The Raveonettes

Wie ze op Pukkelpop zag weet dat dit Deense tweetal (géén koppel) serieus rock op z’n pops kan blazen. The Raveonettes hebben net hun debuutalbum Chain gang of love uit, na de indrukwekkende ep Whip it on. Guido ging in de kleedkamers van de Ancienne Belgique praten met de vriendelijke, wijze en mooie Sharin Foo.


GUIDO: Is een Belgisch publiek moeilijk?

Sharin: Het doet me denken aan Noorwegen of Denemarken. Zo'n soort terughoudendheid. Het is wel in die landen dat mensen na het concert komen zeggen dat ze het fantastisch vonden. Het is een andere manier van waarderen, en eigenlijk zijn wij als band zelf zo.

GUIDO: Wil je dan nooit een enthousiast publiek?

Sharin: Daar hebben we dikwijls discussies over. Dan gaan we het podium af en hebben we geen flauw idee wat de mensen ervan vonden. Het publiek is soms zo stil, voyeurs bijna. Misschien zien mensen veel meer rock-'n-roll in ons dan we eigenlijk zijn. Dan verwachten ze een band die daar staat show te geven. Onze muziek is qua geluidservaring nochtans heel intens. De liedjes zijn kort en dus moeten de luisteraars er heel vlug in geraken. Wij zijn geen band die zijn publiek opzweept, zo zijn we gewoon niet.

De echte, boze wereld

GUIDO: Het is vlug gegaan met jullie.

Sharin: Sune (Rose Wagner, de mannelijke helft van het duo - LAD) en ik zijn tweeënhalf jaar geleden beginnen samen te werken. We kenden elkaar via vrienden en de Deense scene. Sune speelde in andere bands, ik studeerde nog. Sune zat de hele tijd met zijn neus in muziekencyclopedieën, hij kent de hele muziekgeschiedenis. Ik groeide op met een pa die rock-'n-rollgitarist was. Toen we de studio ingingen, hadden we nog nooit samen op de planken gestaan, we hebben de hele Raveonettes-sound in de studio gecreëerd. Sune haalt er zowat elke muziekperiode bij: fifties, sixties, punk... we horen zoveel graag. Buddy Holly, Richie Valence, The Cramps, Suicide... Alle noise uit de jaren tachtig.

GUIDO: Hoe vinden de mensen dit album?

Sharin: We hebben al heel veel aandacht gekregen van de media en uitstekende besprekingen van het album. We zijn de lievelingetjes van het moment, denk ik. Maar tegelijk zijn er die ons zien en denken dat we klinken zoals ons rock-imago, terwijl ze geen benul hebben.

GUIDO: Ben je soms bang van de media?

Sharin: Het is ongelooflijk hoe die Engelse magazines bepalen naar wat jonge mensen luisteren. Maar je moet geloven in wat je doet, de muziek die je maakt.

GUIDO: Wat probeer je over te brengen?

Sharin: Een filmisch gevoel, elke song is een verhaaltje, een filmscène. Vluchten van de echte, boze wereld. Er zitten heel wat onschuldige, romantische, mellow stukjes in, en aan de andere kant het donkere en decadente.

GUIDO: Rebellie?

Sharin: (knikt) ...en jeugdige agressiviteit, gekheid. Neem je auto en ga over de baan scheuren met de flikken achter je aan.

Backstage met The Strokes

GUIDO: Je ziet alleen kleedkamers en hotels op tournee?

Sharin: De andere bands die we ontmoeten zijn nu onze familie. Een nacht met The Kills of The Warlocks, al die bands waarvan we houden. Je hebt ook meteen een verstandhouding. Zij weten dat dit het gekke leven is dat we leiden, en dat iedereen raar en fucked-up is en alles vreemd lijkt. Ik mis het normale: een boek lezen, mijn vriendinnen terugzien... Je wordt zo bekrompen in dit wereldje.

GUIDO: Is er dan geen glamour?

Sharin: Zo'n avond als in Londen, of New York. Al die mensen die met je willen praten... We kwamen op de Letterman-show in Los Angeles en daar kwamen we aangereden in zo'n gigantische limousine. Daar stonden pakken handtekeningenjagers te wachten, die wel even ontgoocheld waren toen ze ons zagen. Zij verwachtten dat Sharon Stone ging uitstappen (lacht). The Strokes zijn ons backstage komen opzoeken in New York. Maar ik mis mijn vriendinnen. Ik ben de hele tijd de baan op met zeven dudes, voor veel vrouwelijks is er niet echt plaats. Al zijn het toch zeven verwijfde venten hoor! (lacht)

(LAD)