Het duistert bij JANEZ DETD.

Het is stevig opgroeien bij het viertal van Janez Detd. Bones en zijn maten knalden hun nieuwe plaat triomfantelijk los tijdens de zomerse Lokerse Feesten, final-countdownden erop los met Peter Van De Veire en overtuigden de trouwe fans en iedereen anders ervan dat de recentste Janez Detd. stevig op zijn poten staat.
 Zanger/brulboei Nikolas Vanderveken en gitarist Lennart Bossu weten waarom.

 

GUIDO: De nieuwe cd is het donkerste wat jullie al gemaakt hebben. Is Lennart daarvoor verantwoordelijk?

Nikolas: Zeker! Nu is hij ook pas ten volle in de groep ingewerkt. Bij de vorige plaat kwam hij erbij toen die al half klaar was en kon je zijn invloed nog niet horen, juist daardoor. Het duurt een tijd voor je makkelijk aan elkaar laat horen wat je met je recordertje thuis in de keuken hebt zitten opnemen. Dat is die kleine schaamte die je tegenover elkaar moet overwinnen. Lennart is ook een echte geluidsfreak op zijn materiaal en op zijn gitaarklank, hij weet heel goed wat voor geluid hij wil, tijdens de soundcheck, tijdens opnames.

GUIDO: Kwam de plaat er geleidelijk of in één intense ruk?

Lennart: We moeten ons echt neerzetten en forceren om serieus aan een plaat te werken. Wij schudden echt niet spontaan vierendertig nummers uit onze instrumenten, waar we er dan twaalf van overhouden.

Nikolas: We geven veel nummers nauwelijks een kans. Een riff, volledige song, zelfs opgenomen song gaat er vaak zelfs nog uit. We kijken eens goed naar elkaar, knikken van nee en dan is het meedogenloos: "Next!"

GUIDO: Ik veronderstel dat de meeste teksten van jou komen, Nikolas? Ging het een tijdje niet zo goed met je?

Nikolas: Waarschijnlijk niet, nee. (lacht) En het grappige was dat ik bij het schrijven van de nummers merkte dat Lennarts nieuwe riffs ook een stuk melancholischer en triester waren. Het was makkelijk om me tekstueel bij zijn riffs aan te sluiten. De timing was perfect, we zaten allebei in een dipje.

GUIDO: Schrijf je dan de beste dingen?

Nikolas: De basisregel van rock-’n-roll is dat je muziek schrijft als een meisje je verlaten heeft. Eén keer op tien heb je een fantastisch meisje leren kennen en kan je daarover zingen, maar meestal dus niet. De plaat gaat over liefde, niet alleen in een koppel, maar ook tussen vrienden. We zijn op een punt in ons leven waarop we snappen dat vriendschap héél belangrijk is. We’re growing up hé. Ik merk dat een goede relatie hebben belangrijk is en dat het fijn is om iemand aan je zijde te hebben waarmee je je leven echt deelt, hoogte- en dieptepunten. Er is niets zo triest als na zestien dagen tour je keuken terug binnen te stappen, "Hallo?" te roepen en helemaal alleen te zijn. Thuiskomen van een concert en bij je lief in bed kruipen is heel leuk. Of van het podium komen en haar een dikke kus geven. Maar ook met je vrienden op een mooie zomeravond in de tuin zitten en samen beseffen dat het leven toch zo mooi is. Of als groep bij de finale mix van een opgenomen nummer nog steeds samen zo enthousiast zijn als jonge pups!

GUIDO: Er staan drie ‘Killing me’s’ op de plaat?!

Nikolas: Dat is een vinger naar de mainstreamjournalistiek. "Ja, we weten het, ’t is punkrock, veertien keer hetzelfde nummer en we gaan het ook nog eens drie keer dezelfde titel geven." Veel recensenten doen nauwelijks de moeite om eens goed te luisteren en geven ons zonder meer een lauwe of kouwe recensie, maar daar hebben we dus lak aan.

GUIDO: Killing me is naar onze bescheiden mening een aanvaardbare mix tussen commercieel aanvaardbaar en underground.

Nikolas: Ik denk dat je ons geen mooier compliment kan maken.

 

(LAD)