totaalpakket bekijken, bestaat dus nog niet zo heel lang. Vandaag werk ik trouwens met een team professionals, zodat we ons niet hoeven te beperken tot het interieur op zich. We gaan de ruimtes ook afstellen op elkaar, tot de tuin en het los meubilair toe.

GUIDO: Waarop let je als interieurarchitect het meest?

Filip: Er zijn veel aspecten aan interieurarchitectuur, van ruimte-indeling tot decoratie en sfeer. Ik beschouw een interieur eigenlijk als een blank canvas, waarbij het los meubilair en de bewoners de spelers zijn. Het nadeel is dat mensen steeds foto’s zien, ideale plaatjes zeg maar, maar je moet jezelf de vraag stellen: past dat wel bij mij? Mijn eerste vraag aan mijn klanten is dan ook altijd: “Wat is voor jou het ideale interieur?” Een programmastudie en een vragenlijst moet helpen om een beeld te schetsen van hoe de klant leeft en woont, en daarnaast geven wij ook huiswerk aan onze klanten: ze moeten mood boards maken voor ons. Dat zijn collages van sfeerbeelden die ze wel leuk vinden. Auto’s bijvoorbeeld, kleren, juwelen, schoenen… Bij het mood board laten we architectuur of interieur dus wel met opzet links liggen. Wij trekken dan zelf een rode draad doorheen die keuzes en bepalen zo welk type mensen de klanten zijn. De reactie van mijn klanten is dan wel eens dat ze precies een psychologisch onderzoek moeten ondergaan (lacht), maar zo ga ik nu eenmaal te werk. We moeten als het ware de klanten in hun blootje zetten, we moeten weten wie zij zijn.

GUIDO: En wat als die klanten een afschuwelijk slechte smaak hebben?

Filip: De klanten kiezen mij, ik kies de klanten niet. Ze komen naar mij toe voor mijn stijl. We krijgen hier dus geen klanten over de vloer die een klassiek, antiek interieur zoeken. Een modern, strak interieur is mijn handelsmerk en ik hanteer een minimalistische stijl: voor mij is ontwerpen schrappen. Ik stel mijzelf de vraag wat overbodig is, om de puurste vorm over te houden. Geen franjes, geen krulletjes, wel de essentie.

(MM)