Douglas Firs

Gertjan Van Hellemont alias Douglas Firs (inclusief muzikanten) heeft een mooie plaat gemaakt. Breekbaar en uitbundig, romantisch en een tikkeltje blue, een fascinerend debuut. Een ontwapenende muzikant met een gezonde zin voor zelfrelativering. Welkom in Shimmer & Glow.

"Je kan niet proberen authentiek te zijn. Je bent het of je bent het niet."

GUIDO: Wanneer is het begonnen?

Gertjan: Het idee was er al lang, maar het heeft zijn tijd geduurd voor we zijn gaan opnemen. Het hele proces van een platenfirma vinden, gaf veel opties. Een paar firma’s waren ons komen vragen na de Rock Rally. We zaten in de halve finales. Toen hebben we een tijd gesproken met Universal, die ons heel goed vonden. Het is wel leuk dat de persoon die ons toen heeft ontdekt er nu toch ook weer bij betrokken is, want Universal doet de distributie van onze plaat.

GUIDO: Vanaf wanneer dacht je als band en niet meer als muzikant op je eentje?

Gertjan: Ik denk wel nog als muzikant op mezelf. Maar de songs hebben een klassieke opbouw en die wou ik als band opnemen. Iedereen van micro’s voorzien en spelen! Van daaruit zijn we vertrokken en dat is ook wel gelukt met de goeie band die ik heb: Frederik Vandenberghe op drums, Simon Casier op bas en Sem, mijn broer, op piano. In de studio kwam daar nog Senne Guns bij, en Bram en Jinte van Balthazar zingen met Sem de backings.

GUIDO: Zijn er nummers weggevallen?

Gertjan: Er was een song die eigenlijk het openingsnummer zou worden. Net voor de plaat naar de persing ging, is die nog gesneuveld. Te somber binnen het geheel. We hadden de indruk dat die song je meteen te diep in een gat duwde waar je niet meer uitkomt. Misschien niet perfect om een plaat mee te openen. (lacht) Er stonden al genoeg triestige nummers op.

GUIDO: Zo donker en triest is het toch niet?

Gertjan: Perfect als je dat vindt! Misschien best dat ‘I will let you down’ er dan niet op staat, want ik zit nog dikwijls te denken in termen van de eerdere bijna twintig songs die in de selectie zaten. De laatste songs zijn toch nogal donker.

GUIDO: Heb jij een voorliefde voor Bob Dylan?

Gertjan: In de teksten al, juist. (lacht) En het ‘Everybody must get stoned’-gevoel in ‘Apple’, klopt. De frasering en heen en weer gaan met mijn stem komt misschien ook in de buurt. Zelf ben ik niet per se een grote Dylan-kenner, meer een liefhebber. Ik heb hem nog niet live gezien. Stel dat hij sterft en ik heb hem niet gezien, toch wel erg. De geloofwaardigheid en de inleving in alles wat hij doet, is wat hem zo indrukwekkend maakt. Als hij drie woorden zingt, geloof je wat hij zegt en ben je echt mee, ook al heeft hij niet de mooie stem. Hij is echt een verteller. Zijn teksten zijn ongelooflijk. Dan denk ik ook aan zijn allstar-band, The Traveling Wilburys. Tom Petty, George Harrison, Roy Orbison. Daarvan gaat de legende dat ze een plaat aan het opnemen waren, al die fenomenale grootheden, en dat Dylan zich tien minuten terugtrok in een kamertje en met een fantastische songtekst van twee pagina’s naar buiten kwam. Dat voedt alleen maar de grootheid van zo’n muzikant. Een klasse apart.

GUIDO: Heel authentiek ook.

Gertjan: Dat is de enige manier. Uiteindelijk kan je niemand beetnemen. Je kan niet proberen authentiek te zijn. Je bent het of je bent het niet. Logisch eigenlijk. Als je te hard verzeild geraakt in het promoten van je muziek op internet, wat ook wel nodig is, kan je eindigen zonder dat je echt nog muziek aan het maken bent. Op een podium deel je pas echt je muziek.

GUIDO: Zwoeg jij hard op je teksten?

Gertjan: Da’s harder werken dan muziek schrijven, maar het is ook heel belangrijk. Door het te doen leer je het wel. Ik heb een ideeënboekje, dat ik eigenlijk opnieuw beter moet gaan bijhouden. Altijd handig.

GUIDO: Welk verhaal vertel jij eigenlijk? Dat van jezelf?

Gertjan: Het is persoonlijk, maar ik hou het graag vaag. Voor mij is alles duidelijk, waar het over gaat. Maar als iemand anders daar iets anders in hoort, ook goed. Een vriendin van me had een aantal emoties en gevoelens in een song herkend die ik er niet per se in had geschreven. Da’s ook goed. De reactie van mijn ouders was grappig, die vroegen bezorgd: "Gaat het?" (lacht) "Je weet het hé Gertjan, als er iets is, mag je altijd met ons komen praten!"

(LAD)