De Poolreizigers

Op zondagavond op Kanaaltwee reizen de neefjes Mathias en Dieter Coppens van de Zuidpool naar de Noordpool. Een plezierreisje? Niet bepaald:
de Coppensen moesten de klus in 100 dagen zien te klaren met een reisbudget van elk welgeteld 100 dollar op zak. De tijd dat in Vilvoorde royale onkostennota's werden ingediend, lijkt ver achter ons te liggen.

Gelukkig hadden Mathias en Dieter ook een camera op hun schouder, waarmee ze een meeslepende roadmovie draaiden in twaalf afleveringen. En ze leven nog, want toen we een taperecorder onder hun verkouden neuzen duwden, kwamen er zowaar samenhangende antwoorden uit.

GUIDO: Wat doe je met 100 dollar op de Zuidpool? Kun je daar bijvoorbeeld een teljoor soep kopen?

Mathias: Nee, dat kun je daar niet kopen. (lacht) Maar op de Zuidpool was dat geld niet belangrijk. Daarna wel.

GUIDO: Dat zal wel, maar je kunt toch niet van de Zuidpool naar Patagonië zwemmen?

Mathias: Nee, maar daar was een Russisch vliegtuig...

Dieter: ... het vliegtuig waarmee we gekomen waren...

Mathias: ... en daar mochten we ook mee terugvliegen. De vliegtuigen die naar ginds vliegen laten niemand achter op de Zuidpool hé, dat zou nogal dwaas zijn. Je kunt eigenlijk geen ticket enkele reis kopen.

Dieter: Zwemmen zou iets te lang geduurd hebben. We hadden een deadline. (lacht)

Die keer toen Mathias bijna dood was

GUIDO: Jullie zijn neven en kennen mekaar goed, maar toch: 100 dagen op mekaars lip zitten in barre omstandigheden, dat moet niet gemakkelijk zijn.

Dieter: We leefden inderdaad heel die tijd vlak naast elkaar. We weken eigenlijk geen twee meter van mekaars zijde. Als de ene naar de wc ging, duurde het al lang voordat je 'm terugzag, bij wijze van spreken. We hielden elkaar goed in het oog. We hebben natuurlijk wel eens ambras gehad, maar dat ging meestal over banaliteiten.

Mathias: Er zijn wel een paar dagen geweest dat we weinig met elkaar spraken, maar dat was op een boot. Toen hadden we de kans om eens wat afstand te nemen.

Dieter: Dat kwam eigenlijk vooral doordat Mathias toen zowat lag te sterven. (lacht) We zaten midden in de jungle op een boot op de Amazone, en hij lag constant over te geven. Toen meldde een mens die ook op die boot zat doodleuk het volgende: "Zeg, als je vriend sterft, zullen we 'm onder de boot moeten hangen om vers te blijven tot in het volgende dorp!" Dat was vijf dagen ver. (lacht)

Mathias: (lacht) Toen was ik er beroerd aan toe. Maar goed, de meeste strubbelingen gingen over het tv-programma zelf. Wat je op het scherm ziet, lijkt wel een reis die wij beleven, maar in werkelijkheid waren we constant bezig met het tv-programma. Hoe kunnen we dat juist regisseren? Hoe maken we dat het publiek ook begrijpt waar we allemaal mee bezig zijn? Als we onderweg iemand tegenkomen die zegt: "Ik neem jullie mee", dan moeten we dat ook op film hebben, anders snap je als kijker niet hoe we verder zijn geraakt. En het gebeurde wel eens dat een van ons twee er niet met zijn gedachten bij was, en dan konden we dat verhaal niet vertellen. Toen waren er wel efkes wrijvingen.

Dieter: "Hoe, ge hebt dat niet gefilmd?!"

Mathias: Terwijl dat dan juist zo'n fantastisch moment was...

Die keer toen Dieter bijna dood was

GUIDO: Hebben jullie grote verschillen ervaren qua behulpzaamheid en gastvrijheid in de verschillende landen waar jullie zijn doorgetrokken?

Dieter: Och, je hebt overal gastvrije mensen.

Mathias: Mja, maar Argentinië, dat viel toch serieus tegen. We kwamen uit Chili, en daar waren de mensen zeer open. Al heel snel kwamen we in Argentinië terecht, want in 't zuiden van Chili zijn geen wegen, en dat was toch een serieus verschil in mentaliteit. Nu ja, Argentië kwam net uit een ernstige economische crisis...

Dieter: En dan stonden daar plots twee vreemde snuiters met een camera en zonder geld, voor een tv-programma... Die mensen hun kop stond er niet echt naar.

GUIDO: Was er een land bij waarvan je zegt: daar kom ik nooit meer?

Mathias: Op het moment zelf wel ja...

Dieter: Toen wel, maar inmiddels kunnen we dat wat relativeren. Het ergste land vond ik Bolivië. Als je daar arriveert in een dorp, kunnen ze je bekijken alsof je juist van Mars bent geland.

Mathias: Toen wij daar aankwamen, was er juist een boerenopstand aan de gang. Boeren moesten hun cocaplantages vernietigen van de regering, en ze kwamen daartegen in opstand. Diezelfde dag dat wij op een bepaalde weg passeerden, waren er twaalf mensen neergeknald. Lift daar maar eens doorheen!

GUIDO: En het andere uiterste: welk land zou je wel eens in meer comfortabele omstandigheden willen bezoeken?

Dieter: Ik vond Chili wel een heel aangenaam land. Een heel lange strook met de zee aan één kant, het Andesgebergte aan de andere kant. Heel afwisselend qua landschap, en ook eigenlijk het meest gemakkelijke om door te reizen. Zo'n beetje het Spanje van zoveel jaar terug.

Mathias: Brazilië was ook de max.

Dieter: De mensen lachen daar constant. Alleen jammer dat ze Portugees spreken. (lacht)

Verkracht door de burgemeester

GUIDO: Zou dezelfde reis mogelijk zijn zonder camera? Die doet toch wel wat deuren opengaan, vermoed ik.

Dieter: Dat klopt absoluut.

Mathias: Vooral in Amerika. We hebben daar even op een pornoset "gewerkt" (lacht), en dat kwam alleen maar omdat wij identiek dezelfde camera bij ons hadden als die kerel. Een camera doet mensen vragen stellen, legt contacten...

Dieter: Maar dat geldt alleen voor Noord-Amerika. Ik denk dat je in Zuid-Amerika makkelijker zou kunnen reizen zonder camera. In de VS richt je een camera op iemand, en die begint onmiddellijk zijn levensverhaal te vertellen.

Mathias: "Hallo, wij zijn van de Europese tv." Meteen zo'n vrouw: "Ik ben vorige week verkracht geweest door de burgemeester!" Als opener kan dat tellen hé? Da's het ongelooflijke aan Amerika.

GUIDO: Stel dat twee studenten jullie reis willen overdoen, met hetzelfde schamele budget. Is het mogelijk? Kan het?

Mathias: Dat denk ik wel, ja.

Dieter: Dat moet lukken. Zeker doen. Wat wij gedaan hebben, ligt binnen de mogelijkheid van elke gezonde twintiger.

(HDP)