ROBBY VAN DEN EEDE, coördinator 'Wel Jong Niet Hetero'

“Wat onze vrijwilligers allemaal verwezenlijken, is vaak ongezien.” Deze enthousiaste woorden komen van Robby Van den Eede, coördinator van Wel Jong Niet Hetero.
 “Jongeren zijn nog steeds erg op zoek naar zichzelf en worstelen gemiddeld vijf jaar met vragen vooraleer ze hun coming out doen. Holebi-thema’s bespreekbaar maken en houden blijft nodig.“

Na zijn middelbaar had Robby Van den Eede zijn doel voor ogen: spoedverpleegkundige worden. Hij was al enkele jaren vrijwilliger bij het Rode Kruis in Aalst; groen achter zijn oren was hij dus niet meer. “Door mijn werk bij het Rode Kruis wist ik dat ik graag mensen help of verzorg. Het was ook wel best een spannende job. Ik ben dan Sociale Verpleegkunde gaan studeren in Aalst, later nog een jaar in Sint-Niklaas. Maar in mijn tweede jaar ontdekte ik dat de sociale aanpak me toch meer lag dan het puur verpleegkundige werk, zo ben ik in de socioculturele wereld beland.”

GUIDO: Kon je meteen aan de slag?

Robby: Als verpleger kan je zowat overal aan de slag in Vlaanderen en Brussel. Veel moeite hoef je niet te doen om werk te vinden, omdat er gewoon een structureel tekort is aan verpleegkundigen. En voor heterojongens moet het een droomjob zijn tussen al die verpleegsters (lacht). Maar nog voor ik afstudeerde, had ik al een vacature op het oog: jeugdwerker bij de stad Aalst. De job lag helemaal niet in de lijn van mijn studies, maar het was absoluut een mooie kans. Ik hield me er ook al enkele jaren bezig met jeugdwerk en met de jeugdraad. Het was dus geen onlogische stap voor mij.

Regelmatig fuiven

 

GUIDO: En even later stond er plots een bink van Wel Jong Niet Hetero voor de deur?

Robby:   Ik was bijna drie jaar aan het werk als jeugdwerker in Aalst toen ik een geweldige vacature zag bij Wel Jong Niet Hetero (WJNH). Ze zochten een nieuwe coördinator. Omdat ik de organisatie wel wat kende en wist waarmee mijn voorganger Kristof zich bezig hield, was ik meteen verkocht. WJNH is een grote landelijke vereniging, en na enkele jaren in het lokale jeugdwerk was dit zeker een uitdaging.

GUIDO: Wat doet een coördinator?

Robby: Als coördinator hou ik me bezig met de algemene coördinatie van de landelijke werking. Ik werk samen met en ter ondersteuning van de raad van bestuur en het coördinatieteam en volg verschillende vrijwilligersteams op. Op beleidsmatig, administratief en lobbygebied houd ik contact met de overheid, dat kan het schrijven van een beleidsnota of een subsidiedossier zijn. En dan zijn er nog de vergaderingen: binnen de organisatie en het jeugdwerk, rond gelijke kansen of binnen de holebi-beweging. Een drukke en veelomvattende job dus.

GUIDO: Dat klinkt allemaal serieus. Mis je soms het rechtstreekse contact met de jongeren niet?

Robby: Voeling houden met de doelgroep is inderdaad belangrijk, zoniet zijn beleid en coördinatie niet mogelijk. Ik hou er dan ook sterk aan om regelmatig naar fuiven te gaan, activiteiten bij te wonen en jongeren uit de holebi-jongerengroepen te ontmoeten.

Rock Werchter en televisie

GUIDO: Wat vind je het meest formidabele aan je job?

Robby:   WJNH heeft zich al enkele jaren in het jeugdwerk gesetteld, maar werkt ook actief rond gelijke kansen, wat een specifieke aanpak vergt. Wat vrijwilligers binnen onze organisatie allemaal verwezenlijken, is vaak ongezien. Onze vrijwilligers gaan een engagement aan omdat ze ervan overtuigd zijn dat andere holebi-jongeren er baat bij hebben. Met zulke gemotiveerde mensen samenwerken is gewoon fijn. Bovendien is WJNH een erg creatieve vereniging. Zo komen we met verfrissende ideeën die dan ook nog uitgevoerd worden. Een festivalstand op Rock Werchter of Pukkelpop waar jongeren hun haar kunnen ‘gellen’, of een tv-programma over holebi-jongeren: we deden het gewoon in 2005. De vrijwilligers zorgen ook voor onze twee holebi-kampen, de boekhouding, de informatiebrieven, ze reageren op e-mails, beantwoorden persvragen en noem maar op.

GUIDO: Zucht je soms ook wel eens?

Robby: Toch wel. WJNH is de laatste jaren blijven groeien. De landelijke werking is erg uitgebreid en professioneler geworden en het aantal aangesloten groepen is op korte tijd bijna verdubbeld. Dat is geweldig, maar we kunnen niet toveren. We hebben slechts twee personeelsleden en ons takenpakket is nu al erg uitgebreid. Het is gewoon spijtig dat we niet op alle initiatieven kunnen ingaan. ‘Neen’ zeggen, gewoon omdat je weet dat je er geen tijd voor hebt, is niet fijn.

GUIDO: Wat moet iemand als jij zoal in huis hebben?

Robby: Het is handig om veelzijdig te zijn. Je moet een dossier of een beleidsplan kunnen schrijven voor een minister, maar evengoed een mailtje naar een 15-jarige sturen of een artikel voor een jeugdwerkpublicatie schrijven. Je moet je in een dossier kunnen vastbijten en heel veel informatie verzamelen, onthouden en doorvertellen. Er komt veel communicatie bij kijken: hoe vlotter je communiceert, hoe beter mensen je begrijpen en hoe sneller dingen in orde komen. Als coördinator moet je uiteraard kunnen coördineren, en dat betekent constant op de hoogte zijn van alles wat gebeurt binnen de organisatie. Je moet mensen regelmatig kunnen motiveren of feliciteren, maar ook conflicten oplossen en ze vooral proberen te vermijden.

Homoverpakking in carnavalswinkel

 

GUIDO: Ben je bezig met carrièreplanning?

Robby: Niet specifiek. Ik ben blij dat ik enkele jaren in het lokale jeugdwerk kon werken en nu met WJNH meer op landelijk niveau werk. Om een organisatie creatief en jong te houden, vind ik het belangrijk dat werknemers jong blijven en niet jarenlang blijven plakken. Ik wil alleszins slijtage vermijden. Ik merk binnen enkele jaren wel welke mogelijkheden op me afkomen.

GUIDO: Hebben jongeren het vandaag nog moeilijk met hun geaardheid?

Robby: Zelfmoord komt bij holebi-jongeren spijtig genoeg nog steeds vaker voor dan bij hetero-jongeren. Een organisatie als WJNH is dus zeker nog nodig. Hoe hoger de zichtbaarheid van holebi’s en holebi-organisaties, hoe sterker de bespreekbaarheid.

GUIDO: Hoe verliep je eigen coming out?

Robby: Ik worstelde zelf ook zes jaar met mijn coming out. Uiteindelijk vertelde ik het aan enkele vrienden, en zij reageerden positief. Andere vrienden geloofden me niet, omdat ik er ‘niet zoals een homo uitzag’. Alsof je een homoverpakking kan kopen in een carnavalswinkel. Een goed jaar later vertelde ik het ook thuis. Toen mijn moeder goed reageerde, viel er een onwaarschijnlijk grote last van mijn schouders. Ik maakte kennis met een holebi-jongerengroep uit de buurt en leerde op die manier heel wat vrienden kennen.

Meer info: www.weljongniethetero.be.

(RE)