Gentse avonturen met Otto-Jan Ham

“Meestal bestond mijn avond uit een diepvriespizza, enkele blikken Schultenbräu en een paar joints smoren op een vriend zijn kot.”

Radiostem en beroepsjoligaard Otto-Jan Ham behoeft weinig voorstelling. Hij is al jaren een vaste en uiterst gesmaakte waarde bij Studio Brussel en mag zich sinds kort ook de bronzen-medaillewinnaar noemen van De Slimste Mens Ter Wereld. Deze muzikale duizendpoot is een nachtraaf pur sang en wrijft dan ook meer dan eens zijn ogen uit tijdens het gesprek met onze GUIDO-reporter. Hij heeft deze nacht amper twee uur geslapen en de plaat blijft soms even haperen, maar hij doorstaat het spervuur aan vragen als een professionele toogfilosoof.

Tekst: Sander Ampe
Foto: Lies Willaert (c)

GUIDO: Iets zegt mij dat jij een wilde studententijd hebt beleefd?

Otto-Jan: Ik was zeker geen hardcore student. Nu ik eraan denk: ik ging zelfs steeds naar huis terug van zodra ik kon. Studentenclubs en dergelijke waren ook niet aan mij besteed. Ik heb er niets tegen, maar ik had geen zin om wat geforceerd een nieuwe vriendenkring uit bouwen. Mijn leven is niet opnieuw van nul begonnen toen ik in Gent aankwam. Het is niet zo dat ik toen al mijn huidige vrienden heb gemaakt, zoals velen. Ik had al een vriendengroep die in Gent naar school ging en we konden het ons niet veroorloven om ganse dagen op café te spenderen. Maar dat is voor mij nu net het mooie aan studeren: je leert den Aldi echt appreciëren. (lacht) Soms, als ik daar nu nog eens rondloop, mis ik het zelfs een beetje. Dan zit ik de ganse tijd te denken: shit man, die hamburgers heb jij vroeger nog veel gegeten! Met drie euro kon ik een feestmaaltijd op tafel toveren. Dat in combinatie met het lekkerste bier van de wereld, Schultenbräu (het huismerk van de Aldi - nvdr), en ik was een tevreden student. Het komt er trouwens te weinig van om die godendrank nog eens te nuttigen.

GUIDO: De jonge Otto-Jan Ham zat dus nooit op café?

Otto-Jan: (denkt lang na) Eigenlijk echt niet veel, door mijn constant gebrek aan geld in die tijd. Ik leidde zeker geen teruggetrokken bestaan, maar ik was niet elke dag op café te vinden. Meestal bestond mijn avond uit een diepvriespizza, enkele blikken Schultenbräu en een paar joints smoren op een vriend zijn kot. (lacht) De nachtelijke trektochten van kot naar kot op zoek naar bier liggen trouwens nog zeer vers in mijn geheugen. De Overpoort heb ik zelfs nooit bezocht. Nu kom ik daar af en toe om plaatjes te draaien en het blijft een zeer bedreigende omgeving voor mij. Ik hou niet van te veel volk dat te uitgelaten is. Ik ben een echte tooghanger. Wat lullen tegen iedereen die het wil horen en de grote levensvraagstukken oplossen met alcohol in je lichaam, zalig! Het grappige is wel dat ik nu geregeld te vinden ben in cafés die ik vroeger echt verschrikkelijk vond. Café Video op de Oude Beestenmarkt bijvoorbeeld, vond ik als student een ongelooflijk strekenkot met veel te schone wijven waar ik toch nooit tegen kon praten, terwijl ik daar nu zeer graag vertoef.

Droge spaghetti

GUIDO: Had je dan een studentenjob om die palletten Schultenbräu te financieren?

Otto-Jan: Ik werkte een dag per week in een café in Ternat, waar ik ben opgegroeid. Dat was trouwens een van de redenen waarom ik weinig naar de les ging. Zondag spraken we meestal af in dat café om dan samen naar Gent te vertrekken. Soms konden we meerijden met een wilde weldoener, maar meestal moesten we liften. Het is meer gebeurd dan me lief is dat we aan de toog bleven hangen en nooit op ons kot belandden. Aangezien ik de volgende dag toch moest werken, vond ik dat ook niet erg. Anders heb ik in mijn studententijd niet veel gewerkt. Ik was gewoon creatief met het weinige dat ik had. Zo is het me meer dan eens overkomen dat ik mijn zakgeld de maandag al verpatst had bij de platenboer. Dan at ik voor de rest van de week droge spaghetti met een beetje ketchup. (lacht)

GUIDO: Was dat, zoals het cliché het wil, de beste tijd van je leven?

Otto-Jan: Absoluut niet! In mijn studententijd liftte ik veel en toen ik werd opgepikt, hoorde ik steevast hetzelfde verhaal: geniet van je studentenleven, want het wordt niet meer beter. Ik heb me dan heilig voorgenomen dat dit bij mij niet het geval zou zijn. Ik heb me te pletter geamuseerd, maar het was zeker niet de mooiste tijd van mijn leven. Ik zou het ook wat zonde vinden om te denken dat alles na je studententijd tegenvalt. Het leven is voor mij alleen maar toffer geworden. (komt op dreef) Fuck it, als je geld verdient en op je eigen benen staat, begint het plezier pas. Ik verlangde als student ook naar het werkleven. In mijn ogen zat ik toen in een status quo. Ik wil niet te prekerig klinken, maar veel studenten hebben volgens mij het gevoel dat ze hun plannen niet kunnen waarmaken. Je hebt dromen en voornemens, maar je hebt de middelen niet om ze te realiseren.

Dansende letters

GUIDO: Zat je dan niet graag op school?

Otto-Jan: Mijn verlangen naar het werkleven had inderdaad te maken met het feit dat ik niet goed studeerde en het eerlijk gezegd zelfs een beetje tijdverlies vond. (grijnst) Ik had van het begin af aan vragen bij het hoger onderwijs. Om mezelf als voorbeeld te nemen: ik ging absoluut niet veel naar de les en heb toch zonder al te veel moeite een diploma behaald. De EGON (nu de Arteveldehogeschool - nvdr) was wel op mijn lijf geschreven: kleine groepjes en geen grote pakken leerstof. Ik ben wel een jaar blijven zitten in de richting Communicatiemanagement, maar grote inspanningen heb ik nooit gedaan. Het is waarschijnlijk ook wel niet de zwaarste opleiding ter wereld.

GUIDO: Was je dan zo’n slechte student?

Otto-Jan: Deftige notities zoeken enkele dagen voor een examen, totaal geen systeem in mijn leermethode en als ik lang naar dezelfde pagina keek, begonnen de letters te dansen. Ik ben trouwens ongelooflijk chaotisch gebleven en ik kan me jammer genoeg nog steeds niet langer dan twaalf seconden concentreren. Ook daarom was de EGON perfect voor mij: je kreeg regelmatig een opdracht tijdens het jaar, zodat niet alle werk tijdens de examenperiode viel. Ik vind het trouwens grappig dat ik als eerstejaarsstudent vanaf de eerste dag enkele vrienden had gemaakt die op het einde van de rit even hard gebuisd waren als ik. Hoe het mogelijk is dat ik net die mensen rond mij verzamelde die ook gedoemd waren om te mislukken, is me nog steeds een raadsel. (lacht)

GUIDO: Was je in die tijd ook al bezig met radio?

Otto-Jan: Nee. Als kind maakte ik wel veel radioprogramma’s, maar tijdens mijn studententijd was ik niet specifiek met radio bezig. Ik ben nog steeds geen radiofreak hoor. Ik herinner me wel dat ik tijdens een wandeling naar Ledeberg – mijn fiets werd in mijn eerste jaar gepikt en van toen af aan deed ik alles te voet of liftend – aan het denken was wat ik later wou doen. Toen kreeg ik plots de ingeving: ik zou wel bij Studio Brussel willen werken. Het straffe is dat het nog zo is uitgedraaid ook. (grijnst) Een echt uitgekiend plan had ik dus niet. De enige vereiste was dat het iets met muziek moest zijn, aangezien dat toen wel al een echte passie was. Ik heb onbewust ook altijd geweten dat ik een podium nodig had. Ik heb, zoals de meeste mensen in onze branche, aandacht nodig om te overleven.

Televisieprogramma

GUIDO: Je bent nog geregeld in Gent te vinden en hebt nood aan aandacht. De Gentse Feesten staan dus met stip in je agenda?

Otto-Jan: Daar ga ik inderdaad elk jaar naartoe. Het enige probleem is dat ik altijd stiepelzat terug thuiskom. (lacht) Op de Gentse Feesten word ik wel meer aangeklampt. De meeste mensen zijn zat en dan is het al wat gemakkelijker om rond mijn nek te komen hangen. (stilte) Eigenlijk moet ik daar wegblijven, want het loopt altijd fout. Zo heb ik dit jaar een wedstrijdje gehouden met Jelle De Beule: wie wordt het meest aangesproken? Alles ging goed, tot duidelijk werd dat Jelle de uitgesproken winnaar zou worden. Ik had er dan niets beters op gevonden om zelf maar te verkondigen wie ik was en mensen aan te klampen met de vraag of ze me niet herkenden. (lacht)

GUIDO: Wat staat er ten slotte nog op de agenda voor de komende maanden?

Otto-Jan: Momenteel ben ik bezig aan een televisieprogramma, dat eind januari te zien zal zijn. Voor de rest doe ik verder zoals ik bezig ben. Mijn programma op Studio Brussel, Hammertime, loopt nog tot de zomer. Daarna zie ik wel. Ik plan niet graag op voorhand. Ik laat het liever op me afkomen. Misschien ga ik wel terug studeren.

GUIDO: We zetten de Schultenbräu alvast fris!