Iemand nood aan Therapy?

Andy Cairns en Michael McKeegan, zanger en bassist van het Ierse Therapy?, zijn zonder twijfel twee van de sympathiekste peren in muziekland. Na tien albums nog even gedreven en vol vuur als een broekje van achttien dat zijn eerste akkoord pingelt.
 De perfecte therapie voor een leven vol saaie deuntjes!

GUIDO: Jullie plaat klinkt erg punky. Heel wat anthems.

Andy: We wilden deze plaat snel opnemen om alles spannend en opwindend te houden, zodat niets verslapte door er Pro-tools en andere softwaresnufjes door te halen.

GUIDO: Back to basics?

Michael: We staan daar met z’n drieën héél bewust van ons instrument en hoe het klinkt. Geen orgeltjes, piano’s, orkesten. Naakt en puur. Het heeft voor heel wat ruimte in onze muziek gezorgd, in tegenstelling tot de drukte van voordien.

GUIDO: ‘Polar bear’ is in die zin een voorbeeldnummer.

Michael: Dat nummer hebben we op heel wat manieren proberen te spelen. Snufje hier erbij, eens trager, eens vlugger gespeeld. Maar eigenlijk is het perfect zoals het is.

Andy: Toen we nog met z’n vieren waren, werd er te veel geluld. Graham en Martin wilden er vanalles bij, tot we op de duur als The Electric Light Orchestra zouden geklonken hebben. Het was Therapy? niet meer.

GUIDO: Jullie luisteren veel naar undergroundbands.

Andy: Daarom zijn we nooit zo groot geworden als Guns ’n Roses. Onze helden zijn steeds zulke bands geweest. Alec Empire, Converge, Mastodon, Dillinger Escape Plan. Wij zeggen niet opeens, omdat het hip is: (protserig stemmetje) ‘You know what? I like Elton John!’ (gelach) Elton John is a total cunt.

Michael: Vaak ontmoeten we bands die klinken als Slayer, en als je dan met die muzikanten praat, is Slayer ook hun lievelingsgroep, snap je? Wij gaan niet op de tourbus zitten luisteren naar bands die een beetje als Therapy? klinken om inspiratie op te doen.

Andy: Daar zou ik zot van worden.

Michael: Daarmee kom je geen stap verder. Ik hou van Converge, maar ik wil niet klinken als Converge. Zij zijn fucking great!

Andy: Bij A&M wilden ze dat wij als een grungeband klonken. Dat hebben we niet gedaan, en dat was meteen onze beste beslissing ooit. Tegenwoordig wordt gezegd van ‘klink als Coldplay, klink als Travis’. Als je daaraan toegeeft, zal je herinnerd worden als ‘die band die klonk als Coldplay, als Nirvana, als Travis’. Probeer toch als jezelf te klinken!

GUIDO: Is dat moeilijk?

Andy: Nee! Je moet eerlijk durven zijn. Als ik naar de platenwinkel ga, vraag ik me niet af wat iedereen koopt en of ik dat ook zou moeten kopen. ‘I like the Beach Boys, I like Brian Wilson’, fuck that. Dat is wat met onze vorige drummer Graham is gebeurd, de lul. Opeens had hij het licht gezien in de muziek van Brian Wilson, en dat is wat hem een klootzak heeft gemaakt. Doe wat je doet, punt! Tenzij je het ziet zitten om vijf tegen vijf te voetballen met Elton John. (grijnst)

Michael: Wij spelen met ons hart. Alle opnames waren play/record en geen acht verschillende baslijnen om op terug te vallen. De juiste momenten vasthouden en er onmiddellijk iets mee doen. Al die juiste gevoelens maken van een goede song een fantastische song. De haartjes in je nek die gaan rechtstaan. Wij spelen niet om een grote sportkar te kunnen kopen, maar om te luisteren en te zeggen: ‘this is fucking great!’ Om onze fans wild te zien worden tijdens een optreden. Zeker in België hebben de fans een band met ons als groep, dat vleit enorm. We zijn verdorie aan ons tiende album, da’s toch te gek!

 (LAD)