The look of love
Hij zal het wellicht nooit toegeven, maar we verdenken Michael Winterbottom ervan dat hij halverwege zijn biografische project The look of love begon te denken: waarom ben ik eigenlijk het ordinaire levensverhaal van Paul fucking Raymond aan het vertellen?
Het klonk nochtans goed, want Paul Raymond was een sleazy Britse pornokoning, die van de jaren '60 tot '80 een imperium van Londense nachtclubs en vuile boekskes uitbouwde, wat hem op een bepaald moment de rijkste man van Engeland maakte. Maar Raymond was ook een smakeloze, omhooggevallen nobody, wiens verhaal nu eenmaal niet erg interessant is. Blote wijven? Ja. Mannen en vrouwen in foute pakken en kapsels? Zeker. Goeie muziek? Ook. Maar een boeiend verhaal, met een boodschap of zo? Op geen enkel moment. Steve Coogan geeft een uitstekende vertolking weg, dat wel, maar er zit niet de minste diepgang in. Het enige wat deze film nog net boven de middelmaat uittilt, is het tragische personage van Debbie (breekbaar vertolkt door Imogen Poots), Raymonds talentloze dochter die graag zangeres was geworden, maar weggleed in een uitzichtloze poel van drugs en tristesse, tot ze op 36-jarige leeftijd stierf aan een overdosis. Voor de rest kan je evengoed in drie minuten de Wikipedia-pagina over Paul Raymond doornemen, want de film heeft nauwelijks iets boeienders te vertellen dan wat daar te lezen valt.
(HDP)