Regisseur Peter Monsaert over 'Offline'
Offline, het geslaagde langspeeldebuut van Gentenaar Peter Monsaert, is een mooie film over een man die na zeven jaar uit de gevangenis wordt ontslagen. De wonden uit zijn verleden zijn nooit geheeld, en hij ziet zich verplicht een wel heel onorthodoxe manier gebruiken om met zijn inmiddels volwassen dochter te communiceren, die haar brood verdient als webcammeisje.
Vader en dochter worden gespeeld door Wim Willaert en Anemone Valcke. "Ik geloof niet zo in repeteren in de strikte zin van het woord," aldus Monsaert. "Eerder dan de dialogen door te lezen, heb ik Anemone en Wim vooraf meegenomen naar de belangrijkste locaties waar we zouden filmen, en zijn we ook samen gaan eten en drinken. Gewoon om het gevoel juist te krijgen." Dat was duidelijk de juiste aanpak, want er wordt heel sterk geacteerd in Offline.
GUIDO: Jij komt uit de wereld van theater, multimedia, kunstinstallaties, noem maar op. Was het imponerend om je eerste langspeelfilm te draaien?
Peter: Eigenlijk niet, omdat ik me goed had voorbereid en ervoor had gezorgd dat ik was omringd door mensen die hun vak zeer goed kennen. Ruben Impens stond achter de camera, en voor de rest had ik een heel sterke technische crew. Daar voelde ik me door gesteund.
GUIDO: Klopt het dat een regisseur eigenlijk niets moet afweten van de technische kant van filmmaken?
Peter: Niets is misschien een beetje weinig. Het helpt natuurlijk als je er wel iets van afweet, al was het maar om duidelijke instructies te kunnen geven. Op de set heb je als regisseur echter andere prioriteiten, zoals je bezighouden met de acteurs, waken over het verhaal, zorgen dat de toon juist ligt, enzovoort.
GUIDO: Een niet onbelangrijk deel van de film speelt zich af voor de computer, met chatsessies tussen Anemone en Wim. Was het lastig om dat visueel interessant te houden?
Peter: Dat was inderdaad een van de grootste uitdagingen bij deze film. We werden in die scènes in zekere zin geconfronteerd met een beperking, maar het was tegelijk ook interessant om er een oplossing voor te zoeken. Er wordt gechat, dus als kijker lees je mee over hun schouder, maar we konden natuurlijk niet zomaar minutenlang een computerscherm tonen. Ruben en ik hebben lang gezocht naar een manier om die chatsessies aantrekkelijk in beeld te brengen, en ik denk dat we die ook hebben gevonden.
GUIDO: Je ziet eigenlijk maar één keer het scherm vanuit het standpunt van Vicky, het personage van Anemone. Er rolt een oneindige stroom schunnige praat over het scherm, tot Vicky helemaal flipt, haar kleren uitrukt en in elkaar stort. Die sterke scène heb je bijna bedeesd gefilmd, vanuit een hoekje, alsof je Anemone wilde sparen.
Peter: Nee, dat camerastandpunt was niet om Anemone te sparen. Het is Vicky die ik heb gespaard, in wat voor haar een emotioneel keerpunt is in de film.
GUIDO: Dat is een ietwat terughoudende aanpak, die de film misschien minder rock-'n-roll maakt dan je op basis van de keuze voor de muziek van Triggerfinger zou vermoeden?
Peter: Ik weet niet of ik wel de bedoeling had om een scheut rock-'n-roll in mijn film te pompen. (denkt lang na) Ik vind dit een moeilijke vraag. Waarom Triggerfinger? Om te beginnen was ik natuurlijk blij dat zij de muziek voor Offline wilden doen, want ze hadden ook nee kunnen zeggen. Oké, die mannen ademen rock-'n-roll, maar ze kunnen tegelijk heel gevoelig uit de hoek komen. Daarom past hun muziek zo goed bij mijn film. Ik heb Triggerfinger niet gevraagd om mijn film ruiger voor te stellen dan hij is, als je dat zou bedoelen.
GUIDO: Offline speelt zich bijna helemaal af in het Gentse havengebied.
Peter: Dat is natuurlijk geen toeval. Voor mij had deze film zich nergens anders kunnen afspelen, al is het verhaal over een gebroken vader-dochterrelatie natuurlijk wel universeler dan de Muide.
GUIDO: Voor wie Gent niet kent: dat is een ietwat beruchte oude schipperswijk in het noorden van de stad. Zal deze film de Muide op de kaart zetten, zoals Aanrijding in Moscou dat met Ledeberg heeft gedaan?
Peter: (lacht) Laten we het hopen.
(HDP)