Superfans
Een tijdje geleden konden we in het televisieprogramma Superfans zien hoe ver - letterlijk en figuurlijk - sommige mensen gaan voor hun idool. Geef toe, we hebben massaal goed gelachen toen. Maar niet alle superfans zijn superfreaks. Gewapend met een frisse blik, luisterend oor en schrijfgrage vingers trok deze speurneus naar de campus.
Fan: Davy Cautaerts uit Ninove (22)
Fan van: Ierland
Volgens Davy heeft Ierland oneindig veel te bieden: “Het is een land met niet alleen een enorm interessante geschiedenis. Je vindt er ook een geweldige cultuur, denk maar aan het heerlijke bier. (lacht) Ook de ongerepte natuur, sympathieke mentaliteit en prachtige muziek spreken mij aan. Ik speel zelf ook traditionele volksmuziek, dus ik kan dat genre zeker appreciëren. Akkoord, het weer is er niet geweldig, maar dat stoort me niet echt. Ik verlangde al om naar Ierland te gaan sinds mijn veertiende en twee jaar geleden, in augustus 2011, is het er eindelijk eens van gekomen. Op twee weken tijd bezocht ik toen Dublin en omstreken. Vorig jaar was dan de westkust aan de beurt, met Killarney in de regio Kerry. Bij beide reizen had ik één uitvalsbasis, één plek dus van waar ik te voet of per fiets verschillende uitstappen maakte om de buurt te verkennen, maar het is mijn droom om er eens met een auto en tentje te gaan rondtrekken. Wanneer ligt nog niet vast. Komende zomer staat Oostenrijk op het programma, maar de kans is bijzonder groot dat ik het jaar daarna opnieuw naar Ierland trek. Het Noorden deze keer.”
“Iedereen kent de geladen geschiedenis van het land. Ik merkte op dat de Ieren uit de Republic erg trots zijn op hun onafhankelijkheid. Zo kan je hier en daar bijvoorbeeld heroïsche teksten, foto’s of schilderijen spotten die de strijd voor onafhankelijkheid in beeld brengt. Ook zie en hoor je regelmatig grapjes over Britten. Eentje dat me altijd zal bijblijven is ‘The Titanic, built by Irishmen, sunk by an Englishman’. (lacht) Maar goed, van echte spanningen was zo goed als geen sprake. In Noord-Ierland is dat blijkbaar wel het geval. In Killarney wisten Duitse toeristen me te vertellen dat de katholieken van die regio ook vandaag nog naar onafhankelijkheid voor het ganse eiland streven. Er duikt ook anti-Engelse propaganda op, en nu en dan zelfs een vlag van het IRA.” Hoewel de prijzen er vandaag best hoog liggen – behalve op de vastgoedmarkt dan – denkt Davy erover na om zijn boeltje te pakken en te verhuizen naar ginder. Al wacht hij wel liever tot de economie herstelt en er weer wat werkgelegenheid is.
Fan: Joyce Van Herck uit Lint (20)
Fan van: Harry Potter
“Toen Harry Potter enkele jaren geleden plots immens populair werd in ons land, kreeg ik de eerste vier boeken cadeau van mijn tante. Rond die periode las ik eigenlijk niet zo graag, dus heb ik me er meer door geworsteld dan van genoten. Je zou kunnen zeggen dat mijn liefde voor de films eerst kwam en ik daarna pas de boeken heb leren appreciëren. Hoe vaak ik de boeken intussen heb gelezen en de films heb gezien? Ik heb de tel niet bijgehouden. Vooral bij de films niet. Mijn zus en ik hielden zelfs een Harry Potter-marathon telkens als er een nieuwe film uitkwam.” Wat Joyce precies zo aanspreekt aan Harry Potter? “Alles gewoon! Harry Potter is meer dan het personage. Ik wil zelf ook leven in die wereld, en ben echt stapelgek op de personages, de vriendschappen en de vijanden. Rond de release van Harry Potter and the Goblet of Fire was ik helemaal weg van Daniel Radcliffe. Ik had een soort van celeb crush op hem - en was toen zeker niet de enige. (lacht) Een paar films later ging dat stilaan over. Ik ben eigenlijk altijd meer fan geweest van Emma Watson en haar vertolking van Hermione Granger. Ze is een rolmodel geweest voor me, zolang ik het mij kan herinneren. Ik zag ook tal van andere films waarin ze speelt en vind ze nog steeds een heel goede actrice.” Als Joyce verplicht wordt één lievelingsscène te kiezen, vertelt ze over de Yule Ball-scene in Harry Potter and the Goblet of Fire. “Ik was voordien al fan van Harry Potter, maar na die scene gezien te hebben, is er wat veranderd. Plots was Harry Potter meer dan alleen boeken en films, maar kwam ook de online ervaring erbij. Ik bezocht fansites, volgde de cast op de voet en leerde andere fans kennen.” Het was met die andere fans dat Joyce naar Londen trok om de allerlaatste wereldpremière van Harry Potter bij te wonen. Harry Potter and the Deathly Hallows, Part 2 was dat. “De dag voor de première gingen we naar Trafalgar Square om het polsbandje te bemachtigen dat ons toegang zou verlenen tot die voorstelling, en we zijn niet meer weggegaan. We hebben er dus gekampeerd tot 16 uur ’s anderendaags, wanneer de première begon.”
Hevige Harry Potter-fan zijnde, zat Joyce op het puntje van haar stoel toen schrijfster J.K. Rowling een geheel nieuw boek uitbracht, The Casual Vacancy. “Ik was zowel benieuwd als bang. Benieuwd omdat ik wilde weten wat ze kon buiten die fantasy-wereld, maar ook bang dat ik het boek niet goed zou vinden. Gelukkig heeft J.K. Rowling ook met dat boek kunnen bewijzen dat ze een geweldige schrijfster is. Ik was er helemaal weg van!” Hoewel de hyperactiviteit rond Harry Potter nu wat is gaan liggen, blijft Joyce hevige fan. “Ik bekijk de films regelmatig en ook de boeken probeer ik nog zo vaak mogelijk op te pakken.” We vroegen Joyce ook nog of er echt niets is aan heel dat gedoe dat ze minder leuk vindt. “Dat het gedaan is? Ik kan niets anders bedenken. Ik kan beginnen klagen dat ik bepaalde personages liever niet had zien sterven, maar dat maakt het verhaal nu eenmaal zo sterk.”
Fan: Laurens Puyneers uit Vissenaken bij Tienen (19)
Fan van: RSCA Anderlecht
Laurens is al fan van Anderlecht zolang hij het zich kan herinneren. “Ik weet niet meer hoe dat gekomen is. Mijn vader was ook fan, dus ik veronderstel dat hij me aan de club heeft voorgesteld. (lacht)” Nu nog kijken we altijd samen als Anderlecht speelt. We zijn ook al live samen gaan kijken, en dan doen we natuurlijk wel onze sjaal met de clubkleuren aan. Tot enkele jaren geleden kon je me op match- en opendeurdagen altijd aan de fanshop vinden. Zo heb ik intussen niet alleen die sjaals, maar ook onder andere spelerstruitjes, ballen én posters verzameld. Die hing ik dan op in mijn kamer. Als ik even reken, denk ik dat ik al zo’n 6000 euro in die fanshop heb gespendeerd. Straf eigenlijk…”
Toen Laurens klein was, maakte hij eens live een trainingsessie van Anderlecht mee. Zo kon hij onder andere Walter Baseggio, Hugo Broos, Franky Vercauteren en ook Vincent Kompany ontmoeten. Zijn helden op dat moment. Vandaag krijgt vooral Dieumerci Mbokani veel krediet. “Hij is de beste spits van België en hij scoort ook heel gemakkelijk.” Laurens vertelt dat hij nog geen enkele match heeft gemist. “Als ik niet live ga kijken, installeer ik me voor de televisie. Ik heb een abonnement op Telenet en hoef dus helemaal niets te missen. Ik blijf er ook speciaal voor thuis en leef tijdens de negentig speelminuten ontzettend met ze mee. Mijn vriendin? Ja, die klaagt wel, omdat ze vindt dat ik te veel kijk. Maar als we gaan kijken naar de play-offs, mag ze mee. (lacht) De buitenlandse verplaatsingen zijn momenteel helaas iets te duur voor mijn studentenbudget, maar als ik later een vaste job heb, wil ik echt élke match live zien.”
Fan: Pauline Libeert uit De Panne (21)
Fan van: Muse
“Ik ben hevige fan van Muse. ’s Morgens drink ik mijn chocomelk uit een van mijn Muse-tassen, ik ben de week voor een liveoptreden compleet van slag en kan absoluut niet discussiëren met Muse-haters.” Pauline leerde Muse appreciëren toen ze 14 à 15 jaar was. “Toen ik 'Supermassive Black Hole' op de radio hoorde, was ik onmiddellijk verkocht. Daarna ben ik in omgekeerde volgorde de rest van hun werk beginnen te beluisteren. Wat ik zo geweldig aan ze vind? Muse gaat er altijd net iets over, in hun muziek en wat hun shows betreft. Gewoon omdat ze de middelen hebben en omdat ze dat zelf hilarisch vinden. Ze doen eigenlijk gewoon wat ze willen, zonder zich iets aan te trekken van de mogelijke reacties. Dat merk je vooral goed bij hun laatste twee platen en tournees. Het album The 2nd Law werd over het algemeen niet zo enthousiast onthaald, omdat er een dubstepnummer in zat. Als fan ben ik niet objectief, maar ik kan het alleszins zeker wel smaken. Je mag hen gewoon niet zo serieus nemen, want dat doen ze zelf ook niet. De drummer verkleedt zich van tijd tot tijd bijvoorbeeld eens en dat vind ik geniaal. Ook Matthew, de zanger, draagt de gekste kostuums. Enerzijds is dat hilarisch, anderzijds gaat het hem toch altijd goed af. Chris, de bassist, is dan weer al zijn hele leven bij dezelfde vrouw, samen hebben ze ook een hoop kinderen, en daardoor lijkt hij zo ‘menselijk’. Die drie persoonlijkheden geven de perfecte mengelmoes.”
“Ik verzamel alles wat ik kan vinden van Muse. Behalve dan de box van The 2nd Law, omdat ik al een fortuin aan hen heb uitgegeven intussen. (lacht) Het meest trots ben ik op Random 1-8, een cd’tje dat dezelfde periode van hun debuut uitkwam, en op een promosingle van 'Dead Star en In Your World'. Posters heb ik ook wel, een gigantisch exemplaar van Black Holes & Revelations bijvoorbeeld. En toch ben ik ze pas vier jaar geleden voor de eerste keer live gaan bekijken in het Sportpaleis. In 2010 zag ze ze aan het werk op Werchter en vorig jaar nog eens in het Sportpaleis. “De liveshows zijn overweldigend en altijd beter dan de keer voordien. Al was het feit dat ze de laatste keer 'Hysteria' oversloegen wel redelijk pijnlijk. (lacht) Maar geen ramp, het was nog altijd ongelooflijk goed. De band doet niet veel aan interactie, maar daar maak ik niets van.” Of ze een favoriet bandlid heeft? “Matthew Bellamy! Maar da’s een cliché-antwoord. (lacht) Ik vind hem gewoon grappig in interviews en vooral ook down to earth. En hij is een virtuoos, wat hem nog wat aantrekkelijker maakt. Nu, ik heb voor Dominic en Chris ook een zwak, maar als ik echt moet kiezen, geef mij dan maar Matthew! (lacht) Net zoals elke Muser ga ik op hem stemmen voor ‘sexiest man alive’. Ik vind het gewoon leuk om hem te zien winnen, maakt niet uit bij welke poll. Ik zou hem héél graag ooit ontmoeten, maar weet na zes jaar brainstormen nog altijd niet wat ik zou willen vragen op dat moment. Op de foto gaan, hoeft alleszins niet. Daar sta je ongetwijfeld toch lelijk op, waardoor je die nooit kan bovenhalen als stoefmiddel. Ik zou gewoon eens heel graag rustig met hem babbelen denk ik. Over muziek en het einde van de wereld en zo. Weet je, door Studio Brussel heb ik Matthew Bellamy bijna een gelukkige verjaardag mogen wensen op de radio, maar een Zuid-Amerikaans interview heeft het me belet. Maar we blijven proberen hé!”
Fan: Xander Van Hoorick uit Gent (25)
Fan van: auto’s
“Mijn familie langs vaders kant is nogal bezig met auto’s, dus ik heb nooit echt anders gekend, denk ik. Wanneer de vonk echt is overgesprongen kan ik niet echt zeggen, al ben ik als kind ooit eens meegenomen naar een wedstrijd voor historische racewagens en ik was toen extreem onder de indruk van het lawaai en de snelheid van die auto’s. Ook mijn eerste trip naar de Nürburgring (racecircuit in Nürburg, Duitsland - SVR) staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik was tien of zo en er was net een auto uit de voormalige Formule 3000 aan het testen, ik had nog nooit zoiets luids en snels gezien, het was geweldig. En de eerste keer dat ik de Bluebird-Proteus recordwagen zag, was zeker ook een moment dat aan mijn fascinatie heeft bijgedragen, evenals de eerste keer dat ik naar de rally van Brussel ging, rond mijn 6 jaar.” Xander heeft intussen al aan het stuur gezeten van een Mercedes Mclaren SLR op het Top Gear Circuit in Dunsfold, Groot-Brittannië, en hoewel dat een geweldige ervaring was, gaat zijn voorkeur toch uit naar een ander exemplaar. “De Pagani Huayra vind ik persoonlijk geweldig en de kritieken lijken mij daar niet in tegen te spreken. Ik heb ook altijd een zwak gehad voor het ter ziele gegane TVR en voor Lotus. Maar mijn absolute droomauto, da’s de Mercedes 300 SLR Uhlenhaut.” Om af en toe mee uit te pakken dan, want als dagdagelijkse auto verkiest Xander toch kleine en lichtere modellen. “Dat hoeven echt geen pk-monsters te zijn die gemakkelijk 300 kilometer per uur halen. Het gaat hem om het rijden, het gevoel dat je krijgt, niet om absolute snelheid. Zelf heb ik een Smart Roadster, maar ik heb leren rijden met een Citroën Saxo die mijn vader had gekocht. Op zich niets bijzonders, maar het was wel heel plezant. Je had geen vermogen en ging echt niet vooruit, waardoor je met alles wegkwam. Het soort auto dat je volledig kon mishandelen zonder dat hij ooit een krimp gaf.”
Waarom Xander zo verknocht is aan auto’s? “Het totaalpakket. De auto is in essentie een product dat je koopt om te gebruiken als transport, maar het is uitgegroeid tot zoveel meer. Er kruipt enorm veel tijd en creativiteit in de ontwikkeling van zelfs de meest banale auto. Auto’s kunnen ook echt heel mooi zijn. Het is gewoon een fascinerend stuk techniek. Het plezier van het rijden, achter het stuur kruipen van een nieuwe auto, relax cruisen of snel wat bochten pikken. Er zijn voor bepaalde trajecten efficiëntere vervoersmiddelen, maar geen enkel ander transportmiddel geeft je hetzelfde gevoel. Ik kan echt extreem gelukkig worden als ik op het juiste moment, op de juiste weg in de juiste auto zit. Trouwens, als je graag iets verandert aan je auto, moet het een functie hebben. Er wat plastiek tegenaan gooien met een willekeurige vorm en je auto zodanig verlagen dat je bij het minste tegen de grond zit, kan er bij mij niet in. Net zoals die belachelijke geluidsinstallaties en dwaze lampen. Ook in het verkeer kan ik mij enorm ergeren. Je hoeft echt geen raketwetenschapper te zijn om op een normale manier rond te rijden, maar toch zie je al te vaak mensen die gewoon niet lijken te beseffen dat ze niet alleen op de weg zijn. Je pinker aanzetten is echt niet zo moeilijk, en tegen honderd per uur door een straat met speeltuin rijden is niet sportief, maar gewoon onverantwoord. Je voorrang opeisen als je er geen hebt, is nog zoiets waar ik mij zwaar aan stoor.”
“Ik heb stage gedaan bij Autowereld en een vakantiejob bij Autogids en dat was echt zeer plezant. Autojournalist worden, lijkt me geweldig, en ik hoop sowieso ergens in de autosector te belanden. Zolang het maar niet als garagist is, want mijn skills gaan voorlopig niet veel verder dan het vervangen van een band en het verversen van de vloeistoffen. (lacht) Al ben ik wel van plan om een cursus automechanica te volgen.”
(SVR)