Walk the Line

Johnny Cash, beste jongelui, was de coolste dude die ooit op de aardkorst heeft rondgewandeld. De iconische countryzanger, die naast zijn eigen genre in de loop van zijn vijftigjarige carrière moeiteloos ook nog zowat de halve rockgeschiedenis heeft herschreven, was een van de laatste echte Amerikaanse helden, een original gangsta avant la lettre.
 Hij stierf in 2003, en het was dan ook vanzelfsprekend dat er gauw een filmbiopic zou volgen. Bij de aangekondigde cast hadden we vooraf flink onze wenkbrauwen gefronst. Joaquin Phoenix is een getalenteerde kerel, maar een Man in Black hadden we in hem nooit vermoed. En het krink'lende wink'lende tieneridool Reese Witherspoone als Cash' muze en grote liefde June Carter? We waren sceptisch, maar we doolden. Phoenix en Witherspoone zijn gewoon Cash en Carter in Walk the Line: ze overtreffen zichzelf vele malen, ook in de zangnummers. Verwacht een romantisch, maar geen zeemzoeterig portret van Johnny's wild years, van zijn prille debuut bij Sam Phillips in de Sun Studio in Memphis langsheen een pijnlijke huwelijkscrisis en een verslaving aan amfetamines tot en met zijn legendarische optredens in Amerika's beruchtste gevangenissen. Regisseur James Mangold tekent voor een vrij klassieke, maar oerdegelijke en meeslepende filmbiografie van een van de meest onpeilbare artiesten van de 20ste eeuw, propvol kippenvelmomenten en onsterfelijke muziek. I shot a man in Reno, just to watch him die... Cash was geniaal; Walk the Line is een compromisloos en meer dan verdiend postuum eerbetoon aan de laatste echte cowboy.

(JC)