DE LA VEGA vindt de perfecte flow
Opeens was daar de verfrissend zwoele single ‘Surely’, en niemand kon nog om De La Vega heen. Vier sterke muzikanten en de fluwelen stem van Lize Accoe. Eerlijk, vriendelijk en heel aangename muziek. Vanop een idyllisch boerderijtje, maar vooral in JP's muziekstudio aldaar, scherpen en schaven ze als acht handen op een buik verder aan hun geluid.
In een perfecte flow waarin het heerlijk muziek maken is.
JP: De cd is klaar! Er zit soul in, dub, d&b... Eigenlijk waar we al mee bezig waren, maar beter, mooier uitgepuurd. Je weet nooit in welke stijl, genre, opbouw van liedje het volgende zal zijn, dat maakt de cd heel spannend.
GUIDO: Hoe zijn jullie songs er gekomen?
Lize: Van een goeie basis, waar we dan aan prutsen. Ik luister en meestal komt de tekst vanzelf. Werken op improvisatie is echt de max.
JP: Lize kan heel goed met de zang, die ze al in de ruwe basis van een nummer legt, de rest van de song sturen en vorm geven. ’t Is ook een groot gemak dat we hier gewoon boven in de studio kunnen werken, een echte luxe.
Lize: Ik was aan het optreden met Mozes, een covergroep waarin ik zong, en een gast kwam me zeggen dat hij iemand kende die een zangeres zocht. Toen ben ik eens komen kennismaken. De dag erna was ik hier opnieuw en heb ik ‘Speedboy’ ingezongen, in één take, het stond er meteen op. Ik kan binnen De La Vega echt heel spontaan werken. Mijn nadeel is wel dat eens ik iets vast heb, ik er ook niet meer van afstap. Het is zo erg dat wanneer iemand iets in do speelt, en ik daar op zing in do, en hij het daarna in sol speelt, ik gewoon in do blijf zingen. Ik zal een beetje koppig zijn zeker? (lacht)
GUIDO: Zing je al lang?
Lize: Toen ik klein was en op straat speelde, was er een vriend van me die steel pan en drum speelde. Ik was toen altijd aan het zingen en het dansen met hem, helemaal verkleed. Eigenlijk was ik altijd een beetje bang. Ik zat op school ook in het koor. De leraar zei toen dat er een brommer tussen de zang zat, en ik dacht meteen dat ik dat was en durfde toen niet meer zingen. Het is pas bij de Kunstbende dat ik me meer op mijn gemak ben gaan voelen. Ik rapte toen vooral.
GUIDO: Als jullie een beetje mogen dromen met De La Vega, dan…?
JP: Als we de vrijheid kunnen houden waarin we nu muziek maken, dan is het voor mij perfect. Er zijn zoveel magische manieren om een nummer op te bouwen. Ah! Een goeie roadie! Dat hebben we nodig. (lacht)
Lize: Als ik in muziek kan uitdrukken wat ik voel, dan is het voor mij goed. De perfecte flow houden die we nu hebben. Met de cd die er nu komt is het van: ‘Hup, mijn naakte ziel op het podium voor iedereen te grabbel’. Je hebt geen idee hoe de mensen je muziek, je teksten gaan interpreteren. Iedereen doet wat hij wil met wat ik zing, maar ik weet wel heel goed wat ik ermee bedoelde. Voor mij is muziek alleen maar liefde, als dat verstoord wordt hoeft het voor mij niet. Nu werkt het publiek onze plaat verder af.
GUIDO: Wie zijn jouw grote voorbeelden?
Lize: Lauryn Hill, Erykah Badu, Jill Scott, Stevie Wonder, Donnie Hathaway, Roy Hargrove, Guru, Kool Keith… De laatste tijd wil ik nieuwe dingen horen die me echt raken, maar ik vind momenteel geen muzikanten waar de soul écht in zit.
GUIDO: Wat is het beste dat je van muziek kan terugkrijgen?
JP: Muziek is voor mij een bepaald gevoel op een bepaald moment. Als ik nu de filmmuziek van Morricone hoor, zit ik bijna terug in de cinema als kind met mijn pa naar die westerns te kijken.
Lize: Therapie hé. Als ik naar Stevie Wonder of Lauryn Hill luister, dan moet me dat het gevoel geven dat ik slechte gevoelens of iets dat ik kwijt wil ook kwijt geraak in het luisteren naar die muziek. Muziek geeft me antwoorden op dingen die ik zelf niet kan uitleggen.
(LAD)