LAMQUET maakt strips voor de cybergeneratie

Onze favoriete reeks uit de populaire collectie 'Derde Stroming' van uitgeverij Lombard is al van bij het begin 'Alvin Norge' van Chris Lamquet. Het zijn razendsnelle futuristische verhalen over een New Yorkse hacker die de wereld op stelten zet nadat hij een computervirus lanceert dat een eigen leven gaat leiden. Je hoort het: Chris Lamquet houdt een vinger op de pols des tijds!


En toch zit er geen hippe jonge kerel voor ons, maar een vent van bijna 50 die al jaren aan zijn weg timmert via strips in de weekbladen Kuifje, Robbedoes en zelfs mangabladen in Japan. De Shanghai Hypothese is alweer het vierde deel uit zijn 'Alvin Norge'-reeks, het werd dus de hoogste tijd voor een babbel. En kijk eens aan: Lamquet blijkt een echte spraakwaterval!

 

Geen afstanden meer dankzij internet

 

Lamquet: Bij 'Alvin Norge' ben ik in de eerste plaats uitgegaan van de personages. Het hele gedoe met de virtuele wereld is er pas later bijgekomen. Norge leeft in een zeer nabije toekomst. Laten we zeggen dat mijn verhalen zich een jaar of twee vooruit in de tijd afspelen. Of ik dan niet bang ben dat ze vrij snel gedateerd zullen zijn? Ik denk het niet. Ik probeer erop te letten een aantal basiselementen te gebruiken die niet zo snel verouderen. Neem nu een telefoon. Ok, je kan het internet op via je gsm, maar iemand opbellen en met 'm spreken via een toestel blijft daarnaast ook nog wel bestaan hé. Dat is niet zomaar weg op een paar jaar tijd. Wat ik wel interessant vind aan de nieuwe technologische evoluties is dat alle afstanden zijn verdwenen dankzij het internet. Ik werk ook voor een Japanse uitgever, en ondanks de afstand kunnen we op het scherm perfect simultaan aan een pagina zitten te sleutelen.

 

Tekenaar zonder papier

 

Lamquet: Weet je dat ik helemaal niet meer op papier werk? Ik heb geen originelen. Ik teken met een elektronische stift op een pad, en de lijntjes verschijnen rechtstreeks op mijn computerscherm. Lijntjes blijven voor mij heel belangrijk in een stripverhaal. Wellicht zie ik dat zo omdat ik al werkte als striptekenaar toen heel die computerpoespas nog niet bestond. Ik blijf vasthouden aan die lijnen: mijn elektronische stift kun je gebruiken als potlood, pen, penseel… Zo bouw ik mijn tekeningen op: in laagjes. De ene laag boven de andere, en eenmaal ik tevreden ben, gooi ik de overbodige lagen gewoon weg en krijg je het eindresultaat. Enfin nee, het eindresultaat is het album. Dat is het enige wat telt voor mij, de rest interesseert me eigenlijk niet. Ook toen ik nog op papier werkte heb ik nooit schetsen bijgehouden of zo. Dat waren gewoon noodzakelijke stadia om tot het eindresultaat te komen: een stripalbum. Op computer werken is fantastisch: als je een foutje maakt hoef je niet meer volledig te herbeginnen, je laat gewoon de laatste bewerking weg. In principe kun je op computer veel sneller werken dan op papier, maar ik zit telkens weer zodanig te experimenteren met nieuwe effecten en mogelijkheden dat ik er uiteindelijk toch even lang over doe als op de klassieke manier.

 

Virtueel wordt reëel

 

Lamquet: Men vraagt me wel eens of ik met 'Alvin Norge' wil waarschuwen tegen de excessen van de nieuwe technologie. Helemaal niet, ik wil gewoon een leuk verhaal brengen. Wat mij vooral interesseert, is de tegenstelling tussen de echte en de virtuele wereld. Wat ik in dit laatste album probeer, is die twee stilaan naar elkaar doen toegroeien. Dat kan je grafisch al een beetje zien gebeuren: het cartooneske uit de virtuele wereld laat ik doorsijpelen in de echte. In de volgende albums zal je dat nog sterker zien, zodat je je kan beginnen af te vragen waar de cyberspace eindigt, en waar de echte wereld begint. Misschien kom je wel tot de conclusie dat alle gebeurtenissen uit de eerste albums virtueel waren, wie weet?

 

(HDP)

 

www.alvinnorge.com