Het Kempense duo uit 'Bye Bye Mama' - Wereldreizigers Daan en Yves

Daan Van Baelen (26) en Yves De Bruyne (27) ontmoetten elkaar als snotneuzen bij scoutsgroep De Bosvogels in Grobbendonk. Ze bleven vrienden voor het leven. Samen besloten ze - nu er nog geen vrouw, kind en huisje-tuintje-boompje in hun leven is - de reis van hun leven te maken door Nieuw-Zeeland, Australië, Indonesië, Myanmar, Cambodja, Vietnam, Laos en Thailand. En ze namen een camera mee. Tot hun eigen stomme verbazing kwam daar een achtdelig reisprogramma van, elke woensdagavond op Eén. GUIDO trok naar de Stille Kempen, op zoek naar het verhaal achter Bye Bye Mama.

GUIDO: Hoelang kennen jullie elkaar precies?

Daan: We hebben samen in de scouts gezeten, vanaf ons zes jaar. Dus een jaar of twintig.

GUIDO: Zijn jullie autodidact met de camera?

Daan: Nee, ik heb ervoor gestudeerd. Ik heb Narafi gedaan, een filmopleiding met meer technische accenten. Daarna heb ik er nog Sint-Lukas bij gedaan, wat eerder neerkwam op een regie-opleiding.

Yves: Ik doe helemaal niets met media. Op school volgde ik kantoor en verkoop, en daarna heb ik nog een specialisatiejaar verkoop en distributie gedaan. Ik heb altijd als vertegenwoordiger gewerkt. De baan op.

GUIDO: Jullie zijn acht maanden op reis vertrokken met een camera, en pas nadien hebben jullie geprobeerd het verhaal te slijten aan de televisie?

Daan: Daar is geen woord van overdreven.

GUIDO: Het zal toch wel met voorbedachten rade geweest zijn. Jullie waren geen homevideo aan het draaien, toch?

Daan: Dat klopt. Het idee was: we gaan die grote reis maken, waarom zouden we het niet filmen? Of we het achteraf verkocht kregen, dat zouden we dan wel weer zien. We waren realistisch genoeg om te beseffen dat een tv-zender op voorhand nooit geld zou investeren in twee onbekende kerels die op reis vertrekken. We konden ook geen garantie geven dat het goed zou worden. Dus zijn we vertrokken met het idee: als het niet lukt om onze beelden verkocht te krijgen, dan hebben we toch een leuke vakantie gehad.

Carte blanche

GUIDO: Jullie zijn met een afgewerkt product op de productiehuizen afgestapt?

Daan: De eerste aflevering heb ik zelf gemonteerd, in mijn vrije tijd, na onze thuiskomst. Toen hebben we een soort première-avond georganiseerd voor vrienden en familie. Ook om te zien hoe de mensen reageerden. Een maat van ons, die schrijft voor de editie Kempen van de Gazet van Antwerpen, was ook aanwezig. Die heeft toen een stukje in de krant geplaatst, en dat is terechtgekomen bij het productiehuis De TV-Makers. Daar zijn we eens gaan praten.

GUIDO: Dus eigenlijk hebben jullie niet moeten leuren?

Daan: Nee. Ze bekeken de eerste aflevering en besloten: ja, dit marcheert. Ze hebben nog eens vluchtig naar de andere beelden gekeken en zagen dat er iets mee te doen was. Maar het blijft volledig ons geesteskind. De eerste aflevering zoals ze op tv is gekomen, daar is zeer weinig aan gewijzigd.

Yves: We hebben echt carte blanche gekregen.

Daan: We mochten doen wat we willen. Dat is geweldig.

GUIDO: Onderweg moesten jullie opdrachten uitvoeren. Waarom? Waren jullie bang dat de reis op zich niet boeiend genoeg zou zijn?

Daan: Dat was om een rode draad in ons verhaal te kunnen steken.

Yves: De opdrachten fungeren als ervaringen, maar dan in een ander land. Je krijgt dankzij de opdrachten het land op een andere manier te zien.

Daan: Dan maak je dingen mee die je anders niet zou meemaken. Het gaf een extra dimensie aan onze reis.

GUIDO: Maar wordt het dan niet een beetje 'gemaakt'?

Daan: Dat denk ik niet. De opdrachten zijn bedacht door vrienden van ons, en er hing ook niets aan vast.

GUIDO: Met hoeveel uur film zijn jullie teruggekomen?

Yves: Vijftig uur?

Daan: Meer. Zeventig uur ongeveer.

Yves: En daar blijven dan acht afleveringen van vijfentwintig minuten van over.

GUIDO: Doet het pijn, om zoveel te moeten knippen?

Daan: Boah. Die zeventig uur waren ook niet altijd even interessant. (lacht)

GUIDO: Gaf het geen extra stress tijdens de reis? Altijd met die camera zeulen?

Yves: Dat viel best mee.

Daan: Je mag niet vergeten dat we acht maanden zijn weggeweest. Dan is zeventig uur film eigenlijk niet zoveel hé. Nog geen tien uur film per land. Dat wil zeggen dat we ook heel veel dingen niet gefilmd hebben.

GUIDO: Waarbij je waarschijnlijk vaak dacht: shit, hadden we dit maar gefilmd!

Daan: Absoluut.

Yves: Ik kan me niet meteen een concreet voorbeeld voor de geest halen, maar dat is zeker gebeurd.

GUIDO: Yves, jij hebt ook gefilmd.

Yves: Daan heeft me de basis geleerd. Ik heb mijn best gedaan, maar camerawerk is niet mijn sterkste punt gebleken. (lacht) Nu ja, dat is juist het leuke: wij zijn twee totaal verschillende karakters.

Daan: Klopt.

Yves: En dat marcheert.

Lord of the Rings in het echt

GUIDO: Wie heeft de reis betaald? De mama's?

Daan: Neenee!

Yves: Onze spaarrekening.

Daan: We hebben lang en hard gewerkt om die reis te kunnen maken. En in Nieuw-Zeeland hebben we ook nog wat geld verdiend.

Yves: Al was dat niet geweldig veel.

GUIDO: Hoeveel geld heb je nodig om een gelijkaardige reis te kunnen maken?

Yves: Als je ons traject volledig wil volgen, dan moet je toch rekenen op zo'n achtduizend euro. Dan heb je de vluchten en alles erbij.

Daan: Dat mag op het eerste gezicht veel geld lijken, maar wat je ervoor in de plaats krijgt, is onbetaalbaar.

Yves: Als je Australië en Nieuw-Zeeland schrapt en enkel in Zuidoost-Azië gaat rondtrekken, mag je dat bedrag halveren.

GUIDO: Jullie proberen ter plaatse 'onbetreden paden' te betreden. Bestaan die eigenlijk nog?

Daan: Wel, daar hebben de opdrachten ons geholpen. Ik zal een voorbeeld geven. Een van de opdrachten luidde: maak een videoclip met een Aziatische metalband. Dat is toch een redelijk onbetreden pad, nietwaar? Een gewone toerist in een Aziatisch land zal er niet meteen aan denken om contact te zoeken met een lokale metalband. Wij hebben dat wel gedaan. De videoclip op zich was redelijk goed gelukt, maar het contact met die mensen was nog veel belangrijker.

GUIDO: Vind je het niet vervelend dat Tom Waes ook juist nu aan het rondhossen is op onbetreden paden?

Yves: Nee.

Daan: Het is een compleet ander programma.

Yves: Ja, dat is. De landen overlappen niet, en Bye Bye Mama gaat niet alleen over de reisbestemming, maar ook over de vriendschap tussen Daan en ik.

Daan: Wij hebben het klassieke backpackersparcours gevolgd. Daarmee willen we jonge mensen inspireren om dit zelf ook te doen. Zo'n reis verrijkt je leven. Ik denk niet dat dat de bedoeling is van het programma van Waes.

GUIDO: Naar welk van de bezochte landen zou je nog eens terug willen, maar dan zonder camera?

Daan: Als jij het betaalt: Nieuw-Zeeland.

Yves: Prachtig land.

Daan: Maar het duurst om naartoe te vliegen.

Yves: Daar zou ik ook nog wel eens heen willen. De natuur is daar zo knap, zo afwisselend.

Daan: The Lord of the Rings, maar dan in het echt.

Yves: En supervriendelijke mensen.

GUIDO: Was er een land bij dat je nu eigenlijk wel hebt gezien?

Yves: Ik ben ondertussen al een keer of zes, zeven in Thailand geweest, dus dat begin ik zo stilaan wel te kennen.

Daan: Sowieso heb ik de neiging om altijd nieuwe dingen op te zoeken, in plaats van terug te keren naar plaatsen waar ik al ben geweest. De wereld is groot genoeg.

GUIDO: Jullie hebben dankzij Bye Bye Mama een schitterend visitekaartje in handen om gelanceerd te worden als tv-makers. En nu?

Daan: Op dit moment zijn er nog helemaal geen plannen.

Yves: Ik heb totaal geen achtergrond in de media, dus ik heb geen flauw idee wat hier allemaal van zal komen. Misschien werk ik binnen een paar maanden opnieuw als vertegenwoordiger. We zien wel.

Daan: Ik zou graag een plaats vinden in de audiovisuele wereld, wat ook logisch is met mijn diploma's, maar dat hoeft niet per se als tv-gezicht te zijn. Ik ben even gelukkig achter de schermen als met mijn smoel voor de camera.

(HDP)