Regisseur Benh Zeitlin over 'Beasts of the Southern Wild'

Beasts of the Southern Wild. Het klinkt als een woeste, ongetemde film, en dat is het ook. Het is het langspeeldebuut van de jonge Amerikaanse regisseur Benh Zeitlin, die deel uitmaakt van het ongeremde filmmakerscollectief Court 13 uit New Orleans.

Beasts of the Southern Wild gaat over een piepkleine gemeenschap in het zuiden van Louisiana die in haar bestaan wordt bedreigd door een orkaan, het stijgende waterpeil en de olie-industrie. Ze willen echter van geen wijken weten en geven al hun overleverskennis door aan een zesjarig meisje. De film won op het voorbije Filmfestival Gent de Explore Award van de jongerenjury. "Beasts of the Southern Wild gaat over een fictieve gemeenschap," verduidelijkt Zeitlin, "waarin we zowat alles wat Zuid-Louisiana typeert hebben geconcentreerd. Want die manier van leven staat op de helling, inclusief de rijke cultuur die erbij hoort."

GUIDO: Is het een typisch Amerikaans verhaal? Of kunnen wij laaglandbewoners aan de Noordzee er ons ook in herkennen?

Benh: Het grote verschil is dat jullie dijken deugen, terwijl die van ons waardeloos zijn. Maar om op je vraag te antwoorden: het was zeker de bedoeling er een universeel verhaal van te maken dat de lokale context overstijgt.

GUIDO: De film is wild en energiek. Hoe hevig ging het er op de set aan toe?

Benh: Bij momenten heel hevig. Typisch voor de manier waarop we hebben gewerkt, is dat ik eigenlijk nooit 'cut' heb geroepen. Als we een scène met een feestelijke optocht filmden, dan ging dat feest gewoon door, of de camera's nu draaiden of niet. Of als de verse vangst met krabben en rivierkreeften arriveerde, zoals je in de film kunt zien, dan vlogen zowel de acteurs als de crew erop af, zodat het een collectief eetfestijn werd. Zo werken we bij Court 13. Er is ook helemaal geen strikte taakverdeling. Iedereen kan zich in alle vrijheid creatief uitleven.

GUIDO: Court 13 noemt zichzelf een 'independent filmmaking army'.

Benh: We zijn natuurlijk niet gewelddadig, maar we beschouwen filmmaken als een fysieke uitdaging. We zijn niet bang om onze handen vuil te maken.

GUIDO: Te midden van al die creatieve chaos houdt het meisje Hushpuppy zich sterk, gespeeld door de zesjarige Quvenzhané Wallis. Waarom zo'n piepjong hoofdpersonage?

Benh: Als hoop voor de toekomst. Haar hele leefwereld zakt weg in het moeras, maar de manier van leven wordt door haar vader, haar lerares en iedereen in de gemeenschap in dat kleine hoofdje en lijfje gepompt. Want geloof me vrij, Zuid-Louisiana wordt niet alleen bedreigd door natuurrampen en watersnood. De grote oliemaatschappijen zouden niets liever willen dan dat de laatste bewoners uit het moeras vertrekken, zodat ze ongestoord hun gang kunnen gaan.

GUIDO: De gemeenschap in de film wordt verplicht en definitief geëvacueerd. Is dat gebaseerd op ware feiten?

Benh: O ja. Er zijn heuse spookdorpen te vinden in die streek.

GUIDO: Jij bent als geboren New Yorker verhuisd naar New Orleans. Omdat daar een gunstig belastingregime heerst voor filmmakers?

Benh: Dat laatste is correct, maar ik zweer je dat ik dat niet eens wist toen ik naar New Orleans verhuisde. Ondertussen is er een bloeiende filmindustrie gegroeid, dat klopt, maar ik wou in de eerste plaats in New Orleans gaan wonen omdat het zo'n levende, open stad is. Het is een beetje een eiland in de VS, ver weg van alles. Helemaal anders ook, gevuld met kleurrijke figuren die heus niet allemaal geboren en getogen zijn in New Orleans. Ik kwam daar niet als inwijkeling tussen een bende geschifte autochtonen terecht of zo.

GUIDO: Zo komen de inwoners wel over in Treme, de HBO-reeks over New Orleans na de orkaan Katrina: koppige excentriekelingen die er ondanks alles niet over piekeren om ooit weg te trekken uit hun probleemstad.

Benh: Ik heb nog geen enkele aflevering van Treme gezien, dus daar kan ik niet over oordelen, maar die koppige blijvers had je ook al vóór Katrina. Ik voel me er thuis, al zal ik natuurlijk nooit zeggen: I'm from New Orleans.

GUIDO: Ben je gebleven toen eind augustus de orkaan Isaac in jullie richting blies?

Benh: Ach, dat was maar een kleintje. Categorie één. Ik was toen niet in New Orleans. Ik was onderweg naar huis en zat geblokkeerd buiten de stad. Isaac, dat was niks vergeleken met Katrina. Er was een stroompanne van een dag of vijf, da's alles. Dat heeft wel wat hoor. De bars blijven gewoon open, maar dan met kaarslicht, en de mensen houden hurricane parties.

GUIDO: Vijf dagen stroompanne?! Ik kan me bij ons zelfs geen stroompanne herinneren die vijf uur heeft geduurd.

Benh: (haalt zijn schouders op) That's New Orleans for ya.

(HDP)