Studenten over hun stage bij een radioredactie, in de gevangenis en in Oeganda
Student? Ine Van den Wijngaert (24, Duffel)
Studie? Radiojournalistiek + BanaBa Audiovisuele Communicatie
Stage? Redactie van Q-Music en JOE fm
“Oorspronkelijk begon ik aan mijn opleiding journalistiek omdat ik graag schrijf, maar gaandeweg leerde ik dat radio en televisie me ook enorm interesseerden.” Om een stage binnen te rijven bij de Vlaamse Media Maatschappij – nu Medialaan – moest Ine op gesprek bij Maite Goossens. “Ik moest motiveren waarom ik bij Q en JOE een plek zocht, wat ik verwachtte van de stage, wat ik leuk vond aan radio maken enzovoort. Ik ben heel blij dat ze me aanvaardden.” Gedurende acht weken draaide Ine mee op de radioredactie. “Ik werd heel snel aan het werk gezet. Op mijn eerste voormiddag was er bijvoorbeeld al een redactievergadering voor het programma van Wim Oosterlinck en Anke Buckinx, waarvoor ik meteen de kranten en tijdschriften moest induiken op zoek naar bruikbaar materiaal. Tijdens de stage schreef ik ook showbizzberichtjes, deed ik voorinterviews, stelde ik quizjes op, zocht ik leuke weetjes voor presentator Herbert Bruynseels, enzovoort. Het leukste van de hele periode? De actie waarbij we op zoek gingen naar een nieuw kapsel voor Wim Oosterlinck. Luisteraars konden op een dag langskomen om zich een nieuw kapsel te laten aanmeten. Die gezellige drukte was de max. Voelen dat je meer verantwoordelijkheid krijgt, is ook super. Tegen het einde van mijn stage moest ik niet enkel luisteraars opbellen, er kroop al eens een bekende kop tussen. Zoeken tot je het juiste nummer of de juiste persoon te pakken krijgt terwijl de uitzending al bezig is, geeft wel een kick.”
Student? Thomas Wynants (23, Poperinge)
Studie? Industrieel Productontwerp
Stage? Mountains of the Moon University, in Fort Portal, Oeganda
“Ik ben al mijn hele leven gefascineerd door hoe dingen in elkaar zitten. Vroeger maakte ik zelfs speelgoed kapot om het zo volledig te kunnen ontleden.” Thomas zijn studiekeuze was dus snel gemaakt. “Toen een leerkracht binnen
Howest een oproep verspreidde om een student te vinden die in het kader van een stage in Oeganda een radiostudio wou bouwen, ben ik daar onmiddellijk opgesprongen, als enige kandidaat. De eerste weken heb ik onder leiding van mijn stagebegeleider in België het ontwerp van de container en de radiostudio gemaakt, en daarna mocht ik het vliegtuig op. Kampala is redelijk westers, maar Fort Portal – vier uur verder – is heel Afrikaans. Dat was toch even aanpassen…” Samen met twee andere studenten ging Thomas op zoek naar lokale metaalbewerkers en timmermannen. “Ik heb het hele verhaal letterlijk met handen en voeten moeten uitleggen,” lacht Thomas. Vooral de reis naar een lagere school, waar ze boeken cadeau gaven, zal lang bijblijven. “Hartverwarmend om te zien hoe euforisch ze werden.” Of hij het nog eens zou doen? “Nee. Op persoonlijk vlak heb ik wel heel wat bijgeleerd, maar ik heb me toch nu en dan geërgerd aan de levensstijl en de traagheid van het systeem. Misschien ben ik net iets te westers ingesteld?”
Student? Valérie Opsomer (22, Staden)
Studie? Sport en Bewegen
Stage? De gevangenis van Brugge
“Ik ging bewust op zoek naar een gewaagde en niet-alledaagse stageplaats, maar zeer vlot liep de eerste kennismaking met de gevangenis niet. Justitie speelde me parten en ik had geen notie van de gevangenisstructuren. Uiteindelijk kon ik na een lange en intensieve inloopstage toch aan mijn ‘echte’ stage beginnen.” Op haar eerste dag in het Penitentiair Complex van Brugge (PCB), want zo heet de gevangenis officieel, ging Valérie kennismaken met de gedetineerden en geïnterneerden
– dat zijn de ontoerekeningsvatbaar verklaarde gevangenen – die ze gedurende de komende weken zou opvolgen. “Op zich is sport geven aan gedetineerden niet zo'n moeilijke opgave, maar het feit dat er geregeld mensen bijkwamen of weggingen, maakte het toch niet evident. En hoe ga je om met psychiatrische patiënten, wat kunnen ze, wat kunnen ze niet? Daarnaast zijn er ook veel regels waaraan we ons moeten houden om de veiligheid te garanderen.” Valérie noemt de momenten waarop ze zich geapprecieerd voelde de leukste. “Als ik zag dat de geïnterneerden en gedetineerden ernaar uitkeken om zich opnieuw te kunnen uitleven, en als ik hoorde dat ze ontgoocheld waren als een les niet kon doorgaan... Ik besef dat ik een belangrijke rol heb gespeeld in hun alledaagse leven als gevangene.”