KID KOALA: wetenschapper, slager en een heel veel beetje dj

Wij plaatsen Eric San met een gerust hart op gelijke hoogte met Dj Shadow en makkelijk naast en boven de beste platendraaier-tovenaars die we kennen. Deze Canadees uit Montreal, meer knuffelbaar bekend als Kid Koala, is een ongelooflijk getalenteerde muzikant-dj, is heel vriendelijk en grappig en denkt, leeft en ademt muziek.
Wie zou er niet even bij hem, een lekkere croissant en kop koffie willen zitten om over zijn nieuwe plaat te praten: Some of my best friends are dj’s.

 

Kid Koala: Het is een grapje eigenlijk. Als iemand zegt: "Alle chef-koks zijn dik en gemeen", maar een van je vrienden is chef-kok, dan ga je je vriend verdedigen. Dan zeg je van: "Hey, some of my best friends are chefs!". Het is heel zelfrelativerend, maar ik vraag toch ook respect voor de dj.

 

Audio-avontuur

 

GUIDO: Je muziek is grappig.

Kid Koala: Ik wil een audio-avontuur vertellen dat mij doet denken aan de platen waarmee ik opgroeide. Ik schrijf niet per se songs, soms ben ik daar zelfs niet eens in geïnteresseerd. Dat is het leuke aan een dj-set ineenknutselen. Je speelt stukjes van een song die je gaat mixen, waardoor de context van het vorige ‘warped’ wordt, en dat kan heel grappig uitdraaien.

GUIDO: Wanneer is muziek voor jou begonnen?

Kid Koala: Platendraaiers zijn het instrument waar ik zonder enige speciale reden toe aangetrokken was. Ik was dertien en heb het gewoon gehoord in een winkel. Toen wist ik dat dat het was, zoiets vreemds, zo ‘wild’. Dj zijn ging over uitdrukking. We maken iets, en dan net een beetje vreemder dan een muzikant. Altijd evolueren, muziek breder maken, doen groeien. De dj-cultuur put uit alle muziek die ervoor kwam, laat zich er door inspireren en voegt er iets aan toe. Dat was het verschil met mijn opgroeien als student klassieke piano. Ik speelde piano sinds mijn vier jaar en daar had ik niet de indruk dat het over gevoelsexpressie ging. Daar moest je leren en doen. Ik was toen te jong om te snappen dat je ook in klassieke muziek je gevoel kwijt kan. Als ik op een examen begon te freestylen op de piano werd dat niet met de glimlach ontvangen (lacht).

 

Drunk trumpet

 

GUIDO: Heb je nu, na 15 jaar, het scratchen volledig door?

Kid Koala: Meer dan ooit voel ik me piepjong als ik naar andere muzikanten luister. Armstrong en zijn trompet, Thelonious Monk op de piano, hoe iemand zingt, hoe een muzikant verbonden is met zijn instrument. Dat duwt me vooruit. Ik hoor muziek in mijn hoofd die nog jaren nodig heeft voor ik ze zal kunnen maken.

GUIDO: Is dat niet frustrerend?

Kid Koala: Dat duurt zijn tijd. Toen ik begon met ‘drunk trumpet’ wilde ik zoals een trompet klinken. Door de moeilijkheid en techniciteit van de platendraaiers klinkt alles nogal ‘wonky’. De finesse, het juiste fraseren, de echtheid die ik wil is er nog niet en toen heb ik het maar ‘drunk trumpet’ genoemd. Ik wil dat de mensen niet meer merken dat mijn instrument een draaitafel is. Mijn persoonlijkheid moet erin gegoten zijn. Dat is moeilijk, want je moet zelf alles ineenknutselen, selecteren, scratchen.

 

Bigband met scratches

 

GUIDO: Beginnen je songs dan als een puzzel?

Kid Koala: Soms ook heel intuïtief. Het is makkelijker nu, want we persen zelf geluiden op vinyl, geluiden die we voor scratchen gebruiken en dus niet meer ‘stelen’. Maar voor ‘Basin street’ ben ik in de platenbakken gaan zoeken omdat ik geluiden wilde die van het instrument kwamen. Gekkenwerk. Trombones, klarinetten, trompetten ben ik noot per noot gaan opgraven om dan later met de platendraaier aan elkaar te haken. Ik wilde een Dixieland-band handgecut nabootsen. Als ik het nu hoor, klinkt het toch nog gek. Het was wel een goed experiment, maar zo’n monnikenwerk doe ik nooit meer! (lacht)

GUIDO: Wat is je lievelingsgeluid?

Kid Koala: Stemmen, daar hou ik heel veel van. Ik kijk graag hoe mensen hun stemmen gebruiken.

 

 (LAD)