De essentie van poprock volgens A Brand

Je mag beide zeggen. 'A Brand' als in een merk, de hechte groep van die voor één muzikale klasselijn kiest. Of 'A-Brand' als topmerk, pure kwaliteit als Dag Taeldeman en Frederik Heuvinck een hele goede dag of concert hadden en zichzelf vrij op topkwaliteit beroemen.
Vanuit een muzikantenwoonkamer tussen Antwerpen en Borgerhout in, duiden ze de fiere koppigheid van hun Hammerhead.

GUIDO: Hammerhead? Vertel.

Dag: We hadden halve nummers waarvan we de oerversies hadden opgenomen. Dat is dan echt de micro ergens smijten en het zo opnemen, nog vlug een drum erbij. Daarna alle nummers herspelen, opnieuw arrangeren, de taal vinden van elk nummer, heel belangrijk. Zeker als je met vijf stemmen en drie gitaren speelt. Eind september zijn we dan naar de studio gegaan. Vijfentwintig dagen, we moeten nog kunnen prutsen in de studio.

GUIDO: Hoe is het idee van vijf stemmen er gekomen?

Dag: Uit noodzaak. We waren het beu om de ongelooflijke zanger te moeten vinden die met zijn stem iedereen omver blaast. Frederik en ik dachten nog om met gaststemmen te werken, maar praktisch wordt dat al gauw moeilijk. Uiteindelijk kan je wat je wil zeggen, zingen nog altijd best zelf. Misschien daarom niet met de beste stem, maar wel met jouw eigen interpretatie en bedoeling. Wij zijn een band gaan zoeken en dan heeft iedereen leren zingen.

Frederik: Ik merk nu al hoeveel we al verbeterd zijn op dat vlak. Ieder kent zijn stem al goed, puur oefenen!

GUIDO: Is Hammerhead een popplaat?

Dag: Als er een rode draad doorheen de nummers loopt, is het die van een soort koppigheid. Iemand die zomaar durft nadenken en doen, ook al is dat niet zoals iedereen zou willen, dat ontroert me altijd. Gelukkig zijn er nog altijd veel zulke meisjes… en jongens. Ik vond die titel mooi voor het geheel, en de hoesfoto natuurlijk.

GUIDO: Wat wordt hét nummer van de plaat?

Frederik: ‘Electric electric’.

Dag: Dat nummer is de essentie van rock-’n-roll. ‘We’re gonna shake, we’re gonna rattle, we’re gonna roll’, kippenvel dat goeie muziek je geeft. Als de beste songs van Ian Dury, Bowie, Iggy Pop. ‘Virginia plain’ van Roxy Music. Het beste huwelijk van pop en rock. Die energie, die adrenaline.

GUIDO: Wat is voor jullie de ideale setting voor een show? Je mag luidop dromen.

Dag: Mooi weer en de avond die valt. Die warmte van een zomeravond. Het podium beneden aan een heuvel, zodat we alle mensen zien staan. In de sfeer van het Lowlands-festival op zijn best. Wij die spelen en terwijl wordt het avond, ideaal. Het zijn zelfs geen grote wensen.

Frederik: Mooi weer wensen is al een grote wens!

Dag: En een groot zwembad waarin we kunnen afkoelen.

GUIDO: Welke voldoening halen jullie uit muziek maken?

Frederik: Live spelen vind ik fantastisch, vooral de eerste concerten van een plaat. Maar in de studio zitten en stap voor stap tot een plaat komen vind ik even mooi.

Dag: Ik vind het bedenken heel tof. Ik ben een schriftjesman. Hierin staan nog twintig platen (lacht). Muziek, teksten, ideeën. Ik zie ons als een collectief, een Monty Python van mensen die los of vast aan iets kunnen werken met een gezonde passie. We hebben ook deze keer de productie gedaan, dat is keuzes maken. De eerste weken is dat heel tof, maar daarna wordt het zeer vermoeiend.

GUIDO: Je ziet niet meer helder?

Dag: Ik word daar bijna ziek van. Ik krijg daar eczema van, uitslag. Stress!

Frederik: Er waren drie versies van een nummer, en eigenlijk was er telkens maar een miniem verschil, maar ik wou die dan toch nog eens beluisteren. Opeens hoorde ik een delay op de stem die ik nog nooit gehoord had. Je begint gewoon veel te veel aan het minste geluidje te twijfelen, niet zo gezond.

Dag: Dan ben je de essentie van die song uit het oog verloren. Zo’n stomme delay is niet belangrijk. De sfeer moet goed zijn, wat je zingt en hoe!

  (LAD)