Nieuw in de cinema: 'Song Sung Blue'
In de kerstvakantie koop je zonder gêne een ticket voor een melige film, dat is de regel. Dit jaar loopt er zo'n film in de zalen die nog best goed is ook. Strijk alvast een stapel zakdoeken voor Song Sung Blue.
Milwaukee, Wisconsin, begin jaren negentig. Een lokale mechanieker - Vietnamveteraan en ex-alcoholist - knoopt de eindjes aan elkaar door te gaan zingen op kermissen. Hij ontmoet een al even derderangs zangeres, en samen vormen ze een coverband onder de podiumnaam Lightning & Thunder. Ze brengen niets dan covers van Neil Diamond, de succesvolle maar ietwat corny singer-songwriter die je kent van zijn megahit 'Sweet Caroline'. Denk kitschy glitterjassen, weidse gebaren en oversized kapsels.
Tribute bands zijn big business, kijk maar naar de programmering in concertzalen en casino's. Dat waren ze dertig jaar geleden ook al, maar Neil fucking Diamond?! Toch werden Lightning & Thunder (waargebeurd verhaal, er bestaat zelfs een documentaire over hen) erg populair in de Midwest. De film gaat echter over meer dan dat. Het is een sentimenteel, maar mooi, zelfs aanstekelijk liefdesverhaal over gewone mensen die zware tegenslagen overwinnen, een nieuw samengesteld gezin vormen en blijven geloven in zichzelf en elkaar. Een lach en een traan... hey, het is Kerstmis, en daar blijken die kleffe songs van Neil Diamond wonderwel bij te passen.
Song Sung Blue is een film van Craig Brewer, die de nagel op de kop sloeg bij zijn casting. Hugh Jackman en Kate Hudson zijn zo innemend als Lightning & Thunder dat je al een doorgewinterde cynicus moet zijn om niet meegesleept te worden. We vrezen dat we de oorwurmen die ze zingen niet meer uit ons hoofd krijgen vóór Nieuwjaar. Maar dat hoeft ook niet. Sweet Caroliiiiine, who-ho-hooooo!!
Tekst: Herbert De Paepe