Locke
Hoe uitgepuurd kan een film zijn?
Locke, een Britse prent van Steven Knight (scenarist van
Dirty Pretty Things en
Eastern Promises) wordt verteld vanuit één enkel standpunt.
Ivan Locke (rol voor Tom Hardy, ook te zien naast Matthias Schoenaerts in Michaël R. Roskams
The Drop) rijdt in zijn auto over een avondlijke autosnelweg richting Londen. In
real time volg je de conversaties op zijn
handsfree autotelefoon. Je komt te weten dat hij op weg is naar een bevalling, terwijl hij eigenlijk wordt verwacht als voorman op een grote bouwwerf. Er is geen criminele plot, geen geweld, geen moorddadige dreiging. En toch is
Locke een überspannende film waarbij je constant op je onderlip zit te bijten. Visueel krijg je weinig anders te zien dan Hardy’s gezicht, het oplichtende telefoonscherm en hypnotisch voorbijglijdende snelweglichten. Stemmen. Conversaties. Nijdig geblaf naar een onzichtbare vader op de achterbank. Geleidelijk krijgt Ivan Locke vorm als een vastberaden man die doet wat hij moet doen in de negentig mobiele minuten die hij daarvoor ter beschikking heeft.
Locke is een wonderlijke en inspirerende film over een man op een cruciaal kruispunt in zijn leven. Een vormexperiment ook, maar wel heel geslaagd. Noem het
Gravity, maar dan in een auto.
Duel zonder agressieve vrachtwagen. Of
Die Hard achter het stuur, met een telefoon als enige wapen. Neem plaats, want dit is een rit die je niet snel zal vergeten.
(HDP)