Student SEPPE THYS wil deel uitmaken van het 4x400-team

Thomas Van Der Plaetsen, Nafi Thiam... België heeft duidelijk een nieuw blik topatleten geopend, waarvan nu ook een paar jonge wolven staan te drummen om het 4x400-team van de gebroeders Borlée te vervoegen. Gentenaar Seppe Thys is één van de atleten die staan te popelen aan de zijlijn om dit seizoen door te breken op het hoogste niveau. GUIDO zocht hem op en wisselde in plaats van een estafettestok vier vragen uit met de 21-jarige beloftevolle atleet.

“Als ik geen pita eet, sta ik te scherp en word ik ziek.”

GUIDO: Denk jij dat je Jacques Borlée, vader van en coach van het nationale 4x400-team, dit seizoen kan overtuigen?

Seppe: Ik hoop van wel, al woedt er een hevige concurrentiestrijd tussen mezelf en de andere jonge atleten, zoals Dylan Borlée en Stef Vanhaeren. Vorig jaar heb ik een grote sprong voorwaarts gemaakt door mijn persoonlijk record te verbeteren in Dublin, waar ik enkele toppers heb geklopt. Die tijd had veel lager kunnen zijn, want er waaide toen een felle wind in het nadeel, maar Jacques Borlée was wel behoorlijk onder de indruk van mijn overwinning en feliciteerde me na afloop. Ook mijn prestatie met het 4x400-team op het EK voor beloften, waar we zilver veroverden, kon hem bekoren. Toch is het belangrijk dat ik gewoon mijn eigen ding blijf doen en van dag tot dag leef. De resultaten en de selecties zullen dan vanzelf volgen.

GUIDO: Hoeveel uren in de week slijt je op de atletiekpiste?

Seppe: Ik train zo’n negen keer in de week, waarvan een sessie telkens twee uur duurt. Natuurlijk sta ik niet voortdurend op die looppiste, maar worden er verschillende trainingsonderdelen ingelast, waaronder een stabiliteits-, snelheids-, kracht- en natuurlijk ook een looptraining. Bovendien moet alles ook mentaal picobello in orde zitten, want als je faalt in een kampioenschap waar je heel het jaar keihard voor hebt gewerkt, krijg je een opdoffer van formaat te verwerken. Daarom heb ik dan ook het managementbureau One4seven onder de arm genomen, want een goede coach en een entourage die alles voor je doet, spelen een grote rol in het mentale oplapwerk. Alle beslommeringen, zoals het zoeken naar een kinesist, het inschrijven voor wedstrijden en sponsors zoeken, laat ik nu aan One4seven over, zodat ik me volledig kan focussen op mijn kampioenschappen.

GUIDO: Je studeert Lichamelijke Opvoeding. Een van de meest geschikte opleidingen om te combineren met je sport?

Seppe: Makkelijk is het in ieder geval niet, want een lerarenopleiding brengt wel degelijk heel wat werk met zich mee. Ik vertrek ’s morgens naar de training die om acht uur begint, daarna ga ik naar de les en soms is er nog een trainingssessie gepland in de vroege avond. Na een hele dag niet op mijn gat te hebben gezeten, kom ik dan om acht uur thuis en moet ik nog wat lessen voorbereiden voor mijn stage. Van uitgaan is er dus bijna geen sprake, al durf ik wel eens goed doorzakken als het atletiekseizoen gedaan is. Dat ik volledig voor mijn sportcarrière ga, blijkt ook uit mijn eetpatroon. Zo moet ik vier keer meer cornflakes eten dan een gewoon persoon, omdat ik nu eenmaal veel calorieën verbrand. Een vettige pita mag ook wel eens, want als ik te weinig eet, sta ik zo scherp dat ik ziek kan worden. Natuurlijk mag ik me ook niet iedere week bezondigen aan fastfood.

GUIDO: Is atletiek iets dat in de familie zit?

Seppe: In de kleuterschool bleek ik al over snelle benen te beschikken en heeft een leerkracht mij aangeraden om eens te polsen bij de atletiekclub in Zomergem. Ik was eigenlijk nog veel te jong om mee te doen, maar toch schreven mijn ouders me in om enkele trainingen te volgen. Nu ja, trainingen... veel meer dan spelletjes spelen en enkele rondjes rond het voetbalveld lopen – er was geen ovale atletiekpiste – deden we niet. Maar toen ik 7 jaar was, liep ik mijn eerste wedstrijd en begon de atletiekmicrobe ook bij mijn zus te kriebelen. Zij was een grote beloftevolle atlete en klopte zelfs een paar keer Eline Berings bij de jeugd, maar ze moest haar carrière vroegtijdig beëindigen door een blessure. Mijn moeder sloot zich later bij de atletiekclub aan dan ik, maar bleek ook heel wat poeder in haar benen te hebben. Ondertussen heeft zij als master (atleten ouder dan 35 jaar – GDL) zilver gewonnen op het EK en is ze al meerdere keren Belgisch kampioene geweest op de sprintafstanden. Ik heb het dus van geen vreemden. 

(GDL)