JAN VERHEYEN is klaar met Team Spirit 2

In het VTM-gebouw heeft Jan Verheyen een bureau dat bij zijn nieuwe functie van programmadirecteur past: ruim, badend in het licht en nopend tot strategische contemplatie. Toch is zonder meer duidelijk dat hier een filmfreak huist: aan de muren hangen reusachtige affiches. Reden van onze komst: de lancering van Team Spirit 2, de sequel op de immens populaire avonturen van Eendracht Vooruit.
"Eigenlijk is het wel grappig: je zou kunnen zeggen dat bij Team Spirit de sequel origineler is dan het origineel," lacht Verheyen. Juist ja, was de eerste Team Spirit-film niet gebaseerd op een Nederlandse kaskraker?

Verheyen: Yep, maar daar staan we nu helemaal los van. Toen we de tv-reeks aan het maken waren, is de idee gegroeid om ermee verder te gaan. De acteursgroep vond Team Spirit heel tof, wilde er nog meer van, maar dan natuurlijk veel liever in de cinema dan op tv. Toen heb ik gezegd: waarom niet? Team Spirit was een tranche de vie, het verhaal was niet afgerond of zo. We hebben dan een beetje zitten te brainstormen, vooral Dimitri Leue met de rest van de acteurs, en daarbij zijn een paar ideeën naar boven gekomen die eigenlijk wel leuk waren. Er is toen vrij snel een eerste versie van het scenario gemaakt, en dat viel in de smaak. Team Spirit 2 wordt een komedie: er valt meer te lachen dan in de eerste film. Toch zit er ook emotie in, al komt die deze keer vooral uit de verhaallijnen van de koppels, niet zozeer uit de groep.

Vernietigende recensies

GUIDO: Het is een publiek geheim dat je niets van voetbal kent. Is het dan niet moeilijk om een film over een shottersploegje te maken?

Verheyen: Het klopt dat ik niets met voetbal heb, maar ik ken wel het milieu waarin die film zich afspeelt. Zowel mijn vader als mijn broer waren zeer fanatieke amateurvoetballers. Ik heb als klein manneke ettelijke zaterdag- en zondagnamiddagen doorgebracht in de kantine van de plaatselijke club. Mijn moeder hielp daar achter de toog, samen met de andere spelersvrouwen, dus dat milieu is mij zeer bekend. Ik heb er voldoende affiniteit mee, maar eigenlijk gaat Team Spirit niet over voetbal. De hoofdthema's zijn vriendschap, loyaliteit, keuzes maken in het leven, en hoe dat allemaal te combineren. De film zou zich bij wijze van spreken net zo goed kunnen afspelen in een club volleyballers, vissers of postzegelverzamelaars. Alleen is voetbal visueel interessanter dan voornoemde hobby's, en ook representatiever. Er zijn ongelooflijk veel Vlamingen actief als amateurvoetballer.

GUIDO: Op tien december komt de film in de zalen. Doorgaans zijn de critici niet echt mild voor jou...

Verheyen: Gelukkig!

GUIDO: Gelukkig?!

Verheyen: Ik ga er zonder meer van uit dat Team Spirit 2 zal worden afgekraakt, ik draag dat zelfs als een badge of honour. Ik twijfel er niet aan dat de gebruikelijke heikneuters en hufters het grof geschut zullen bovenhalen. Ik heb zelfs het stoute plan opgevat om dat te verwerken in een advertentie. "Het is nu officieel: dit een entertainende film, en wel hierom!" En dan een paar vernietigende citaten.

GUIDO: Raakt die kritiek je dan niet?

Verheyen: Nee, want die heeft geen impact op de ticketverkoop. Integendeel zelfs: hoe slechter de kritieken, hoe meer volk er komt kijken. Bovendien is het ook een soort spel geworden. In een aantal gevallen wordt duidelijk niet meer de bal gespeeld, maar de man. Dat laat ik dan maar over me heen gaan. Leuk is anders hoor, 't is nu ook niet zo dat ik handenwrijvend zit te wachten op die negatieve recensies om er eens goed van te gaan genieten, maar ik weet van wie het komt, hoe geïsoleerd het is en wat erachter schuilgaat. Ik kan er toch niets aan doen, dus waarom zou ik daar dan triest of boos om worden?

Made in Vilvoorde

GUIDO: Je bent sinds kort ook programmadirecteur bij VTM. Je eerste beleidsdaad was: ruimte vrijmaken voor tien Vlaamse tv-films.

Verheyen: Ik denk dat mensen graag drama van eigen bodem zien, en qua tv-films wordt bij ons momenteel helemaal niets gedaan. Da's een gat in de markt, en in dat opzicht goed voor de zender. Maar los van die commerciële overwegingen ondervind ik dat de doorstroming van nieuw filmtalent zeer moeizaam gaat. Tel het aantal Vlaamse debuutfilms van de afgelopen vijf jaar eens op? Je hebt genoeg aan de vingers van één hand. Dat staat in zeer schril contrast tot het aantal mensen dat afstudeert aan onze filmscholen. Soms maken die erg goede afstudeerprojecten en kortfilms, maar de stap naar een langspeelfilm blijkt zeer moeilijk. Een ongelooflijke verkwisting van talent vind ik dat. Met tv-films kunnen we een aantal mensen vooruithelpen, en als zender tegelijk ook investeren in onze eigen toekomst. Daarom willen we van die tien films er minstens vijf toevertrouwen aan jonge wolven.

GUIDO: En één aan jezelf?

Verheyen: (zucht) Ik zou dat wel graag doen, maar ik weet niet of dat zal kunnen qua tijdsindeling. Ik kan in dit stadium niet meer zeggen: jongens, ik ben vijf maanden weg, want ik ga een film maken. Op dat vlak zal ik wat geduld moeten oefenen.

GUIDO: Heb je nog tijd voor de Nacht van de Wansmaak?

Verheyen: We plannen nog een final edition in het voorjaar van 2005. We hebben al een heel aantal dingen gezien die we graag zouden tonen, maar waar het gewoon kwestie is van de rechten te traceren. Weten wat je wil is één ding, maar je moet het materiaal ook nog vinden. Onze selectienormen zijn vrij streng: er moet nog een kopie bestaan op 35 mm, zodat we ze in de bioscoop kunnen vertonen. Op Amerikaanse dvd's vind je tegenwoordig onwaarschijnlijk veel van die toestanden, zelfs dingen die absoluut niet te bekijken zijn, die je gezondheid schaden na vijf minuten. Maar het feit dat het bestaat op dvd, wil nog niet zeggen dat wij toegang hebben tot een bruikbare 35 mm-kopie. In dat speurwerk kruipt heel veel tijd.

Ongelooflijk ongeduldige mens

GUIDO: Jan Verheyen, jij bent wandelende antireclame voor hogere studies.

Verheyen: Zover zou ik nu ook niet willen gaan. Ik heb geen hogere studies gedaan omdat ik een ongelooflijk ongeduldige mens was die al heel vroeg wist wat-ie wou gaan doen en niet de discipline had om zich nog met andere dingen bezig te houden.

GUIDO: Heb je dat later nooit als een gemis ervaren?

Verheyen: Nee, want niemand heeft me ooit naar een diploma gevraagd. Gelukkig, want ik heb er geen. (lacht) In een aantal sectoren kán dat nu eenmaal. Stel dat ik op mijn vijftiende al had geweten dat ik hersenchirurg wou worden, dan had het natuurlijk niet volstaan dat luidkeels rond te bazuinen. In de creatieve richtingen kan dat eventueel wel, maar dat moet iedereen voor zichzelf uitmaken. Mocht ik vandaag diezelfde beslissing nemen, denk ik wel dat het veel moeilijker zou zijn om het traject af te leggen dat ik heb afgelegd. Vandaag is het absoluut onmogelijk om jezelf te lanceren in de filmdistributie, zoals Marc Punt en ik in 1985 hebben gedaan, met respectievelijk 30.000 frank geleend van mijn grootvader en 30.000 frank van Marc zijn zuster. Ik denk niet dat dat nog kan. Vind ik dat spijtig? Tot op zekere hoogte wel, want daardoor zullen een aantal bekwame mensen zich misschien nooit engageren in dit vak. Voor mezelf ben ik wel blij dat het zo is verlopen. Ik had zelfs een aantal jaren voorsprong op de mensen die eerst heel keurig naar de filmschool zijn gegaan!

GUIDO: En die uiteindelijk filmrecensent zijn geworden?

Verheyen: (gemeen lachje)

(HDP)