Eefje De Visser: "Nederlands klinkt helaas vaak zo klef."

In december ging Eefje De Visser solo het podium op in Gent. Met synths, drumcomputers, loops, anders en spannend, tussen het schrijven voor een nieuwe plaat door.
 
GUIDO: Kan je je nog je eerste kennismaking met België en Gent herinneren?
Eefje: Op Dok, zeven jaar geleden. Ik kende België van de Ardennen, dat was het zowat. (lacht) Er was wel een lichte cultuurschok. Het is interessant om uit je eigen cultuur te stappen, dat luidruchtige dat wij dan zogezegd hebben, dat zie ik nu ook wel. Voordien dacht ik dan eerder: wat is iedereen hier stil.
GUIDO: Ik heb de indruk dat er weinig muziek is in Nederland.
Eefje: Helemaal niet! Er zijn twee scenes, die mijlenver uit elkaar liggen: heel commercieel en heel alternatief. Wij kennen Balthazar en Oscar & The Wolf, dat is dan heel alternatief. Selah Sue ook, Trixie Whitley. Maar ik weet dat Belgen vinden dat Nederlanders veel meer binnen de lijntjes kleuren. Alles is hier eclectischer, vaag en ongrijpbaar. Nederland is steeds goed, degelijk uitgevoerd.
GUIDO: Nederlanders weten waar ze starten en uitkomen?
Eefje: Niet per se dat ze zich daar ook bewust van zijn. En het is geen dogma. Maar zelf ben ik daar niet mee bezig. Eigenlijk doe je maar wat, je wordt door van alles beïnvloed. Ik heb geen duidelijk plan vooraf. Ik hou van die vrijheid. Ik zoek iets genreloos.
GUIDO: De term poëzie vind je niet zo fijn?
Eefje: Poëzie is in Engelstalige pop zo perfect geïntegreerd dat we er niet bij stilstaan, maar ik denk dat er in Nederlandstalige muziek nog een hele weg te gaan is op dat vlak. Engelstalige popmuziek vind ik heel mooi, dat gevoel in die muziek wil ik overzetten naar hoe ik omga met tekst.
GUIDO: Soms denk ik dat we minder mogelijkheden hebben om te zeggen wat we willen zeggen.
Eefje: Ik voel me in het Engels meestal beperkt, terwijl mijn Engels prima is. Het valt me ook op dat Belgische tekstschrijvers beter zijn dan Nederlanders. Belgen gaan eleganter met taal om.
GUIDO: Je moet jezelf toch niet te kort doen over hoe jij schrijft?
Eefje: Ik ben muzikant. Melodieën en tekst zijn later gekomen. Ik heb moeten zoeken naar wat werkt, waarbij het Nederlands me niet stoorde.
GUIDO: Wie zijn jouw klankborden?
Eefje: Mijn lief, mijn zusje ook. Zij is geen muzikante en luistert onbevangen.
GUIDO: Hoe luister je zelf?
Eefje: Sound en melodie eerst, het liedje. Als de teksten me dan boeien, ben ik maanden zoet en geobsedeerd. (lacht. Ik heb ook wel een periode gehad waarin ik eigenlijk weinig nieuws ontdekte, van mijn 20 tot mijn 25, zoiets? Misschien bleef ik te veel hangen bij PJ Harvey. Fiona Apple ook, dat vind ik nu wel een beetje potsierlijk, maar toen vond ik dat fantastisch. Radiohead ook natuurlijk, Kings of Convenience.
GUIDO: En Nederlandstalige muziek uit België?
Eefje: Bazart.
GUIDO: Wederzijds, want Mathieu is ook een grote fan van jou.
Eefje: Ik vind het fijn dat er meer Nederlandstalige dingen gebeuren, want er is nog veel werk! Eigenlijk is het vreemd om je gevoelens en gedachten in een andere taal te gaan neerschrijven en zingen. Je kan zoveel dingen niet of heel moeilijk zeggen in het Nederlands. Zoveel woorden in het Engels klinken mooi, maar worden in het Nederlands vaak klef en pathetisch. Dat zegt ook weer iets over onze cultuur. Je moet er naar mijn gevoel echt omheen werken, om de hardheid van onze taal.
GUIDO: Wat vind je lelijke woorden?
Eefje: Gewoon, liefde in een tekst gebruiken alleen al! Björk zingt in haar recente track steeds "I care for you, I care for you…" Die zin werkt. Maar in het Nederlands: "Ik geef om jou, ik geef om jou…", dat wordt meteen zo emotioneel en beladen. Het blijft me boeien hoe die verschillen zo groot kunnen zijn.

foto: Lonneke van der Palen


(LAD)