I Am Kloot: "Wij zoeken de schoonheid in verdriet."

John Bramwell is een charmante, goedlachse muzikant die heerlijke songs schrijft met abstracte, dromerige en ook iets donkerder teksten, maar altijd recht uit het hart. Frontman van het Manchester-trio I Am Kloot, groots in alle bescheidenheid, puur en sterk in eenvoud.

GUIDO: Ben je een kind van de Manchester-scene?

John: Ik ben wel naar The Hacienda geweest (legendarische discotheek in Manchester - LAD) en had bijna flares (jeans met olifantenpijpen - LAD) gekocht, maar toch net niet gedaan. Ben ik wel trots op. (lacht)

GUIDO: Niet jouw scene?

John: Ik trok veel op met Bryan Glancy en we voelden ons collega-songwriters (Bryan is 'The seldom seen kid' uit de gelijknamige titel van Elbows album, die in 2006 overleed - LAD). Ik heb nog het voorprogramma van The Happy Mondays gespeeld, The La’s ook. Bryan werkte vaak met Marc Burgess van The Chameleons. We hadden ons publiek, hoewel je als songwriter toen niet meteen de hipste van de bende was. Bryan werkte ook in The Hacienda, dus kon ik makkelijk gratis binnen. Paar fijne nachten gehad. De Flesh-avonden waren waanzin. Echte orgiën, iedereen was halfnaakt of meer.

GUIDO: Muziek is altijd een deel van je leven geweest?

John: Vanaf mijn zevende. Toen ik elf was, maakte ik al songs. Tijdens de zomermaanden was ik in Wales bij mijn vader en daar speelde ik in pubs op de momenten dat de band die echt speelde even pauze nam. Veel geleerd. Daarna ben ik ook mee op tour gegaan met John Cooper Clarke, de dichter, een echt genie.

GUIDO: Ben je na al die tijd blij waar je muzikaal staat met I Am Kloot?

John: De afgelopen 12 jaar met Andy en Pete zijn een heel fijn avontuur geweest. Vooral sinds Sky at night, onze vorige plaat, is het groot en snel gegaan. Die plaat is er gekomen na 9 jaar onderweg, we hadden het gevoel dat we voortdurend aan het rennen waren. We hadden rust nodig en die hebben we een jaar lang gevonden in Manchester. Die plaat zit op een speciale plaats in ons hart, een reflectieve plaat, een droomplaat. Grote arrangementen, veel extra instrumenten. Deze keer komen we terug naar de basis, met mooie melodieën en sterke teksten. Sterk en eenvoudig. Ik schrijf over de mooie en donkere kanten van het leven, zonder grote statements. Ik schrijf over hoe ik me voel en probeer uit te zoeken hoe het komt dat ik me zo voel.

GUIDO: ‘Even the stars’ greep me aan, zonder dat ik meteen weet waarover het gaat.

John: Die song gaat over Bryan, hij is in 2006 gestorven. Hebben we echt iets zinvols gezegd tegen elkaar? Did you cross the bridgeless gulf of chatter? Ik denk het wel, het gaat over diepe vriendschap. Ik kon heerlijke, gekke gesprekken hebben met Bryan.

GUIDO: Je kent Guy Garvey van Elbow ook al heel lang.

John: Achttien jaar. Guy en Craig zijn waarschijnlijk al vaker meer Kloot-concerten komen luisteren dan wie dan ook. Hele goeie vrienden en enorm getalenteerde muzikanten. Als ik van hen kritiek krijg bij opnames, kan ik dat ook zonder problemen aanvaarden, want zij kennen de band. Guy heeft onze eerste plaat opgenomen, op een 8-track, in een kerk op het eiland Mull. We hebben zeker 100 pond gespendeerd aan die opnames. (lacht) Guy, en wij ook, zoeken vaak de schoonheid in verdriet. Als je ongeluk in je leven kent en toch moedig voortdoet, ben je meteen ook een optimist.

GUIDO: Mooie paradox.

John: Ik kan de songs altijd een tijd bij Craig laten, in het volste vertrouwen dat als er nog iets mee scheelt, hij het zeker zal vinden. Meestal heeft hij gelijk. Guy en Craig weten wat Kloot-ish is! En als er ruzie is over muziek, heel intens vaak, dan kan dat, maar het blijft binnen de muren van de studio.

GUIDO: Hebben de nieuwe songs het podium al gehaald?

John: Net voor Kerstmis hebben we in Manchester gespeeld. Heel fijne gig. Ik kijk echt uit naar de tour. ‘Hold back the night’ slaat live echt hard in, fuckin’ love it! Andy is precies een op hol geslagen trein! Heerlijk. Het is een song die vleugels krijgt. Ik tokkel wat mee en voel me bijna als een luisteraar in de zaal. Ik heb de mooiste job ter wereld en ik hoef alleen maar dit te doen! We zouden eens durven zeuren dat we moeten repeteren, maar verder is het alleen maar plezier. (lacht)

GUIDO: Wat is je favoriete Manchester-band ooit?

John: The Smiths, zeker. The Buzzcocks zijn ook wel fantastisch, The Fall is geniaal. Pete Shelley is ook een prachtige artiest, lovely, on fire! ‘Everybody’s happy’ met al die fivers en tenners die uit zijn pochet vallen, heerlijk! Misschien The Buzzcocks nog net iets meer, en Morrissey is ook fantastisch.

GUIDO: Heerlijk luxeprobleem om daaruit te moeten kiezen.

(LAD)